Σήμερα γύρισα στο χωριό
Αφορμή ο θάνατος μιας θειας μου
Ένα χωριό που δεν έχω γεννηθεί, ούτε κατοικήσει, αλλά είναι οι ρίζες μου
Η κηδεία δεν σας αφορά ούτε έχω σκοπό να σας ψυχοπλακωσω
Εξάλλου η ομίχλη και η δυνατή βροχή επιδείνωσαν την φόρτιση ,μαζί με τα δάκρυα του πατέρα μου(ποιος δεν θα εκλαιγε που γλυτωσε την αδερφη του απο την κατοχη και την πεινα και την εχασε τωρα)
Εκεί ένα κοριτσάκι 16 χρονών έκλαιγε συνέχεια
Την ρώτησα τι συγγένεια έχει και είπε εγγονή της
Άρα είπα εγώ σε έχω ανιψιά
Γνώρισα μια ανιψιά μου στο χωριό…
Κατόπιν πήγαμε για καφέ και κονιάκ στο πολιτιστικό σύλλογο με μια υπεροχη πέτρινη αίθουσα
Ο πρόεδρος μου είπε ότι κάνουν αγώνα για τους λιγοστούς κατοίκους που έχουν απομείνει
Ένα χωριό πλέον χωρίς καφενείο ,φαρμακείο ή ένα μπακαλικο
Ένα χωριό πλέον φάντασμα ,που αν δεν είχε και τον πολιτιστικό σύλλογο, όντως θα έβγαιναν τα φαντάσματα.
Η αίθουσα είναι από το 1922
Όσο και να φαίνεται παράξενο
Αλλά επειδή η πέτρα δεν παθαίνει τίποτα ανακαινίστηκε άψογα
Με εράνους και εθελοντική εργασία
Στην παρούσα αίθουσα στεγαζόταν το δημοτικό σχολείο
Με ακόμα και 100 μαθητές μέχρι την δεκαετία του 60
Ο πατέρας μου (δεν ξεχνάει τίποτα στο μυαλό του ακόμα και όνόματα γερμανών )θυμήθηκε ότι πήγε μια τάξη εκεί σχολείο
Μετά έπιασε ο πόλεμος του σαράντα και μετά ο εμφύλιος
Ακόμα ακούει στα αυτιά του τις οβίδες τον Γερμανών
Και όμως είναι το χωριό που δεν γεννήθηκα δεν έζησα αλλά εκεί έχω τις μνήμες των δικών μου
το αιμα μου οπως το κοριτσι που εκλαιγε για την γιαγια του ενω μενει μακριά Ένα χωριό που αργοσβήνει στο χρόνο, όπως σβήνουν οι ρίζες μου
Ένα χωριό που πάω εκεί πλέον..μονο… σε κηδείες και παλιά σε Κανένα γάμο ,γιατί τώρα δεν υπάρχουν πια παιδιά
Ένα χωριό που η ζωή μας έκανε να το απαρνηθουμε ,σαν να απαρνουμαστε την ιστορία μας
Είναι το δικό μου και το δικό σου ξεχασμένο χωριό…
Ένα χωριό μέσα στην ομίχλη που εξαφανίζει τις μνήμες μας
Ένα χωριό με ακατοίκητα σπίτια που στοιχειώνει η μνήμη των προγόνων μας
Καλό ταξίδι θεία
Πέρασες κατοχή εμφύλιο πεινα αλλά άντεξες
Μετά αγώνας για επιβίωση ,σκληρή δουλειά, οικογένεια
Πέθανες περήφανη
Και ας μην σε έβλεπα σχεδόν καθόλου
Αλλά είσαι η ιστορία μου
Είσαι μια Ηρωιδα θεία μέσα στις χιλιάδες που κρύβουν τα χωριά μας
ΥΓ
οταν βλεπω σπανια αυτους τους ανθρώπους με φιλάνε και μου σφίγγουν με απίστευτη ειλικρίνεια το χέρι
με κερνάνε κρασί και τυρί
...και νοιωθω τυψεις σαν να λενε με τα ματια τους κανε κάτι......
ειλικρινά δεν το αντέχω
ΥΓ
οταν βλεπω σπανια αυτους τους ανθρώπους με φιλάνε και μου σφίγγουν με απίστευτη ειλικρίνεια το χέρι
με κερνάνε κρασί και τυρί
...και νοιωθω τυψεις σαν να λενε με τα ματια τους κανε κάτι......
ειλικρινά δεν το αντέχω
22 σχόλια:
.......
Πάντα όταν φεύγουν άνθρωποι δικοί μας, συγγενείς μας, είναι σα να αποχαιρετάμε ένα κομμάτι του εαυτού μας...
Η ζωή προχωρά, χωρίς αυτους που φεύγουν, μα οι μνήμες, πολύ σωστά λες:
Είναι η ιστορία μας, είναι οι ρίζες μας.
Τι σημασία κι αν δεν γεννήθηκες και δεν μεγάλωσες εκεί? Εκεί ακριβώς είναι οι μνήμες του πατέρα σου, άρα αυτές κυλούν στο αίμα σου, γι' αυτό και είναι και το δικό σου χωριό!
Πάντα σε τέτοιες στιγμές στο νου μου έρχεται κάτι που κάπου, κάποτε διάβασα και το κράτησα:
«Το χθες έφυγε.
Συνόδευσέ το με ευχαριστίες.
Το αύριο δεν ήρθε ακόμη.
Περίμενέ το με ελπίδες.
Το σήμερα είναι μπροστά σου.
Ζήσε το σαν στιγμή της αιωνιότητας»
Πολύ όμορφη ανάρτηση, το ωραιότερο μνημόσυνο, στη μνήμη της θείας σου...
Να ζήσετε να τη θυμάστε, Άλκη μου, τη θεία.
Καλησπέρα καλέ μου..δε ξέρω που είναι το χωριό σου...ε,κ γώ έχω ρίζες επαρχία κ από τους δύο γονείς (ο πατέρας μου,είναι από Πελοπόννησο,η μάνα μου είναι από Στερεά Ελλάδα)...εγώ πηγαίνω κ πήγαινα στα χωριά τους,μό-νο όταν ήμουν μικρή σε γάμους,κηδείες έχω πάει κ διακοπές μόνο...έχουμε βέβαια ένα σπίτι,στο χωριό του πατέρα μου...αλλά τώρα δε πάμε και τόσο τακτικά εκεί...δεν μπορώ να πώ ότι με τραβούν,αυτά τα μέρη ή ότι τα αγαπώ...μάλλον όχι...γιανά μη πώ ότι δε μ αρέσει,να πηγαίνω κ καθόλου εκεί...κ ούτε κ πρόκειται να αγαπήσω ποτέ το χωριό του πατέρα μου ή της μάνας μου όπως αγαπώ την Αθήνα που εδώ,γεννήθηκα κ δώ μεγάλωσα....έτσι είναι όταν δεν έχεις ζήσει σε έναν,τόπο κ όταν δεν έχεις γεννηθεί εκεί...δε πονάς για τον τόπο αυτόν...πολύ ωραίο το ποστάκι σου,παρ αυτά... τα θερμά μου συλληπητήρια για τη θεία σου...έκανες πολύ καλά που της αφιέρωσες αυτό το πόστ...καλησπέρες....
Η ανάρτησή σου είναι δύο μνημόσυνα.
Ένα για το θάνατο της θείας και ένα για τον αργό θάνατο της τοπικής αγροτικής κοινωνίας.
Συλλυπητήρια για τη θεία. Συγχαρητήρια για την ανάρτηση.
Συγχαρητήρια στη marianonice για το στίχο.
@Ζήσης
συνχαρητηρια για το σχολιο σου ειλικρινα απο τα καλυτερα
σας ευχαριστω
@Αθανασία κι ομως οταν βλεπω σπανια αυτους τους ανθρώπους με φιλάνε και μου σφίγγουν με απίστευτη ειλικρίνεια το χέρι
...και νοιωθω τυψεις σαν να λενε με τα ματια τους κανε κάτι......
ειλικρινά δεν το αντέχω
Άλκη μου!
Έρχονται στιγμές που μας ποτίζει η θλίψη, η διάθεσή μας αλλάζει και η ύπαρξή μας βαραίνει..πόσο μάλλον όταν φεύγουν άνθρωποι που έχουν θέση στο είναι μας..αυτόματα βιώνουμε το εύθραστο της ζωής και αν όλα είναι χωρίς νόημα.. διάβαζα και ήταν σαν να σε άκουγα..και μάλιστα κάποια στιγμή ένιωσα ότι παρευρέθηκα στη κηδεία..κάπως έτσι νιώθω κι εγώ αφού ουσιαστικά όλη μου τη ζωή την πέρασα στα ξένα..
Να έχετε υγεία και να ζήσετε χρόνια πολλά να τη θυμάστε τη Θεία τη λεβέντισσα..
Μια αγκαλιά για σένα αγαπημένε μου Φίλε!
@mareld εσυ το νοιωθεις δυο φορές γιατι δεν είσαι κάν εδώ σε ευχαριστώ
«Το χθες έφυγε.
Συνόδευσέ το με ευχαριστίες.
Το αύριο δεν ήρθε ακόμη.
Περίμενέ το με ελπίδες.
Το σήμερα είναι μπροστά σου.
Ζήσε το σαν στιγμή της αιωνιότητας»
Μαριαννα σε ευχαριστώ
Ο πόλεμος, η κατοχή και ο εμφύλιος σημάδεψαν αυτές τις γενιές των γονιών μας!
Η ζωή τους όσο κι αν προχώρησε κατά βάθος έμεινε γατζωμένη πάνω σ' αυτές τις μνήμες...
Σε καταλαβαίνω... γιατί ακριβώς τα ίδια αισθάνθηκα με τον πατέρα μου όταν έχασε τα 4 αδέλφια του (έμεινε τελευταίος), πάντα θυμόταν την κοινή ζωή τους, μέσα στην σκοτεινιά αυτών των περιόδων και την αγωνία τους να επιβιώσουν!!
Κράτα τους στίχους αυτούς Άλκη μου, και πορέψου στη ζωή σου.
Το σήμερα είναι πράγματι μία στιγμή της αιωνιότητας και έτσι πρέπει να το ζούμε και να το τιμάμε!!
Καλό ξημέρωμα φίλε μου!
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα...
Περίμενέ τη με ελπίδες...
@Ζήση σ' ευχαριστώ.
Νομιζω ότι αυτοί οι στίχοι κρύβουν μέσα τους όλη τη φιλοσοφία της μάταιης ζωής μας.
Δεν ήθελες να μας "ψυχοπλακώσεις", όπως είπες, λέγοντας για την κηδεία, κατάφερες όμως να το κάνεις, μιλώντας για την ερήμωση της Ελληνικής υπαίθρου, για τα έρημα σχολεία, την απουσία καφενείου και τόσα άλλα, που σε λίγες γραμμές περιέγραψες...
Εγώ δεν έχω κανένα, σε κανένα χωριό, πονάω όμως για αυτή την κατάσταση.
Μπορεί άραγε να βελτιωθεί;;;;
Καλή Κυριακή εύχομαι και χωρίς άλλες κηδείες. Μόνο γάμους,χαρές και γεννητούρια. Να'σαι καλά.
οταν βλεπω σπανια αυτους τους ανθρώπους με φιλάνε και μου σφίγγουν με απίστευτη ειλικρίνεια το χέρι
με κερνάνε κρασί και τυρί .AUTO FTANEI,EPOMENOS 8A PREPI NA ARXISIS NA PIGENEIS POIO SIXNA STO XORIO KAI OXI MONO SE GAMOUS KAI KHDEIES ,KALHMERA KAI NA EINA KALA I 8EIA SOU EKEI POU PHGE
δυστυχως δεν εχω καποιες ριζες σε χωριο... οι παππουδες απο παιδια φευγατοι κ μεγαλωμενοι στον πειραια
2η γενια πειραιωτισσα λοιπον εγω
παρολα αυτα .... ποσο δικιο εχεις!
καταφερες να με βαλεις μεσα στο κλιμα που εζησες... και ειναι αλήθεια τοσο πολυτιμα αυτα τα χωρια κ οι ανθρωποι τους!
Καλό ταξίδι στη θεία σου Άνεμε. Με συγκίνησε η ευαισθησία σου και όσα ένοιωσες εκεί όχι μόνο για τη θεία αλλά και το χωριό. Και είναι όντως έτσι. Τα χωριά μας όταν τα θυμόμαστε συνεχίζουν να ζουν και ακόμα και αν δε μένεις εκεί, όταν μπορείς να πηγαίνεις. Είναι ωραίο να κρατάμε επαφή με τις ρίζες μας.
Kαλώς ήλθες @meta
Αντιγράφω από το προφίλ σου το παρακάτω που με εκφράζει πληρως:
Αν αγαπάτε, σας θεωρούν αφελή. Αν νιώθετε ευτυχισμένος, σας θεωρούν απλοϊκό και αστείο άνθρωπο. Αν είστε γεναιόδωρος και αλτρουιστής, σας βλέπουν με ύποπτο μάτι. Αν είστε από τους ανθρώπους που ξέρουν να συγχωρούν σας θεωρούν αδύναμο. Αν εμπιστεύεστε τους άλλους, σας βλέπουν σαν ανόητο. Κι αν προσπαθήσετε να είσαστε όλα αυτά τα πράγματα μαζί, ε, τότε περνάτε για κάλπικος...(Λέο Μπουσκάλια, "Ν' αγαπάμε ο ένας τον άλλον")
η θειά που έφυγε σ' άνοιξε δρόμους
σε φιλοξένησε στο κονάκι ολονών
σου είπε για την ανέχεια του τόπου σας
καλό ταξίδι στη θειά,
και καλό ταξίδι σε ό,τι καλό κάνεις κι εσύ μέσα στην καθημερινότητά σου
να ζεις να τη θυμάσαι!
Καλώς σε βρήκα Μαριάννα. Χαίρομαι που σε εκφράζει το κείμενο στο προφίλ μου. Λέει πολλά...
Καλό σου βράδυ!
Την καλησπέρα μου...καλέ μου φίλε!
Δεν είχα την τύχη δυστυχώς,να λέω ότι είμαι από κάποιο....χωριό.
Όμως απέκτησα......όταν βρέθηκα καλεσμένη σε ένα παρόμοιο χωριό,κάπου στα Ελληνοαλβανικά σύνορα,κοντά στις Πρέσπες......Τέρμα Θεού που λένε...
Λάτρεψα την φύση εκεί,τους 10 μόνιμους κατοίκους του,με συνέπεια,να πηγαίνω....τόσο συχνά,ώσπου....φρόντισα να αποκτήσω ένα σπίτι....εκεί.Η εγκατάλειψη,τα μισογκρεμισμένα σπίτια,που κάποτε έσφιζαν από χωή,το ερημωμένο.....πέτρινο σχολείο,οι γέρικες φιγούρες.......που σπάνια.....περπατούν στους δρόμους του,είναι μία μεγάλη....θλίψη.
Ένα χωριό,που όπου και να σκάψεις,θα βρεις,κάτι....από τον πόλεμο του 40.Ίστορίες που αργοπεθαίνουν......φεύγοντας οι άνθρωποι,από τη ζωή.Κι εμείς,κρυμμένοι πίσω από τα άγχη μας,δυστυχώς βλέπουμε...από μακριά.
Πραγματικά,άγγιξες κάποιες ευαίσθητες χορδές μου.....με την αναφορά σου....στο ΧΩΡΙΟ!!
Εύχομαι....να είσαι γερός,να θυμάσαι την αγαπημένη και ηρωίδα.....θεία σου!
Έκανες πολύ καλά....που ανέβασες αυτές σου τις σκέψεις εδώ,γιατί σίγουρα.....είναι σκέψεις....ευαισθησίας....!
Καλό σου βραδάκι!
Λία....
ειλικρινα σας ευχαριστω.
ονειρο μου να αναπαλαιωσω εκει ενα πετρινο σπιτι οποτε εχω χρονο να ειμαι κοντα τους
πεισμωσα ..και συζητωντας με τον προεδρο του πολιτιστικου καταλαβα τι δυσκολιες εχουν
οσο μπορω θα βοηθησω αν και ο κυκεωνας της γραφειοκρατιας και των υπηρεσιων ειναι απιστευτος ακομα και να ανοιχτει ενε καφενειο
Είναι το δικό μου και το δικό σου ξεχασμένο χωριό…
η θειά που έφυγε σ' άνοιξε δρόμους
σε φιλοξένησε στο κονάκι ολονών
σου είπε για την ανέχεια του τόπου σας
ειλικρινα δεν το πιστευω γραφετε ανατριχιαστικα..συγκινουμε δευτερη φορα τωρα
@- abttha
Σε καλημερίζω κι εγώ σ' αυτό το ιστολόγιο...
Οι ευαισθησίες σου πάντα σταθερή αξία @φίλη μου.
Χαίρομαι που σε @βλέπω κι εδώ.
Καλό ξημέρωμα, καλή εβδομάδα.
:))
Συλληπητηρια για τη θεια σου!
Ποσο δικιο εχεις! Ποσα πανεμορφα μερη ρημαζουν, ενω εμεις στοιβαζομαστε σαν τα ποντικια στις μεγαλουπολεις, σε αναζητηση μιας καλυτερης (;) ζωης! Ποσο καλυτερη ειναι τελικα; Ποσο σωστες ειναι οι επιλογες και οι προτεραιοτητες μας;;;
@BUTTERFLY ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
η αστυφιλία έγινε δεκαετίες πρίν απο το 70
χωρις κίνητρα πως θα καθόταν ο κόσμος?? και ΧΩΡΙΣ δουλεια? ολο αυτο το χωριο πηγε αυστραλία τότε
για εμενα ενα απο τα μεγαλυτερα εγκληματα της μεταπολίτευσης
Δημοσίευση σχολίου