Στο @φίλο Άρη διάβασα για
Το σχολείο της Ζωής και της Ελπίδας...
...για ενα σχολείο οπου θ' ακούσεις Κινέζους να διαβάζουν Ελληνική Ποίηση, θα δεις Πακιστανούς να χορεύουν Ηπειρώτικα, και Μουσουλμάνους να διαβάζουν οπως σ' όλα τα σχολεία μια Χριστιανική προσευχή , το "Πατερ Ημων" ....
Μια προσπάθεια αξιέπαινων ανθρώπων που με γνώμονα την αποδοχή, τον σεβασμό, την αγάπη αγκαλιάσανε καθε ξένο και προσπαθούν να τον εντάξουν στην κοινωνία μας με όχημα τον πολιτισμό, την γλώσσα, την μουσική και την ποίηση ! ! !
Η ιστοσελίδα του Σχολείου των μεταναστών ΠειραιάΜια προσπάθεια αξιέπαινων ανθρώπων που με γνώμονα την αποδοχή, τον σεβασμό, την αγάπη αγκαλιάσανε καθε ξένο και προσπαθούν να τον εντάξουν στην κοινωνία μας με όχημα τον πολιτισμό, την γλώσσα, την μουσική και την ποίηση ! ! !
www.asmpeiraia.blogspot.com
Αξίζει να διαβάσουμε:
*****************************************
"Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε, πως η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, πουλιέται κι αγοράζεται φτηνά, πολύ φτηνά, όταν δεν έχει ελπίδα…
Η φτώχια, η ανεργία και η ακρίβεια, είναι ένας τρόπος για να φοβάται ο άνθρωπος και να σκύβει το κεφάλι…
Αλλά ο φόβος έχει παντού τα ίδια αποτελέσματα.
Ο φόβος γεννάει τη βία και το ρατσισμό…
Και αυτά είναι τα όπλα όλων αυτών που μας κυβερνάνε, για να μπορούν κάθε φορά να περνάνε νέους σκληρότερους νόμους…
Είμαι εδώ για να προσφέρω και όχι για να ξεπουληθώ σαν ένα κομμάτι κρέας χωρίς καμιά ταυτότητα…
Είμαι εδώ για να μοιραστώ μαζί σου την ευθύνη που έχουμε και οι δύο, αν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο…
Είμαι εδώ, γιατί στρατιώτες ήρθαν στον τόπο μου, όχι σαν σύμμαχοι στον πόνο των δικών μου ανθρώπων, αλλά σαν σύμμαχοι του ΝΑΤΟ…
Ήρθαν απρόσκλητοι, όπως απρόσκλητος ήρθα και εγώ στον τόπο τον δικό σου…
Όχι με όπλα όμως, ούτε βρίζοντας και κλωτσώντας…
Ήρθα σαν σύμμαχος του δικού σου πόνου και της δικής σου αγωνίας.
Ήρθα σαν σύμμαχος και σαν φίλος σε έναν αγώνα επιβίωσης…
Μην τους αφήσουμε να μας νικήσουν ξανά, γι αυτόν τον λόγο πρέπει να είμαστε ενωμένοι…
Να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, με σεβασμό και ευγένεια…
Να προσπαθούμε για το καλύτερο και να μην ξεχνάμε πως ότι μεγαλώνει το μίσος μέσα μας δεν πρέπει να το εμπιστευόμαστε, γιατί όπως είπα και στην αρχή, η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της όταν δεν έχει ελπίδα…
Και η ελπίδα όπως ξέρουμε όλοι, πεθαίνει πάντα τελευταία…
Θέλει όμως πολύ δουλειά, μεγάλη προσπάθεια και ευθύνη για να καταλάβουμε πως η ελπίδα δεν είναι το όνειρο, ούτε πέφτει μόνη της από τον ουρανό…
Ελπίδα είναι τα νέα παιδιά, οι νέοι άνθρωποι και η μόρφωση που πρέπει να έχουν, για να μπορούν να παλεύουν για τα δικαιώματά τους και όχι μόνο για το ψωμί τους.
Ελπίδα είναι αυτό που δεν με χωρίζει από εσένα.
Ελπίδα είναι η ζωή που όλοι πρέπει να προστατέψουμε…
Ελπίδα είναι αυτό το σχολείο, αυτοί οι άνθρωποι και όλοι εμείς που δεν ξεχνάμε τι θα πει ανθρώπινη αξιοπρέπεια…
Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
Σας Ευχαριστώ
Σοχίλ Αντζούμ"
Ο Σοχίλ Αντζούμ είναι από το Πακιστάν και είναι μαθητής του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.
Το κείμενό του αυτό διαβάστηκε από τον ίδιο στην εκδήλωση για την λήξη του σχολικού έτους 2008-9.
Τέτοιες πρωτοβουλίες και δραστηριότητες είναι μια όαση στη στείρα και ισοπεδωμένη ζωή μας και ένα όραμα μιας κοινωνίας ανθρώπων με ίσες ευκαιρίες .
11 σχόλια:
Κι ερχεται το γ@$%^&ο κρατος και κανει μηνυσεις σε δασκαλους που προσπαθουν να ενωσουν, να διδαξουν την αγαπη και την ελπιδα! Αλλα βεβαια, αυτα δεν συμφερουν κανεναν! Ο φοβος και η διχονοια κρατανε μακρυα τους ανθρωπους!
Να ειναι καλα οι ανθρωποι εκει!
Στο Σοχίλ Αντζούμ αφιερώνω..με πολύ αγάπη..
Ελπίδα
Ελπίδα, σε είδα να ορθώνεις το κορμί, μόνο χορεύοντας με τα χέρια υψωμένα. Τότε που η γλώσσα του σώματος έκλεινε το στόμα. Κι έτσι δεν μπόρεσες να πείς ξανά: Ως κι οι ποιητές πεθαίνουν...
Της Στροφής, ο ένας
των Τυφλών με το λύχνο, ο ένας
των Προσανατολισμών, ο ένας
της Ενδοχώρας, ο ένας
της Ελένης, ο άλλος
Ολοι αυτοί και τόσοι άλλοι, έπρεπε να ασπρίσουν για να σκύψουν στους ουρανούς και να τους ανακαλύψουν βαθύτερα ως τεθνεώτες; Κι αφού οι γέροντες βάζουν πάντα το παρελθόν σε τάξη, αυτοί γιατί ποτέ δεν προλαβαίνουν;
Κι εγώ, έτσι υπάρχω και πορεύομαι κι υπομονεύω, γιατί χάθηκαν τόσοι και χρόνια πολλά σε αναπάντητα γιατί. Κι όλα τα γιατί δεν έχουν απάντηση, απλά γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχαν
Είναι καιρός που σεβάστηκα όλα τα εφηβικά, χωρίς απάντηση, γιατί . Κι έτσι μιά αίσθηση ελευθερίας, άνοιξε τα δυό μου χέρια σε αγκαλιά για τον κόσμο ολόκληρο. Απαλλαγμένος από μίση, γεμάτος πάθη, άδειος από σιγουριά, όμως χωρίς ανασφάλεια - αφού το αύριο θα έρθει έτσι κι αλλιώς, με ή χωρίς εμένα - γατζώθηκα στο αιώνιο, χωρίς αιτιολόγηση, παιχνίδι της συνέχειας κοιτάζοντας τον ουρανό κι όχι το χάος, για να καταφέρω να αφήσω χάρτινους απογόνους. Ομως στο παιχνίδι της συνέχειας, έλειψαν κάποια χρωμοσώματα...
Σε βλέπω αχνά Ελπίδα και σκέφτομαι πως υπάρχουν ταίρια, που το μισό εξαφανίζει το άλλο, οδηγώντας στην εξαφάνιση αυτό το ίδιο το ταίρι. Κι έτσι, πάντα μετά τα μεσάνυχτα, σε αγναντεύω αγαπημένη. Δεν έχεις χρώματα, ούτε περίγραμμα πιά.
Κι όμως υπάρχεις.
Σαν τα εφηβικά όνειρα που τρέφουν ώριμες ηλικίες
Σαν το χνούδι στο εφηβαίο της ομορφιάς
Σαν την Ανοιξη που δεν λέει να ρθει
Σαν τα απλωμένα ασπρόρουχα της γειτονιάς
Σαν το χαμόγελό σου
Σαν τη σκιά κείνων που δεν πέρασαν ακόμα
Σαν τα σοκάκια αυτών που κοιτούν τον ουρανό και βαδίζουν με σιγουριά
Σαν το ψωμί στα χέρια που αγκάλιασαν ευαίσθητα βρέφη
Σαν το χρώμα της ανθοφορούσας γής
Σαν το βλέμμα του αποχαιρετισμού
Σαν τα μαντήλια στα λιμάνια και τους σταθμούς
Σαν τα μολύβια που μεταγγίζουν το βάρος της καρδιάς σε λευκά χαρτιά
Σαν την κίνηση του κορμιού σου υποταγμένου σε μουσικές
Σαν το άγνωστο που θάρθει νύχτα αργινή κι ευαίσθητη
Σαν την παραπαίουσα απόφαση της στιγμής
Σαν το παιχνίδι μες στις λάσπες
Σαν το γιορτινό δέντρο της ανάστασης
Σαν το χρώμα κυκλαδίτικων βράχων το σούρουπο
Σαν εσένα που λείπεις ωσεί παρούσα
Σαν το ποτό που κυλάει αργά στις φλέβες
Σαν το γέλιο σου που γεμίζει αδειανά κελάρια
Σαν το ποτάμι που χάνεται στον ωκεανό
Σαν τα άκρως σιωπηλά τραγούδια μου τις νύχτες
Σαν τις φλύαρες σιωπές των ματιών σου
Σαν τις αναίτιες ενοχές
Σαν τους μοναχικούς έφηβους τις άγριες νύχτες του χειμώνα
Σαν τα χωρίς αποδέκτη τραγούδια μας
Σαν τον ποιητή που χωράει σε ένα κουτσό αλφάβητο τις νύχτες
Σαν την ποίηση που τρέφει την τυφλή μεγαλωσύνη μας
Σαν τους ισόβια μοναχικούς του πνεύματος
Σαν την ποίηση, τον ποιητή, εσένα, το τραγούδι, τον μαύρο ουρανό, τον ήλιο, τη θάλασσα, τα κυκλαδίτικα βράχια, τον άνεμο, τον ήχο, το σούρουπο, τα χρώματα της οικουμένης, τη μεταρσίωση εκείνου, του μόνου και μοναδικού.
Μακριά σου η έλλειψη μελαγχολία, η αφή σου πολυτιμότερη, η μυρωδιά σου βασανιστική στέρηση, το κοντσέρτο για βιολί πιό ευαίσθητο, το δωμάτιο άδειο. Θα κοιμάσαι τώρα όπως πάντα ως άγγελος. Θέλω τη φωνή σου να λέει σ΄ αγαπώ. Την αφή σου σε επίκληση. Τη μυρωδιά σου να με αγκαλιάζει. Τα μάτια σου να διώχνω τη μελαγχολία τους. Το κορμί σου να νιώθω ότι υπάρχω. Το χέρι σου για περπάτημα σε όμορφους δρόμους Τα μάτια σου να μοιράζομαι τις ομορφιές. Και δεν ντρέπομαι, ούτε θα ντραπώ. Και όχι βέβαια γιατί οι δρόμοι είναι πάντα έρημοι, με τόσο συνωστισμό.
Είναι τόσο αργά Ελπίδα, τόσο...
Καληνύχτα.
Γιώργος Δουατζής
Μαριανάκι αγαπημένο της Ελπίδας..
Ελπίζω σε χαμόγελα, σε πρόσωπα, ελπίζω σ’ ανώτερες ψυχές
σε καθαρά μυαλά, σε μένα, σε σένα αληθινά ελπίζω
στην αγάπη...
Φιλάκια καλημέρας και στον Ανεμάκο μας!!
Ελπίζω
Στίχοι: Λάκης Παπαδόπουλος
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παπαδόπουλος & Δημήτρης Πουλικάκος & Πάνος Κατσιμίχας
Ελπίζω σε χαμόγελα, σε πρόσωπα, ελπίζω σ’ ανώτερες ψυχές
σε καθαρά μυαλά, σε μένα, σε σένα αληθινά ελπίζω
στην αγάπη, και στης νύχτας το φεγγάρι, ελπίζω
στο χιόνι, που πέφτει μόνο του το βράδυ
στο καλό, ελπίζω, και στην μεγάλη του τη χάρη,
στον ήλιο που θα βγει, στον ουρανό, αύριο το πρωί και πάλι
μην φύγεις, δεν θέλω να σβήσουν
οι όμορφες, στιγμές, που πέρασα μαζί σου, ελπίζω… ελπίζω
Μη φοβάσαι, μη δειλιάζεις, και μη λες θα φύγω
οι όμορφες στιγμές κρατάνε λίγο
Στη μέρα που φεύγει χωρίς μια ντροπή
κάθε όμορφο πράγμα, για λίγο στη Γη
η αλήθεια που φέρνει στον κόσμο, ένα μικρό παιδί
Κοντά σου μόνο βλέπω και ξορκίζω το κακό
τις νύχτες κάνω όνειρα δεν είμαι μοναχός
και αγαπώ εσένα που όταν θέλεις κρύβεις μέσα σου θεό
Μη φοβάσαι, μη δειλιάζεις και μη λες θα φύγω
οι όμορφες στιγμές κρατάνε λίγο
Ελπίζω σ’ όλα αυτά ελπίζω
και σ’ άλλα πολλά ελπίζω
@Πεταλουδίτσα μου
Πες το ψέμματα!!
Το κράτος είναι πάντα ενάντια σε κάθε προοδευτική και πολιτισμένη δραστηριότητα στα πλαίσια της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης!!
Γλυκειά μας @Mareld
Τι να σχολιάσω πάνω στις απίστευτες καταγραφές σου??
Τα είπες όλα τόσο ποιητικά και με τέτοια αλήθεια... που κάθε σχόλιο περιττεύει!
Η ελπίδα σε ανθρώπους σαν εσένα, σαν τον Σοχίλ Αντζούμ, σαν όλους τους φίλους εδώ @μέσα και εκεί έξω δίνει νόημα στη ζωή μας...
Φιλιά πολλά!!!
Νοιώθω σαν να σε ξέρω από πάντα...
:)))
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΙΣ ΠΛΕΙΣΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΙΑ. ΑΣ ΞΑΝΑΘΥΜΥΘΟΥΝ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ "ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ"....... ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ... ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ Γ......ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΣΑΣ!!!!!!!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΑΡΙΑΝΑ ΜΟΥ!!
@Στέφανε...μάλλον ήθελες να γράψεις.
Το τραγουδάκι αυτό ήταν από τα πρώτα που κρέμασα από το esnip, στο μπλογκ μου, δεξιά πάνω από το κόκκινο τριανταφυλλάκι με το ποιήμα μου "Ξημερώνει"
Tα λέει όλα!!
Αλλά δυστυχώς ...φωνή βοώντος εν τη ερήμω!!
χαχαχα!!
Και εσύ νάσαι καλά @φίλε μου!
:)))
Να προσπαθούμε για το καλύτερο και να μην ξεχνάμε πως ότι μεγαλώνει το μίσος μέσα μας δεν πρέπει να το εμπιστευόμαστε, γιατί όπως είπα και στην αρχή, η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της όταν δεν έχει ελπίδα…
Και η ελπίδα όπως ξέρουμε όλοι, πεθαίνει πάντα τελευταία…
Μαριάννα μου ,
Σε ευχαριστω πολύ για την αναδημοσιέυση αυτης μου της ανάρτησης.
Κατι τετοιες αξιέπαινες προσπάθεις αξιόλογων ανθρώπων πρεπει να τυχαίνουν της δικής μας προβολής και προώθησης.
Αφου το κρατος ειναι απων ας δινουμε εμεις τουλάχιστον απο εδω και απο τις ιστοσελίδες μας το παρον και την δεουσα προσοχη που αρμόζει σ αυτους που με ανθρωπία και μεράκι προσπαθούν να εντάξουν αυτους τους ανθρωπους στην κοινωνία μας.
Και παλι σ ευχαριστω....
Την αγάπη μου
Αρης
@Aρη μου
εμείς σ' ευχαριστούμε που μας έδειξες ότι κάπου η ελπίδα ακομη είναι ζωντανή!!
Νάσαι πάντα καλά!
:)))
Σας ευχαριστούμε θερμά που προβάλετε τις δραστηριότητες του σχολείου μας.
Να είστε καλά.
Σας λογαριάζουμε στους φίλους μας και χαιρόμαστε στ' αλήθεια που φαίνεται κάθε μέρα ότι υπάρχουν άνθρωποι.
@Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά
Δεν χρειάζεται να ευχαριστείς κάποιον για το αυτονόητο, να είναι άνθρωπος...
Να είστε καλά!
Είμαστε κοντά σας και πάντα στη διάθεσή σας.
Ό,τι θέλετε για αναδημοσίευση απλά ειδοποιείστε μας!
Πρέπει να βλέπει ο κόσμος και να μαθαίνει ότι κάπου υπάρχει ελπίδα!!
Δημοσίευση σχολίου