Στο @φίλο Άρη διάβασα για
Το σχολείο της Ζωής και της Ελπίδας...
...για ενα σχολείο οπου θ' ακούσεις Κινέζους να διαβάζουν Ελληνική Ποίηση, θα δεις Πακιστανούς να χορεύουν Ηπειρώτικα, και Μουσουλμάνους να διαβάζουν οπως σ' όλα τα σχολεία μια Χριστιανική προσευχή , το "Πατερ Ημων" ....
Μια προσπάθεια αξιέπαινων ανθρώπων που με γνώμονα την αποδοχή, τον σεβασμό, την αγάπη αγκαλιάσανε καθε ξένο και προσπαθούν να τον εντάξουν στην κοινωνία μας με όχημα τον πολιτισμό, την γλώσσα, την μουσική και την ποίηση ! ! !
Η ιστοσελίδα του Σχολείου των μεταναστών ΠειραιάΜια προσπάθεια αξιέπαινων ανθρώπων που με γνώμονα την αποδοχή, τον σεβασμό, την αγάπη αγκαλιάσανε καθε ξένο και προσπαθούν να τον εντάξουν στην κοινωνία μας με όχημα τον πολιτισμό, την γλώσσα, την μουσική και την ποίηση ! ! !
www.asmpeiraia.blogspot.com
Αξίζει να διαβάσουμε:
*****************************************
"Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε, πως η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, πουλιέται κι αγοράζεται φτηνά, πολύ φτηνά, όταν δεν έχει ελπίδα…
Η φτώχια, η ανεργία και η ακρίβεια, είναι ένας τρόπος για να φοβάται ο άνθρωπος και να σκύβει το κεφάλι…
Αλλά ο φόβος έχει παντού τα ίδια αποτελέσματα.
Ο φόβος γεννάει τη βία και το ρατσισμό…
Και αυτά είναι τα όπλα όλων αυτών που μας κυβερνάνε, για να μπορούν κάθε φορά να περνάνε νέους σκληρότερους νόμους…
Είμαι εδώ για να προσφέρω και όχι για να ξεπουληθώ σαν ένα κομμάτι κρέας χωρίς καμιά ταυτότητα…
Είμαι εδώ για να μοιραστώ μαζί σου την ευθύνη που έχουμε και οι δύο, αν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο…
Είμαι εδώ, γιατί στρατιώτες ήρθαν στον τόπο μου, όχι σαν σύμμαχοι στον πόνο των δικών μου ανθρώπων, αλλά σαν σύμμαχοι του ΝΑΤΟ…
Ήρθαν απρόσκλητοι, όπως απρόσκλητος ήρθα και εγώ στον τόπο τον δικό σου…
Όχι με όπλα όμως, ούτε βρίζοντας και κλωτσώντας…
Ήρθα σαν σύμμαχος του δικού σου πόνου και της δικής σου αγωνίας.
Ήρθα σαν σύμμαχος και σαν φίλος σε έναν αγώνα επιβίωσης…
Μην τους αφήσουμε να μας νικήσουν ξανά, γι αυτόν τον λόγο πρέπει να είμαστε ενωμένοι…
Να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, με σεβασμό και ευγένεια…
Να προσπαθούμε για το καλύτερο και να μην ξεχνάμε πως ότι μεγαλώνει το μίσος μέσα μας δεν πρέπει να το εμπιστευόμαστε, γιατί όπως είπα και στην αρχή, η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της όταν δεν έχει ελπίδα…
Και η ελπίδα όπως ξέρουμε όλοι, πεθαίνει πάντα τελευταία…
Θέλει όμως πολύ δουλειά, μεγάλη προσπάθεια και ευθύνη για να καταλάβουμε πως η ελπίδα δεν είναι το όνειρο, ούτε πέφτει μόνη της από τον ουρανό…
Ελπίδα είναι τα νέα παιδιά, οι νέοι άνθρωποι και η μόρφωση που πρέπει να έχουν, για να μπορούν να παλεύουν για τα δικαιώματά τους και όχι μόνο για το ψωμί τους.
Ελπίδα είναι αυτό που δεν με χωρίζει από εσένα.
Ελπίδα είναι η ζωή που όλοι πρέπει να προστατέψουμε…
Ελπίδα είναι αυτό το σχολείο, αυτοί οι άνθρωποι και όλοι εμείς που δεν ξεχνάμε τι θα πει ανθρώπινη αξιοπρέπεια…
Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
Σας Ευχαριστώ
Σοχίλ Αντζούμ"
Ο Σοχίλ Αντζούμ είναι από το Πακιστάν και είναι μαθητής του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.
Το κείμενό του αυτό διαβάστηκε από τον ίδιο στην εκδήλωση για την λήξη του σχολικού έτους 2008-9.
Τέτοιες πρωτοβουλίες και δραστηριότητες είναι μια όαση στη στείρα και ισοπεδωμένη ζωή μας και ένα όραμα μιας κοινωνίας ανθρώπων με ίσες ευκαιρίες .
