Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρονών θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν' ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Η επανάστασή μου θα στρεφόταν εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους.
Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας».
Η συγγραφέας μας αφηγείται τις προσπάθειες που κατέβαλε κάποια περίοδο στην εποχή της χούντας για να ανανεώσει το διαβατήριό της. Κι αφού είδε κι αποείδε ότι δε γινόταν τίποτα, μια και δεν την… αναγνώριζαν σα δημοσιογράφο, κι αφού κατάλαβε ότι διαβατήριο δε θα έβλεπε, συμπλήρωσε τη σχετική αίτηση κι εκεί που αναγραφόταν ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ έγραψε: Πόρνη. Κι έμειναν κόκκαλο τα χουντοπιόνια.
Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.
Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.Απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου “Επάγγελμα Πόρνη”, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998
”Ζούσα σαν αιώνια και ταυτόχρονα σαν να μην υπήρχε αύριο. Η απληστία μου για χαρά έπρεπε να κορεστεί στο σίγουρο σήμερα”, “Είκοσι εφτά χρόνια τώρα, απ’ όταν αντάρτεψα εγκαταλείποντας την οικογένειά μου και νομοθέτησα τη ζωή μου, περπατώ σ’ ένα τεντωμένο σκοινί. Και οι ακροβάτες, ξέρετε, πρέπει να ’ναι νηστικοί για να ’ναι κι ανάλαφροι κάνοντας το νούμερό τους. Αυτό το ’λεγα ελευθερία. Την ισόβια πείνα μου. Για πόσα πράματα δεν έπεισα τον εαυτό μου ότι είναι περιττά”, “Είμαι λεύτερος γιατί έχω απόλυτη επίγνωση της μηδαμινότητάς μου. Η απουσία μου δε θ’ αφήσει κανένα κενό πουθενά, σε κανένα, άτομο, χώρο, ιστορία.”, “Η λευτεριά δεν είναι προνόμιο για ζωή, αλλά διαβατήριο για το θάνατο”, “Η πείνα, όταν δεν έχει αντίπαλο την ψυχή σου, την πίστη σου, την ελπίδα, τρέφεται από τη στέρησή σου, απλώνοντας τεράστια πλοκάμια που σου πιέζουν το μυαλό και σου κόβουν τα πόδια. Ζεις, σκέφτεσαι, αγαπάς, απελπίζεσαι με το στομάχι σου”.Λιλή Ζωγράφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου