Μέσα απ' αυτό το φονικό…»

Μέσα απ' αυτό το φονικό…»
Άσε τους άλλους να ονειρεύονται σύμφωνα συμβίωσης και γάμους καταχωρημένους στα ληξιαρχεία. Άσε τους άλλους να ποθούν όλη κι όλη μια σύμβαση’ σύμβαση με την οποία δύο άνθρωποι, συμφωνούν ότι η ζωή τους, η αγάπη τους και η σεξουαλικότητα τους, η επιθυμία τους να ζήσουν μαζί, να ονειρευτούν από κοινού, να αγαπηθούν ή αν έτσι τα φέρει η ζωή, να μισηθούν, να αλληλοεξευτελιστούν και να αλληλοσπαραχθούν, θα μπει υπό την τρυφερή σκέπη του νόμου.
Δύο άνθρωποι εν τοις πράγμασι ανελεύθεροι θα επιλέξουν να προσποιηθούν τους ελεύθερους και να δεσμευτούν κατόπιν συμφωνίας, με λίγη παραπάνω κουτσουρεμένη επίφαση ελευθερίας. Θα συντάξουν και θα υπογράψουν εγγράφως τις δεσμεύσεις τους, καθότι άνθρωποι είμαστε και το ποθητό μας ταίρι, ως άνθρωπος κι αυτός, μπέσα δεν έχει, γι’ αυτό καλού κακού ας υπογράψει εγγράφως την υποχρέωση του για τρυφερότητα και στοργή.



Θα ρυθμιστούν οι σχέσεις, θα αποτυπωθούν στο χαρτί, θα μείνουν εκεί ως στήλη άλατος πετρωμένες, - οι σχέσεις που είναι ζωή, αλλαγή και εξέλιξη- να μας θυμίζουν πως μόνο τα απολιθώματα επιθυμούν και δύνανται να αφήνουν αποτυπώματα σε μέρη παραέξω απ’ την καρδιά.
Θα αυτορυθμιστούν ή ετερορυθμιστούν οι περιουσιακές σχέσεις, τα επιδόματα που δικαιούνται και οι φοροαπαλλαγές, ποιος θα είναι ο μετά θάνατον τυχερός να πάρει το κορμί και το βιος, πως θα καταχωρηθούν τα παιδιά στα κιτάπια του κράτους, τι μου ανήκει, τι σου ανήκει, πως θα συνεχίσει ο καπιταλισμός, αν δε ρυθμίσει την ανάσα αγάπης που μπαίνει σ’ ένα άλλο στόμα.
Ύστερα θα είμαστε απελευθερωμένοι, πολίτικαλ κορέκτ, όλοι έχουν ίσα δικαιώματα, ώστε να έχουν τα ίδια προνόμια –τα προνόμια ψίχουλα της δημοκρατίας τους- εν ανελευθερία και εν υποκρισία. Όλοι δικαιούνται να μπορούν να μπουν στο ίδιο κλουβί, όλοι να φάνε από τα αποφάγια που μας πετάνε εντός του.
Παράλληλα μ’ αυτούς και οι «απελευθερωμένοι», τα πρότυπα ελευθερίας, οι «πραγματικά μάγκες». Όσοι δεν έχουν προφέρει ποτέ το «μου», γιατί είναι λέει δηλωτικό της κτήσης και όχι της τρυφερότητας και της στοργής. Όσοι επίσης δεν έχουν ποτέ προφέρει το «τώρα και πάντα και για πάντα και εις τον αιώνα τον άπαντα», γιατί στο μυαλό και την ψυχή τους, ό,τι τελειώνει εκτός, τελειώνει και εντός και η αγάπη δεν είναι μια ενέργεια που αλλάζει μορφή, αλλά ύλη ξερή και φθαρτή.
Και τελευταίοι και έσχατοι των μωρών οι «χωρίς δεσμεύσεις». Λες κι είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια βαρυσήμαντη δήλωση να έχει οποιοδήποτε νόημα.
Αφού η μόνη δέσμευση που μπορεί ποτέ στ’ αλήθεια να κάνει ένα ανθρώπινο πλάσμα είναι ότι θα αποφασίσει, θα επιλέξει και θα προσπαθήσει να ζει, χωρίς να πληγώνει συνειδητά κάποιο άλλο πλάσμα. Και ότι θα αποφασίσει, θα επιλέξει και θα προσπαθήσει να εκλεπτύνει τόσο τη συνείδησή του, ώστε τα ασυνείδητα πλήγματα που θα επιφέρει στους άλλους με το πέρασμα του, να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα.
Μόνο που μια τέτοια δήλωση, δεν απευθύνεται ποτέ – και ούτε έχει νόημα να απευθύνεται – προς κάποιον άλλο. Είναι μια συμφωνία που κάνει ο καθείς με την ψυχή του. Και την ανανεώνει κάθε μα κάθε μέρα. Δεν είναι αγώγιμη, δεν είναι εκτελεστή, δεν επιφέρει προνόμια, δε γιορτάζεται, δεν έχει επετείους, δεν είναι καν αποδεκτή από την «κοινωνική ηθική». Και δεν καταχωρείται σε ληξιαρχεία.
...Ευτυχώς.
Pela Marketaki
https://www.facebook.com/pela.marketaki.9/posts/10207021003582154