Φετίχ, αντικείμενο λατρείας, πώρωση και αθεράπευτος έρωτας. Αν προσπαθούσαμε να αποτυπώσουμε με λέξεις τα συναισθήματα που κατακλύζουν τους φίλους της μουσικής όταν πιάνουν στα χέρια τους ένα βινίλιο, τότε σίγουρα θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες. Γιατί σε αντίθεση με όσους πίστεψαν πως οι δίσκοι και τα πικάπ πέρασαν για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας παραχωρώντας τη θέση τους στο CD, υπήρχαν πάντα οι πιστοί που δεν τα αποχωρίστηκαν ποτέ και συνέχισαν να εμπλουτίζουν τις συλλογές τους ψάχνοντας με τις ώρες στα ράφια και ψωνίζοντας από τα παραδοσιακά δισκάδικα του κέντρου της Αθήνας. Για όλους αυτούς αλλά και για τους επαγγελματίες που σε πείσμα της εποχής πήγαν κόντρα στο ρεύμα και κράτησαν ανοιχτά τα δισκοπωλεία τους, η 20ή Απριλίου είναι πραγματικά ξεχωριστή μέρα, αφού γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων (International Record Store Day). Η «Espresso» επισκέφτηκε μερικά από τα παλαιότερα και πιο ιστορικά δισκάδικα της Αθήνας και συνάντησε τους ανθρώπους που εξακολουθούν να ακούν μουσική αφήνοντας τη βελόνα πάνω στα μαγικά αυλάκια του βινιλίου.
Η «Μέκκα»
Για τους φανατικούς λάτρεις του βινιλίου ο «Ζαχαρίας» στο Μοναστηράκι αποτελεί την απόλυτη μουσική Μέκκα, αφού διαθέτει περισσότερους από μισό εκατομμύριο δίσκους, πολλοί από τους οποίους είναι μοναδικοί και εξαιρετικά σπάνιοι. Ο ίδιος αποκαλύπτει στην «Espresso» πως ετοιμάζεται να γιορτάσει τη σημερινή μέρα με ένα μεγάλο happening, γεμάτο εκπλήξεις για όλους τους φίλους της μουσικής. «Η γιορτή ξεκινά από νωρίς το πρωί» δηλώνει και τονίζει: «Χιλιάδες καινούργιοι δίσκοι θα διατίθενται με μόλις 1 ευρώ, θα έχουμε προσφορές και εκπτώσεις, ενώ το μεσημεράκι προγραμματίσαμε blues-rock συναυλία με τους Zipelia Cress».
Η μελωδική σχέση του Ζαχαρία με τους δίσκους άρχισε τη δεκαετία του '80, ενώ μέχρι το 1989 πουλούσε βινίλια στους δρόμους γύρω από το Μοναστηράκι. Το 1993 αποφάσισε να στεγάσει το πάθος του και σήμερα είναι ίσως το δισκάδικο του στη στοά της Ηφαίστου που αποτελεί τόπο συνάντησης για χιλιάδες μουσικόφιλους. «Παλιότερα ο κόσμος είχε όρεξη για μουσική και αγόραζε βινίλια. Τώρα όλα γίνονται εύκολα μέσω Ιντερνετ. Ωστόσο οι δίσκοι έχουν αρχίσει να επιστρέφουν. Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερος κόσμος, ειδικά πιτσιρικάδες, αρχίζει να έρχεται στα δισκάδικα και να ψάχνεται. Μιλάμε για νέες γενιές που μεγάλωσαν με CD και δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν το βινίλιο στην εφηβεία. Στις μικρές ηλικίες πουλάει πολύ το ροκ και μπάντες όπως οι Led Zeppelin, Doors, Pink Floyd, Beatles, Metallica και AC/DC. Φυσικά υπάρχουν και καλλιτέχνες που ήταν πάντα ψηλά στις προτιμήσεις του κόσμου, όπως ο Elvis, ο Miles Davis και ο Bob Marley. Πάντως πέρα από αυτούς που αγοράζουν υπάρχουν και εκείνοι που πουλάνε τους δίσκους τους, λόγω ανάγκης».
Ο ήχος
Ποια είναι όμως η βασική διαφορά του βινιλίου με το CD και γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να στρέφεται ξανά στην αγορά δίσκων; Ο Ζαχαρίας μάς λέει σχετικά: «Ο δίσκος δεν έχει καμία σχέση με το CD. Το βινίλιο είναι πιο όμορφο, έχει πολύ καλύτερο ήχο, είναι ένα αληθινό έργο τέχνης. Η κρίση που πέρασε οφειλόταν κυρίως στην τακτική των μεγάλων εταιρειών που ήθελαν να σπρώξουν το CD με κάθε τρόπο. Θυμάμαι, στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν έκανε την εμφάνισή του το CD, ο κόσμος δεν το ήθελε. Ετσι οι εταιρίες ανάγκασαν τον κόσμο να στραφεί σε αυτό. Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο κόσμος έχει αρχίσει να αγοράζει ξανά δίσκους. Αλλωστε η μουσική του '50, του '60 και του '70, που είναι σταθερή αξία, γράφτηκε σε βινίλιο και όχι σε CD».
Κατά τη διάρκεια της μουσικής του πορείας ο Ζαχαρίας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, από την Ιαπωνία μέχρι την Αμερική, και φυσικά σε όλη την Ευρώπη. Ο ίδιος πιστεύει πως τα δισκάδικα στην Ελλάδα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, καθώς διαθέτουν τεράστια ποικιλία. «Ολες αυτές τις δεκαετίες έχουν περάσει πολύ σπάνια κομμάτια από τα χέρια μου. Ενα από αυτά ήταν το “White Album” των Beatles, ένα σπάνιο export copy που είχε πουληθεί 3.500 λίρες!»
Το boom των 90s και η πρόσφατη αναβίωση
Το ημιυπόγειο «7+7 Music Store» στην οδό Ηφαίστου λειτουργεί εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια. «Το μαγαζί δημιουργήθηκε από τον παππού μου και έχει συνεχή λειτουργία μέχρι σήμερα με 30.000 βινίλια, ελληνικά και ξένα» μας λέει ο Κώστας Σιλβέστρος, ο ιδιοκτήτης. Οπως μας λέει, στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν το CD μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, πολλά δισκοπωλεία αντιμετώπισαν πρόβλημα επιβίωσης. «Υπήρξε μια εποχή που πουλούσαμε μόνο δίσκους και για να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο είχαμε συνολικά είκοσι οκτώ άτομα προσωπικό! Ωστόσο το CD έφερε τα πάνω κάτω και πολλά δισκοπωλεία αναγκάστηκαν να κλείσουν. Τα τελευταία δύο χρόνια το βινίλιο άρχισε να ανεβαίνει ξανά. Πλέον εκτός από τους παραδοσιακούς πελάτες αρχίζουν να επιστρέφουν και πιτσιρικάδες, ακόμη και 15 ετών. Πάντως σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων, προσφέρουμε 40% έκπτωση στους αναγνώστες σας! Αρκεί να μας πουν ότι είναι από την “Espresso”».
Η αποτυχία του CD, οι παλιοί συλλέκτες και η νέα γενιά
Ο «Mr Vinylios» λειτουργεί από το 1996 και στο εκθετήριό του φιλοξενεί περισσότερους από 40.000 δίσκους! Ο Δημήτρης Ψυχογιός μας υποδέχεται και μας λέει πως όσοι αναγνώστες της «Espresso» ψωνίσουν δίσκους σήμερα θα έχουν έκπτωση 20%! Οταν τον ρωτάμε για τις πωλήσεις των δίσκων στην Ελλάδα, μας λέει χαρακτηριστικά: «Μέχρι το '98 τα πράγματα ήταν καλά, όμως ακολούθησε κάθετη πτώση. Βλέπεις, τη δεκαετία του '90 οι πιτσιρικάδες μεγάλωσαν με τα CD. Σήμερα, που φεύγει η παλιά, καλή γενιά του βινιλίου αλλά και οι σοβαροί συλλέκτες που άφηναν πολλά χρήματα, το κενό δεν καλύπτεται από νέους. Το CD απέτυχε και αυτό είναι δεδομένο. Το βινίλιο δεν είναι κάτι vintage, είναι κάτι πολύ ζωντανό».
Πολλοί από τους πελάτες του «Mr Vinylios» είναι τουρίστες από το εξωτερικό και όταν βλέπουν την τεράστια ποικιλία δίσκων δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Ο ίδιος μάς λέει χαρακτηριστικά: «Εδώ μπορείς να βρεις τα πάντα. Υπάρχουν πολλοί δίσκοι που κοστίζουν 0,20 ευρώ, αλλά και κάποιοι που μπορεί να ξεπεράσουν τα 2.000 ευρώ. Οπως μια άθικτη κόπια των Beatles, μια έκδοση του Rubber Soul, που βγήκε σε 200 αντίτυπα με ένα πολύ σπάνιο εξώφυλλο. Αυτό το βινίλιο πουλήθηκε γύρω στα 2.500 ευρώ!»
Από το δισκάδικο, ακρόαση στο πικάπ: μια ιεροτελεστία!
Ο Αλέξανδρος Δαμάσκος εμπορεύεται δίσκους και CD από το 1993. Ο ίδιος θυμάται τις παλιές καλές μέρες: «Η δεκαετία του '90 ήταν απίστευτη! Μπορούσες να φέρεις 6.000 δίσκους από το εξωτερικό και να τους πουλήσεις μέσα σε ένα μήνα. Από το 2002 μέχρι το 2008 πολλοί αντικατέστησαν τις συλλογές τους με CD. Ομως την πάτησαν! Οταν η αξία τους έπεσε κάθετα, όσοι είχαν φτιάξει συλλογές με CD, αγοράζοντας μάλιστα σε υψηλές τιμές, βρέθηκαν στον αέρα, αφού οι συλλογές τους πλέον δεν άξιζαν τίποτα! Το βινίλιο είχε πάντα το κοινό του, ενώ σήμερα ανεβαίνει σταδιακά και σταθερά».
Οπως μας εξηγεί, αρκετοί φίλοι του βινιλίου ψωνίζουν μέσω Διαδικτύου, το οποίο όμως κρύβει πολλές παγίδες. «Στα δισκοπωλεία έρχεται κόσμος που ψάχνει την προσωπική επαφή, που θέλει να ψαχτεί, αλλά και να μιλήσει για μουσική. Εδώ οι σχέσεις είναι φιλικές και το περιβάλλον οικογενειακό. Μιλάμε για μουσική, ανταλλάσσουμε απόψεις και δεν είμαστε απρόσωποι, όπως στο Ιντερνετ. Το βινίλιο είναι άλλη φάση! Αυτοί που μαζεύουν βινίλια δεν είναι πρόχειροι άνθρωποι στη ζωή τους. Γουστάρουν όλη τη διαδικασία, από την ώρα που θα πάνε στο δισκάδικο μέχρι τη στιγμή που θα βάλουν τον δίσκο στο πικάπ. Το βινίλιο δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ»!
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΞΙΩΤΗΣ- ΦΩΤ.: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΣΣΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου