Προς "ηγέτες" του κινήματος: Το καθεστώς πρέπει να τελειώσει - Ξεπεράστε τις ψευτοαντιθέσεις σας.

 Από Ακτιβιστή

Δεν μπορεί κανείς να βρεθεί σε χειρότερη θέση από τον άνθρωπο ή τον λαό που δεν διατηρεί ελπίδες καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσής του. Και ιδιαίτερα όταν  βλέπει καθημερινά να του  υφαρπάζουν κατακτημένα δικαιώματα και να του  υποβαθμίζουν μια θεωρούμενη ως παγιωμένη καθημερινότητα.

Αν  προστεθεί δε στα παραπάνω και η κρίση αξιοπιστίας προς αυτούς που υποτίθεται ότι ασχολούνται (και πληρώνονται γι’ αυτό) για να βελτιώσουν το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών (πολιτικό προσωπικό), αυτών που υποτίθεται ότι φροντίζουν για την λειτουργία των θεσμών (δικαστική εξουσία) και τη σαπίλα στην οποία έχει περιέλθει ο θεματοφύλακας της 4^ης εξουσίας, τότε πρέπει να είναι τυφλός αυτός που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι πλησιάζουν οι μέρες της επανάστασης.

Αυτή την νομοτελειακή εξέλιξη έρχονται να καλύψουν οι διάφορες δράσεις κινημάτων και οργανώσεων (έξω από κομματικούς οργανισμούς και συνδικάτα που διαχρονικά απέδειξαν ότι έχουν γίνει ένα με τη βρωμιά και την ξεφτίλα  του κυρίαρχου  πολιτικού εποικοδομήματος).

Το κίνημα των αγανακτισμένων, παρότι αρχικά θεωρήθηκε ως "πατιτούρα" των  Ισπανών   indignados, έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και όσο κι αν ξεκίνησε πανομοιότυπα ήρθε και κάλυψε τις ιδιαίτερες προσδοκίες των προδομένων Ελλήνων για αποτίναξη , από τις άθλια διαπλεκόμενες εξουσίες και θεσμούς κύρια και παράλληλα από τις συνέπειες της εξάρτησης από μνημόνια, τρόϊκες  και οικονομική κρίση.

Βασικοί διεκδικητικοί στόχοι δεν μπορούσαν να είναι άλλοι από το γκρέμισμα του φαύλου, ξενόδουλου και διαπλεκόμενου πολιτικού καθεστώτος που είχε διαβρωθεί και διαβρώσει όλη την ελληνική κοινωνία σε αγαστή συνεργασία με την μεγαλοεπιχειρηματική τάξη, τη νομοθετική, δικαστική εξουσία και τα βρωμερά ΜΜΕ.

 

Όλου δηλ. συνολικά του πολιτικού καθεστώτος συστήματος που είναι υπεύθυνο για

·         την εκπόρνευση των συνειδήσεων των Ελλήνων πολιτών, με την γιουσουφοποίησή τους και την ένταξή τους σε διάφορους πάτρωνες (κομματάρχες, τοπάρχες, αγροτοπατέρες, εργατοπατέρες, βουλευτοπατέρες κλπ)

·         την υπερχρέωση των νοικοκυριών μέσω αλόγιστου και συστηματικά κατευθυνόμενου δανεισμού και την μετατροπή του καταναλωτισμού σε κυρίαρχη ιδεολογία με τη βοήθεια των τραπεζικών δανείων και την προπαγάνδα καταναλωτισμού των ΜΜΕ (πιστέψαμε την τελευταία δεκαετία, αφού μας το πιπίλισε ο άχρηστος εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός της πλάκας,  ότι ήμασταν και «ισχυρή» χώρα με «ισχυρή» οικονομία)

·         την υπερχρέωση της χώρας μέσω υπέρμετρης αύξησης του δημόσιου χρέους και ταυτόχρονη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας,

·         την εφαρμογή μαντάμ-Σουσουδίστικων μεγαλεπίβολων σχεδιασμών που καταχρέωσαν τη χώρα (Ολυμπιάδα),

·         την αισχρού Μαυρογυαλούρικου πολιτικαντισμού διόγκωση του Δημόσιου τομέα, τον τεμαχισμό του σε ρετιρέ και υπόγεια, και την συστηματική εξαγορά με όλο και μεγαλύτερες μισθοδοτήσεις χρηματοδοτήσεις και επιχορηγήσεις ευνοημένων ομάδων και οργανισμών

·         το τάϊσμα διαφόρων περίεργων τύπων και οργανώσεων για τη δημιουργία εκατοντάδων  νέων τροκτικών (δήθεν) ΜΚΟ που ουσιαστικά χρησιμοποιούνταν ως «ανεξάρτητοι» κυβερνητικοί λακέδες,

·         την υιοθέτηση κατευθυντήριων πολιτικών προερχόμενων από ξένα κέντρα που φαινομενικά επεδίωκαν να «περάσουν» πως βοηθούν την πρόοδο της πατρίδας αλλά ουσιαστικά εξυπηρετούσαν τα σχέδια των εντολέων (siemens, ιατρικά, εξοπλισμοί, φωτοβολταϊκά και πράσινα άλογα)

·         την διαχρονική κυριαρχία των λαμόγιων ως φωτεινά παραδείγματα επιχειρηματικής πραγματικότητας (άνθρωποι χωρίς ή με ελάχιστη οικονομική επιφάνεια διαβίωναν ως κροίσοι λειτουργώντας ως πλυντήρια σε πολιτικούς συνεργάτες).

Αυτή ήταν η Ελλάδα της Αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα της Κάθαρσης του Μητσοτάκη, η Δυνατή Ελλάδα του Σημίτη, η Ελλάδα της Επανίδρυσης του Κράτους του Κώστα Καραμανλή και η σημερινή Ελλάδα του ΔΝΤ και της υποτέλειας του Γιωργάκη Παπανδρέου που από τα «λεφτά υπάρχουν» κατέληξε να ψάχνει τις τσέπες των συνταξιούχων και των πτωχότερων  οικονομικά στρωμάτων.

Άρα είναι αναμενόμενη η ανάπτυξη επαναστατικού κινήματος που θα οδηγήσει στην εξέγερση και στο γκρέμισμα του καθεστώτος.

Η δυσκολία όμως του εγχειρήματος βρίσκεται στο φορέα που θα μπορέσει να μετουσιώσει την οργή του λαού σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα, η διαμόρφωση αρχών του κινήματος καθώς και η ανάδειξη μιας ηγεσίας που, μέσα στην διάχυτη ανυποληψία και καχυποψία, θα μπορέσει να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τους Έλληνες πατριώτες.

Και ενώ μια οργάνωση και ένα κίνημα κέρδισαν την αποδοχή πολιτών που μάχονται για την αποτίναξη  από το σύστημα (Σπίθα και Αγανακτισμένοι) καθώς και ορισμένες οργανώσεις ή σχήματα που βρίσκονται σε παρόμοιους δρόμους (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους, Σεισάχθεια, Δεν πληρώνω,  κλπ) όλα μου δημιουργούν την εντύπωση ότι δεν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν   προϋποθέσεις κοινής δράσης τους που να πετύχουν την κατάρρευση του καθεστώτος.

Και το χειρότερο είναι πως αν δεν υπάρξει μια ιδιαίτερη δυναμική εξέλιξη, η πολύ σημαντική κινητοποίηση της πλατείας Συντάγματος (που πραγματικά   τρομοκράτησε το καθεστώς) θα λειτουργήσει σαν κατσαρόλα με μισάνοιχτο καπάκι που θα οδηγήσει στην εκτόνωση της οργής του κόσμου. Εξέλιξη που θα είναι καταστροφική για τον τόπο.

Όσο παραμείνει στην εξουσία το καθεστώς πολιτικό σύστημα, τόσο η χώρα θα γίνεται περισσότερο υποτελής στους αλλοδαπούς πάτρωνες και οι Έλληνες θα χάνουν θεμελιώδη πολιτικά και κοινωνικά τους δικαιώματα.

Τα σημεία δεν είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα.

Οι σκηνίτες του Συντάγματος θεωρώ ότι εξαντλούν την επαναστατικότητά τους μεταξύ

• ·         ατέρμονων και αδιέξοδων συνελεύσεων για την άμεσοδημοκρατία (βλέπε 15 μέρες στην πλατεία),
• ·         προσπάθειας διακριτότητας, αναγνωρισιμότητας ή και πρωτοκαθεδρίας των διάφορων σχηματισμών και
• ·         μιας αδιανόητης ανταγωνιστικότητας με το ανένταχτο κίνημα των πάνω, που ίσως αντιπροσωπεύουν ότι αγνότερο αλλά και το πλέον ανοργάνωτο και αυθόρμητο κομμάτι του κινήματος αντίδρασης στο βάρβαρο καθεστώς εξουσίας.

Οι αντιθέσεις των πάνω και των κάτω δυστυχώς αρχίζουν και παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις και απεύχομαι τη μετεξέλιξή τους σε διαλυτικό παράγοντα της επανάστασης.

Οι σκηνές της πλατείας της Πάτρας απομακρύνθηκαν από τους διαδηλωτές.

Κρίσιμος χρόνος για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη αποτελούν η τρέχουσα και ίσως η επόμενη εβδομάδα. Θα πρέπει να πέσει άμεσα  η Βαστίλη της ανομίας, είτε με κατάληψη είτε με παρεμπόδιση της λειτουργίας της. Είναι άθλια η εικόνα της περίφραξης της Βουλής με κάγκελα και συρματόσχοινα και άπειρες διμοιρίες μπάτσων. Από ποιον αλήθεια προστατεύουν το Κοινοβούλιο; Από εκείνους που υποτίθεται πως εκπροσωπεί; Τους πολίτες; ΝΤΡΟΠΗ!

Οι κοινοβουλευτικοί άνδρες μάλλον έχουν απολέσει και τους δύο χαρακτηρισμούς. Δεν είναι δυνατόν να ακούνε όσα ακούν, να διαβάζουν όσα διαβάζουν, να εκπροσωπούν πλέον λιγότερο από το 40% των Ελλήνων και να μην παραιτείται κανένας.

Για φτύσιμο είστε «εθνοπατέρες της ξεφτίλας».

Βασίζονται στη διαστρέβλωση των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και δημοσιοκάφρων που ύποπτα και διαχρονικά στηρίζουν  τους χρηματοδότες τους.

Υπολογίζει όμως το σύστημα  και τον «στρατηγό καλοκαίρι» που θα σπεύσει προς βοήθειά του. Και αναμένοντας τον στρατηγό φροντίζουν να μεταθέσουν την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου για τις 30 Ιουνίου, μιλάει για ενδεχόμενα ψευδεπίγραφα δημοψηφίσματα, βάζει λαγούς να μιλούν για ανούσιες υποχωρήσεις των προνομίων των βουλευτών, επιβάλλει κεφαλικό φόρο αποφεύγοντας να θίξει την φοροδιαφυγή και εισφοροαπαλλαγή αφού είναι στην υπηρεσία του πιο σαθρού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.