Ο μεγάλος δικτάτορας του κόσμου

Απόσπασμα από το βιβλίο της  Χαράς Αυγερινού  « Πνοή ζωής με άρωμα  θανάτου», το οποίο  θα επανεκδοθεί με άλλο εξώφυλλο κι άλλη εκδοτική και σύντομα  θα διατίθεται από  τα βιβλιοπωλεία. 
ΑΠΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ   ΔΙΚΑ ΣΑΣ.....
Αρνήθηκα  πεισματικά να γίνω άλλο ένα γρανάζι  στη μηχανή του  συστήματος. Ενός συστήματος που ευνουχίζει την  ελευθερία με τους κανόνες του, που  σκοτώνει τον αυθορμητισμό και μου απαγορεύει να ονειρεύομαι. Δε θα μπορούσα ποτέ να συμβιβαστώ με μια κοινωνία που  αρκείται να ξυπνάει, να δουλεύει, να κοιμάται, να γερνάει και  να πεθαίνει. Έτσι, δε θα μπορούσα ποτέ να γίνω το στρατιωτάκι που ακολουθεί πιστά τους κανόνες. Μοιραία θα γινόμουν παραβάτης.

    Αρνήθηκα  να υποταχθώ. Ύψωσα  τα δικά μου τείχη  άρνησης μιας πραγματικότητας, που δεν μου  ταίριαζε (σε ποιον  ταιριάζει άλλωστε;) και δημιούργησα  το δικό μου μικρόκοσμο για να κατοικήσω  μέσα του. Θέσπισα  τους δικούς μου κανόνες  και αυτοεξορίστηκα.  

Η ενέργειά μου αυτή, έμοιαζε  με πραξικόπημα. Δεν  ήταν τίποτα περισσότερο  όμως από αντίσταση!

Ο μεγάλος δικτάτορας του κόσμου, η κάθε μορφή εξουσίας, δυσανασχετεί! Δε θέλει να ονειρεύονται! Εκείνο όμως που μισεί  θανάσιμα είναι η  δραπέτευση της φαντασίας  σου! Τότε χάνει τον  έλεγχο, φοβάται αυτό που δε μπορεί να ελέγξει. Θέλει να εξουσιάζει και να ελέγχει τα πάντα. Ένας λαός που κοιμάται όρθιος  κουμαντάρεται  καλύτερα, τον βολεύει  περισσότερο από  έναν έξυπνο λαό που  θέλει να ονειρεύεται, που προσπαθεί  για την πραγμάτωση των ονείρων του  και όταν τα εμποδίζουν εκείνος ξέρει  να αντιστέκεται. Η  αχόρταγη δίψα του  μεγάλου δικτάτορα  για περισσότερη  εξουσία τρέφει την  ανικανοποίητη ματαιοδοξία  του. 

«Μην  ονειρεύεσαι, Χαρά. Κάνε κι εσύ αυτό που  κάνουν όλοι, πάψε να αντιστέκεσαι!».

    Αλλά  εγώ πιανόμουν  γερά απ’ τα φτερά  των ονείρων μου  και ταξίδευα μαζί τους στον ουρανό, μέσα σε απόλυτη αρμονία. Πετούσα ευτυχισμένη  μέσα στα σύννεφα. Με συγκινούσε πάντα  τόσο πολύ, η ελευθερία  που νιώθει το πουλί  όταν πετάει. Με εξιτάριζε  αυτή η αίσθηση  της ελευθερίας, αυτή η ενέργεια που  απελευθερώνουν οι φτερούγες, σε κάθε τους άνοιγμα. Περισσότερο ακόμη, όταν συνειδητοποίησα  ότι στην πτήση  αυτή δεν ήμουν  μόνη. Δεν ήμουν  η μοναδική που  δραπέτευε απ’  όλη αυτή την ανιαρή και μίζερη πραγματικότητα. Πολλοί ήταν εκείνοι που αφήνονταν να τους παρασύρει η ορμή των εφηβικών τους ονείρων και ταξίδευαν πιασμένοι από τις φτερούγες τους, ακριβώς όπως κι εγώ.

    Ο μεγάλος δικτάτορας του κόσμου αισθάνθηκε φθόνο για την  ικανότητα μας  να δραπετεύουμε, να ονειρευόμαστε και  να πετάμε στα ουράνια, εκεί όπου εκείνος  δεν είχε καμία  εξουσία. Ένιωσε μοναξιά  μέσα στην τόση μιζέρια  του, ζήλια τον  κυρίευσε και μεθυσμένος από την εξουσία  όλου του κόσμου, θέλησε να μας εκδικηθεί.

    «Θα τους τα κόψω τα φτερά, να μη πετάνε!» αναφώνησε  οργισμένος. «Θα τους στήσω παγίδα για  να τους πιάσω και  θα τους φυλακίσω για  πάντα στο κλουβί, να μη πετάνε. Πρέπει να βρω μια έξυπνη και όμορφη παγίδα, αλλιώς δεν θα έχω  καμία ελπίδα να τους συλλάβω. Αν και πανέξυπνοι εγώ κάτι θα σκαρφιστώ. Η παγίδα πρέπει να είναι τόσο όμορφη, να μοιάζει με όνειρο, με παραμύθι» σκέφτηκε ο πανούργος δικτάτορας.

      Έτσι κι έγινε.  Η παγίδα δεν  άργησε να στηθεί  και τα έξυπνα  πουλιά πιάστηκαν  από τη μύτη.