ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Η χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων βρίσκει
τη χώρα μας να εφαρμόζει πρακτικές για τους πρόσφυγες που έχουν
αποδοκιμαστεί από πολλές Ευρωπαϊκές Επιτροπές
Μαζί στη ζωή, μαζί και στα βασανιστήρια
Η ιστορία του Μουράτ και της Σιμπέλ, όπως την
αφηγήθηκαν, κινδυνεύει να γίνει μια ιστορία αγάπης και όχι τόσο η
ιστορία δύο ανθρώπων που τα στοιχειώδη δικαιώματά τους καταπατήθηκαν με
τον πιο βάναυσο τρόπο.
Βασανίστηκαν στην Τουρκία, δικαιώθηκαν στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια ενώ εδώ
και πέντε χρόνια ελπίζουν σε πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα που θα τους
επιτρέψει να ξαναδούν την κόρη τους. Κρατιούνται σφιχτά από το χέρι,
χρησιμοποιούν ονόματα σκοτωμένων συντρόφων τους και δεν φωτογραφίζονται
επειδή ακόμα φοβούνται
Στοιβαγμένοι σε κολαστήρια
«Είπαμε σε όποια γλώσσα μπορούσαμε στην Ελληνική Αστυνομία ότι
κινδυνεύουμε στην πατρίδα μας και ζητήσαμε προστασία. Μας χτύπησαν και
μας κράτησαν κρατούμενους δύο μέρες σε κρατητήρια. Δεν μπορούσαμε να
επικοινωνήσουμε με κανέναν. Ημασταν στο έλεός τους. Ξημερώματα μας
πήραν με τη βία και μας έσπρωξαν πυροβολώντας στον αέρα να περάσουμε
και πάλι το ποτάμι προς την Τουρκία. Μαζί μου είχα το κοριτσάκι μου».
Το ελάχιστο που οφείλει η Ελλάδα να κάνει, είναι να δίνει την ευκαιρία
σε όλους όσοι μπαίνουν στη χώρα να αποδείξουν ότι πράγματι κινδυνεύουν
και να κάνουν αίτηση ασύλου εάν το επιθυμούν. Τίποτα τέτοιο δεν
συμβαίνει: δεν υπάρχει καταρτισμένο προσωπικό να αφουγκραστεί τους
ξεριζωμένους, οι χώροι υποδοχής αιτούντων άσυλο είναι ελάχιστοι σε
σχέση με τις πραγματικές ανάγκες και αντ' αυτών επιστρατεύονται παλιές
αποθήκες και πρόχειρες εγκαταστάσεις, που λειτουργούν ως αυτοσχέδια
κέντρα κράτησης με απαράδεκτες συνθήκες.
ΤΟ BLOG THΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ 
πιστευεται οτι το ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΔΙΑΛΥΣΗ//?? 
2 σχόλια:
ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΧΑΡΑ
Τη γλώσσα σου την όμορφη δεν την καλοκατέχω,
γι αυτό και να με συγχωρνάς που δύσκολα τα λέω.
Μα, σαν το θες, στα μάτια μου τα λόγια μου θα νιώσεις.
Ξεκίνησα απ’ το πουθενά, από πατρίδα όμορφη.
Άφησα πίσω μου βουνά που δέντρο δεν τα ξέρει
και ποταμούς κι αητοφωλιές απάτητες, και κάμπους.
Με χρήμα μας αγόρασαν, με αίμα μαζεμένο.
Νύχτα κρυφά μας μπάρκαραν μαυροκυνηγημένους,
δουλέμποροι του σήμερα και μας εσκυλοπνίξαν.
Μα να που τα κατάφερα και ζωντανός εβγήκα.
Κι ήρθαμ’ εδώ, που στο σχολειό από μικρό μου ‘μάθαν
πως ο θεός ο ξένιος μαζεύει και ζεσταίνει,
της προσφυγιάς της άκαρδης τους παραπεταμένους,
πως κι η δικιά σου η φυλή την προσφυγιά την ξέρει.
Άλλα περίμενα να βρω, και άλλα εδώ με βρήκαν.
Κρυώνω εδώ που μ’ έβαλες, δεν έχω τη γωνιά μου,
ν’ απλώσω το τετράδιο να γράψω, να διαβάσω.
Δε νιώθω αγάπη γύρω μου και η ψυχή πονάει,
δε βρίσκει τόπο να σταθεί και ομορφιά ν’ αράξει.
Τα παιδικά μου όνειρα τα πνίγει η ασχημάδα
κι από σχισμάδες μάταια ελπίδας φως γυρεύω,
φτερά ν’ ανοίξω να χαρώ, ν’ αρχίσω το ταξίδι.
Θέλω ένα σπίτι με χαρά, ν’ απλώσω τη ζωή μου.
Να ‘χει δροσιά στον καύσωνα και ζέστη στο χειμώνα.
Και η μάνα μου το πάτωμα να ντύνει με χαλάκια
που να ‘χουνε τα χρώματα της μακρινής πατρίδας,
να τα κοιτώ να τα θωρώ να μη την λησμονήσω.
Μια λάμπα θέλω να ‘χω φως, να βλέπω, να διαβάζω.
Και στη γωνιά η μάνα μου γλυκά να καταπιάνεται,
μ’ αγάπης μαγειρέματα για να με μεγαλώσει.
Κι ένα σκυλάκι αδέσποτο στα πόδια μου στρωμένο
να με θωρεί να το θωρώ τους δρόμους να θυμάμαι.
Και την εικόνα του παππού στον τοίχο τηνε θέλω
να του μιλώ, να μου μιλά, πατρίδα μην ξεχάσω.
Μ΄ αν δεν μπορείς, ή άμα δε θες, σ’ ένα μικρό σπιτάκι,
σ’ ένα σπιτάκι με χαρά τη φτώχεια μου να βάλεις,
μολόγησέ το καθαρά, πες δε σε θέλω, φύγε,
να φύγω, να ‘βρω αλλού ζωή και δεύτερη πατρίδα.
Κι αν η καρδιά σου είν’ καλή και θέλει με να μείνω,
βόηθα να φύγω από δω γιατί θα μαραζώσω,
αφού μέσ’ στον καταυλισμό που μ’ έχεις πεταμένο,
χωρίς νερό, χωρίς το φως, μαύρη η ζωή μου είναι.
Το πώς με λένε δε θα πω, δεν έχει σημασία.
Πες με Αμίρ, μα άμοιρος να ξέρεις πως δεν είμαι.
Είμαι παιδάκι αληθινό, μικρό χαμομηλάκι,
δώσε μου χώρο, έδαφος, ν’ ανθίσω, να ριζώσω,
κι εγώ μεγάλος θα γινώ, τρανός και ξακουσμένος,
και της Πατρίδας σου το Φως στα πέρατα θα στείλω.
Αφιερωμένο σε όλα τα προσφυγάκια-χαμομηλάκια,
σε όλους τους Αμίρ της καρδιάς μας.
ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΑ ΧΑΜΟΜΗΛΑΚΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΠΑΝΤΑ
Δημοσίευση σχολίου