Από τη μοναδική @Freedula μαςΓια να μη ξεχάσουμε ΤΟΤΕ που πρέπει να θυμηθούμε!!
«Χειμωνιάζει. Σκοτείνιασε νωρίς απόψε» ψιθύρισες, ενώ το βλέμμα σου χανόταν στις σταγόνες που έδιωχνε ο υαλοκαθαριστήρας.
Στα μισά της διαδρομής, από το ραδιόφωνο ξεχύνεται χείμαρρος η φωνή της Βιτάλη να τραγουδάει την κιβωτό και να προετοιμάζει τις σκέψεις μας, για την επιστροφή στις έγνοιες της καθημερινότητας.
Τραγουδά κρυστάλλινα τις νέες μας κατηφόρες. Εκείνες που έχουν τέρμα τους την οδύνη.
«Πάμε προς Μαραθώνα;», ρώτησες αμέσως σαν να μάντεψες το ταξίδι του νου μου, όσο ο δρόμος προς τα βόρεια, πονούσε την ανάσα.
Γνέφω καταφατικά. Η βροχή δυναμώνει. Η σιωπή ταράζει τα συναισθήματα.
Σαν το νερό της λίμνης να γέμισε τα μάτια μας κι υγράνθηκαν. Δεν μίλησα. Δεν μίλησες. Βιάστηκα να γυρίσω το βλέμμα μου, τάχα πως δεν το πρόσεξα. Μόνο σου έσφιξα το χέρι.
Κλείνω τα μάτια μου. Βλέπω παπούτσια να τρέχουν. Δακρυσμένα μάτια να στάζουν φόβο. Ουρές αεροπλάνων να αγγίζουν κορυφές.Απεγνωσμένες προσπάθειες φτερών ελικοπτέρων να κυνηγούν την απελπισία.
Ικεσία. Όλεθρος.
Τσιμέντο πυρπολημένο, αυλακωμένο από λάβες κι άνθρωποι θηρία να στάζει στις άκρες τους ωμός ο τρόμος.
Στο βάθος του τίποτα που κοιτάζω, βλέπω χέρια υψωμένα. Χιλιάδες χέρια. Οριοθετούν το δράμα. Ορίζουν την συνέχεια. Ανεμίζουν με ορμή «φτάνει έως εδώ».
Κρατούν ελπιδοφόρα «μπορώ». Τυπωμένα σε ψηφοδέλτια ιλουστρασιόν. Γραμμένες με λευκό πάνω τους, οι πουλημένες ελπίδες.
Αλλά ο αγώνας με τον εαυτό μας είναι δύσκολος. Είναι μακρύς ο δρόμος για να βουτήξεις στην ευθύνη σου. Να φωνάξεις μια φορά «εγώ φταίω» για το μαύρο που κουβαλάω εντός μου και ζω εντός του.
Όταν έχεις μάθει να ζεις με το «φταίνε πάντα οι άλλοι», πως θα σε πονάει τόσο το αποτέλεσμα της επιλογής σου, ώστε να το θυμάσαι μέχρι τις 4 Οκτώβρη;
Θα σκιτσάρω με ένα κάρβουνο την αγανάκτησή μου, εκεί που τους πονάει αφόρητα.
Σε όσους νομίζουν οτι έχουν την δύναμη να παραμορφώνουν τον τρόπο που κοιτάζω το αύριο μου.
Πρέπει επιτέλους, να γευτούν τι γεύση έχει η στάχτη στο ποτήρι τους.
Όχι από εκδίκηση. Από υποχρέωση. Στο αύριο μου. Στο αύριο των παιδικών φωνών, που γέμισαν πάλι τα προαύλια με ζωτικότητα.
Δεν μας πρέπει ο θρήνος ως αποδοχή μιας κακιάς μοίρας. Είναι δικό μας γέννημα τούτο το σκοτάδι που αντικρύζουν τα μάτια, τούτο το μαύρο αίμα που ρέει από τους καψαλισμένους κορμούς, τούτη η μυρωδιά θανάτου που δεν αντέχουν τα ρουθούνια.
Λόγος άνυδρος. Σκέψεις αφυδατωμένες. Στεγνές ελπίδες. Μαραζωμένες επιθυμίες. Σκουριασμένες πολιτικές τοποθετήσεις. Αποστειρωμένες από μνήμη ομιλίες. Εξαθλιωμένη υγεία, ισοπεδωμένη παιδεία, ανύπαρκτη οικονομική ανάπτυξη, καταρρακωμένη αγροτική πολιτική κι επιχειρηματική επένδυση. Αγκιστρωμένα ψεύδη.
Φτάνει πια. Δεν μας πρέπει!!
Όχι άλλο θεατές της μετανάστευσης των ονείρων μας.
Μην ξεχάσουμε να θυμώσουμε στις 4 Οκτώβρη.
Κι άλλο. Κι άλλο.
Κυρίως, να μας θυμώσουμε.
.
.
