ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Έναν περίπου χρόνο έχω να γράψω ένα άρθρο εδώ...
Οι εξελίξεις τόσο στην πατρίδα μας όσο και στο διεθνές σκηνικό με ξεπέρασαν ολοκληρωτικά και δεν ήξερα τι να πω... Αλλά όπως κάθε καλοκαίρι το 'χα συνήθειο να σας στέλνω πάντα ένα μήνυμα χαράς απ΄τις Κυκλάδες αισθάνθηκα την ανάγκη να κάτσω και φέτος και να προσπαθήσω να σας γράψω δυο λόγια...
Μπορώ όμως;
Τώρα, από την Πάρο , με τις φρεγάδες του ναυτικού να πλέουν στα ανοιχτά και τα παράλια στην απέναντι πλευρά του κατάλαμπρου Αιγαίου να αναστενάζουν κάτω από το βάρος του διχασμού που εξαπλώνεται σαν επιδημία όχι μόνο εκεί αλλά στον κόσμο όλο, ψάχνω να βρω τη δύναμη που είχα παλιά να ανανεώνω την ελπίδα μου μέσα απ' τις αναστάσιμες ελληνικές εικόνες... Τα κύματα , τα στάχυα, τα θυμάρια, το φως...
Παλιά ήταν όλα πιο εύκολα.
Ευκολότερα έπαιρνες την ανάσα και έσβηνες τον αναστεναγμό...
Ευκολότερα έβλεπες μέσα στην απειροελάχιστη ποιότητα της Φύσης την υπόσχεση που γεννιέται ξανά απ΄το μηδέν. Ευκολότερα πίστωνες στην πανσέληνο το καλό που θα ρθει... Ήταν μια εποχή που ο άνθρωπος μπορούσε ευκολότερα να περιμένει το θαύμα.
Τώρα η εποχή είναι μυστήρια.
Λες και μια άγκυρα έχει γαντζωθεί στα τρίσβαθα και αναγκάζει την ψυχή να προσπαθεί εκατό φορές περισσότερο από παλιά για να ξανοιχτεί στην ελπίδα...

Δυσκολότερα όλα όσο περνάει ο καιρός και αγριεύει η κατάστηση παντού χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για την ανατροπή της...

Φέτος προσπαθώ να αισιοδοξήσω.
Αλλά δεν μπορώ.
Η πανσέληνος , από δω, από τις Κυκλάδες , έτσι όπως ανέτειλε από τα Μικρασιατικά παράλια, έστειλε ένα φως παγωμένο.
Στάζει υδράργυρο...
Αλλά πάντως κάπου στο βάθος της καρδιάς υπάρχει κάτι που δεν σβήνει...
Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα μπορέσω να το φυσήξω δυνατά για να ανάψει...

Ελένη Ζιώγα

Έτσι κι αλλιώς ακόμα ζω. Και για να ζώ, ελπίζω...