Άλλοι στο χώμα και άλλοι στη φυλακή.

Ομορφη πόλη άσχημα καίγεσαι Γιώργος Σαρρής
ΔΕΚΕΜΡΗΣ 2008 όμορφη πόλη άσχημα καίγεσαι (Ένα τραγούδι, αναφορά, σε γεγονοτα) ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΡΗ

Επτά χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να αναρωτιέται ακόμα τι ήταν η εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008. Ας κοιτάξει γύρω του, ας κοιτάξει το σπίτι του, ας κοιτάξει τον καθρέφτη του και θα πάρει την απάντηση.


Από τον Δεκέμβριο του 2008, η χώρα χρεοκόπησε, έγινε και επίσημα προτεκτοράτο και το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε.
Από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου με το «Λεφτά υπάρχουν» μέχρι την ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και την ξεπουλημένη Αριστερά του Τσίπρα, όλοι κατέρρευσαν.
Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να προσποιείται τον πρωθυπουργό -για πόσο ακόμα;- αλλά τον κρατάνε με χάπια που του προκαλούν παραισθήσεις και παραληρήματα.




Από τον Δεκέμβριο του 2008, τα καθεστωτικά ΜΜΕ κατέρρευσαν και οι τράπεζες διαλύθηκαν.
Οι Έλληνες τράπηκαν σε φυγή στο εξωτερικό, ακολουθώντας τους πρόσφυγες που συνωστίζονται στα σύνορα με τα Σκόπια, με την ελπίδα να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε στην «Ευρώπη».
Πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο προτίμησαν να ξεσκίσουν την χώρα και τους πολίτες, για να διατηρήοουν για λίγο ακόμα τα θλιβερά τους προνόμια, ενώ η Δικαιοσύνη έκανε για μια ακόμα φορά την τσατσά τους.
Οι λούμπεν πολίτες μιας λούμπεν κοινωνίας, χωρίς εφόδια και πνευματικότητα, στράφηκαν στο ρατσισμό και στον ναζισμό, ενώ οι υπόλοιποι έπεσαν σε κατάθλιψη.
Ο Δεκέμβριος του 2008 βάρεσε τις καμπάνες αλλά στην Ελλάδα δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα. Οπότε, αλλάζουν όλα ερήμην μας και εις βάρος μας.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι στο χώμα και ο Νίκος Ρωμανός -ο άνθρωπος στα χέρια του οποίου ξεψύχησε ο Γρηγορόπουλος- είναι στη φυλακή.
Αυτή είναι και η γενική εικόνα της Ελλάδας σήμερα.
Άλλοι στο χώμα και άλλοι στη φυλακή.
Γιατί μια φυλακή είναι η Ελλάδα σήμερα.
Και για να δραπετεύσεις, πρέπει να πεθάνεις.

Όλα φαίνονταν σταθερά και αμετάβλητα. Στολισμένη η πόλη και η βιτρίνες των καταστημάτων. Έτοιμο να «ανάψει» τα λαμπιόνια του ένα ακόμα δέντρο-κιτς στην πλατεία Συντάγματος. Η οικονομία της εποχής «θωρακισμένη», και η «δημοκρατία», όπως πάντα, χωρίς αδιέξοδα. Ο κόσμος στις δουλίτσες του το πρωί και στην διασκέδαση το βράδυ. Οι τηλεοράσεις ανοιχτές. Οι μπάτσοι περιπολία στα Εξάρχεια.

Μια ομάδα πιτσιρικάδων του «αναρχο-αυτόνομου» χώρου δεν τους γουστάρει. Πετά ένα αδειανό μπουκάλι μπύρας στο περιπολικό και φεύγει.

Η ντροπή όμως των μπάτσων είναι μεγάλη. Πώς να σηκώσουν τέτοια προσβολή; Παρκάρουν το όχημα και κατευθύνονται στο στενό της Αραχώβης. Λογομαχίες.

Ο ένας από τους φύλακες του νόμου και της τάξης βγάζει το υπηρεσιακό του περίστροφο. Πυροβολεί. Η σφαίρα φεύγει και βρίσκει στόχο. Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί είναι νεκρό.

Τις επόμενες ημέρες η χώρα τυλίγεται στις φλόγες. Πού βρισκόταν αλήθεια κρυμμένη τόση αγανάκτηση; Τόσοι νέοι άνθρωποι «χωρίς πολιτική συνείδηση» βγήκαν στους δρόμους γεμάτοι οργή για το πασιφανές άδικο του συστήματος.

Νέοι άνθρωποι που ένιωθαν όμως τα αδιέξοδα να βρίσκονται μπροστά τους, που έβλεπαν τα όνειρα τους να καίγονται σε στάχτες πριν καν προλάβουν να τους δώσουν σχήμα και μορφή.

Κι όμως, εκείνες τις εποχές, οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε καν ιδέα για το μέγεθος μιας συντριβής που είχε ήδη προκαθοριστεί από την θλιβερή και fake πραγματικότητα των χρόνων της πλαστής ευμάρειας.

Τις μέρες εκείνες η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε τολμήσει να διαχωρίσει την θέση της από τα υπόλοιπα κόμματα και να υπερασπιστεί τους επαναστατημένους νεολαίους στις δικαστικές αίθουσες των δελτίων των οκτώ.

Τότε που ο δήμαρχος Αθηνών Νικήτας Κακλαμάνης και η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη κατάγγελλαν τους προβοκάτορες και τους μπαχαλάκηδες που έκαιγαν το κέντρο. Τότε που τα «Νικήτα μου» και τα «Λιάνα μου» έφερναν την αναγούλα στο στόμα.

Σήμερα, 7 χρόνια μετά, έχουν ήδη φροντίσει να συντρίψουν την γενιά της διαμαρτυρίας του Δεκέμβρη του 2008.

Όνειρα προδομένα, ελπίδες ενταφιασμένες κάτω από τόνους ψεύτικων υποσχέσεων, ανεργία, μετανάστευση.

Θα μείνουν λοιπόν μόνοι τους, γέροι και μίζεροι, ανίκανοι και προσκυνημένοι να σαπίζουν περιμένοντας το αναπόφευκτο τέλος.

Μένουν εδώ επιδιώκοντας να πάρουν όσους περισσότερους από τους άξιους μπορούν μαζί τους.

Η πρώτη φορά αριστερή μνημονιακή κυβέρνηση ξεπουλά την χώρα, αυξάνει την φορολογία και ψηφίζει στην Βουλή έναν ακόμα προϋπολογισμό που χτυπά βάναυσα τους φτωχούς.

Χαμένοι όλοι. Κι εκείνοι που ελπίσανε πολλά χωρίς να γνωρίζουν τίποτα. Κι εκείνοι που ήξεραν πολλά μα δεν ελπίσανε ποτέ σε τίποτα.

Όρθιοι μονάχα οι λωποδύτες, οι απατεώνες και οι προδότες.

Να μετρούν την περιουσία και τα ακίνητα τους και να μην «ξέρουν» ποτέ πόσα είναι. Να διαφεντεύουν μια χώρα που την κατοικούν πλέον φαντάσματα. Μια χώρα τραγικά πανέμορφη μέσα στην κοινωνική της δυστυχία και υποταγή.

Ειλικρινά, δεν ξέρω σε τι μπορεί να ελπίζει κάποιος σήμερα. Σε ποια επιστροφή μπορεί να στοχεύσει; Ποιο σημείο του ορίζοντα να διαλέξει για να πορευτεί;

Η ήττα μας προφανής. Μετά το στάδιο όμως της άρνησης, ήρθε η ώρα του πένθους. Αυτό βιώνουμε τώρα και είναι απολύτως αναγκαίο στάδιο πριν από την ώρα της λύτρωσης.

Ας κρατήσουμε την μνήμη μας ζωντανή για τις «άλλες» μέρες που κάποτε θα έρθουν.

Φιλιά από την βασιλευομένη Εσπερία

Ηλίας

​ΥΓ Από ό.τι μαθαίνω, η αστυνομία της «πρώτο-δεύτερης φοράς» έχει αποκλείσει την πρόσβαση στα Εξάρχεια. Μένει να δούμε τον Αλέξη Τσίπρα να καταθέτει στεφάνι στο σημείο που το κράτος δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Καισαριανή-Εξάρχεια, 10 στάσεις δρόμος. Με το τρόλεϊ της απόλυτας ξεφτίλας.

(Αγαπητέ Ηλία, είχαν μια πολύ άγρια ομορφιά οι μέρες του Δεκεμβρίου του 2008. Όπως είχε πει ο Τζίμης Πανούσης, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι αλλά ο κουβάς που μας ήρθε στα μούτρα. Δεν τον «ευχαριστήθηκα» τον Δεκέμβριο του 2008 γιατί τότε δούλευα στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση -με «κλειστά» συμβόλαια-, και δεν είχα χρόνο. Θυμάμαι πως έφευγα γύρω στα μεσάνυχτα από την Κηφισιά, από το σπίτι ενός ανθρώπου που γράφαμε μαζί και δεν ζει πια, και πήγαινα με ηλεκτρικό και μετρό στα Προπύλαια, να προλάβω κι εγώ λίγη εξέγερση. Βέβαια, έζησα την διαδήλωση της 8ης Δεκεμβρίου που έγινε του μoυνιού το πανηγύρι. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν πίστευα πως αυτά που έβλεπα γίνονταν στην Αθήνα. Ηλία, η νίκη τους είναι η ήττα τους. Βέβαια, πήραν και κόσμο στο λαιμό τους. Ηλία, ας προσέχαμε. Από τον Δεκέμβριο του 2008 και μετά, η ελληνική κοινωνία μετρήθηκε, κρίθηκε και αποδείχτηκε ακατάλληλη. Ηλία, πίσω δεν γυρνάμε με τίποτα. «Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δεν γυρίζω». Να είσαι καλά, Ηλία.)

http://pitsirikos.net/

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!