Η Σμύρνη μάνα καίγεται -

Η καταστροφή της Σμύρνης ή αλλιώς Μεγάλη Πυρκαγιά της Σμύρνης, (που ειναι οι όροι οι οποιοι χρησιμοποιούνται) αναφέρονται στα γεγονότα της σφαγής του ελληνικού και αρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης από τον κεμαλικό στρατό, καθώς και η πυρπόληση της πόλης, που συνέβησαν τον Σεπτέμβριο του 1922.
Με τη βοήθεια του ευνοϊκού για τους Τούρκους ανέμου (που έπνεε αντίθετα από την τουρκική συνοικία) και της βενζίνης με την οποία οι Τούρκοι ράντιζαν τα σπίτια, η φωτιά κατέκαψε όλη την πόλη, εκτός από τη μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία, και διήρκεσε από τις 13 έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922 (31 Αυγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο).

Ταινία που αναφέρετε στην πυρπόληση και καταστροφή της Σμύρνης της Μικράς Ασίας και την γενοκτονία των Ελλήνων κατοίκων της, στις 14 Σεπτεμβρίου 1922, από τους νεότουρκους του κεμάλ, με σκοπό την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Η ταινία βασίστηκε σε αυθεντικές μαρτυρίες από το μυθιστόρημα «Το νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη και στην οποία απαγόρευσαν την προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μια ταινία που όχι μόνο κατέγραψε τη βαρβαρότητα των Νεοτούρκων, αλλά ανέδειξε και την Ελλαδική νοοτροπία των Νεοελλήνων να συγκαλύπτουν για λόγους σκοπιμότητας τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας. Ελληνικό Κέντρο Κινηματoγράφου



    Οι ζωντανοί κατοικούν στα σπίτια των νεκρών
 Αρχίζει να γλυκοχαράζη η άλλη μέρα, αν μπορεί να ειπωθή γλυκοχάραγμα το πάλεμα του ήλιου με τις φλόγες.
 Το άμετρο πλήθος, όσο πλησιάζει η φωτιά, όλο και σπρώχνεται γυρεύοντας να βρη μια διέξοδο. Μπροστά οι Τούρκοι.
Προσπαθούν να συγκρατήσουν την κοσμοθάλασσα΄ απειλούν, χτυπούν, λογχίζουν, σκοτώνουν. Μα πάνω τους πάντα προχωρεί ο ανθρώπινος χείμαρρος, αφού δεν υπάρχει τρόπος να πισωδρομήση.
 Κι η τούρκικη ζώνη συμπαρασύρεται απ' αυτόν. Καθώς τα πλήθη βρίσκουν ελεύθερο το δρόμο ξεχύνονται ν' απομακρυνθούν. Και ξάφνου αντικρίζουν έναν επίγειο παράδεισο: το ορθόδοξο νεκροταφείο.
Εδώ μέσα, όλα είναι τα ίδια όπως πρίν, ήρεμα και φροντισμένα. Ανθισμένα παρτέρια, ψηλόκορμα κυπαρίσσια, γαλήνιοι τάφοι. Ουρανόπεμπτο καταφύγιο. Τόπος σωτηρίας. Σπάζουν την καγκελένια πόρτα του και ξεχύνονται μέσα στο κοιμητήριο δεκάδες χιλιάδες. Η κάθε οικογένεια αναζητά έναν άνετο τάφο.
 Τον περιτριγυρίζει, κάθεται ολόγυρα κάπως να ξαποστάση και ν' ανασάνη. Μα οι Τούρκοι τους παίρνουν μυρωδιά, μπαίνουν μέσα, ληστεύουν κι αρπάνε κορίτσια να τα βιάσουν. Οι ζωντανοί όμως, μη μπορώντας σε τίποτ' άλλο πια να ελπίζουν, πιστεύουν πως οι νεκροί κάπως θα τους προστατέψουν. Ανασηκώνουν τις ταφόπετρες και χώνουν μέσα στα μνημούρια τα κορίτσια τους και τα πιο νέα αγόρια τους.
 Τη νύχτα, τα βγάζουν, να πάρουν λίγο αέρα. Τί τρώγανε; Σύναζαν χόρτα φυτρωμένα πάνω κι ολόγυρα στους τάφους, παίρνανε από κάποιο κοντινό χαντάκι βρώμικο νερό, σπάζανε τα νεκροσέντουκα, ανάβανε φωτιές και βράζανε τα χόρτα. Φτάνουν όλο και περισσότεροι Τούρκοι αναζητώντας γυναικεία σάρκα.
 Μάταια όμως ψάχνουν. -Δεν έχετε κορίτσια; ρωτούνε απορημένοι. -Μας τα πήρανε άλλοι, αποκρίνονται. Κάποιος όμως από τους Τούρκους ακούει ύποπτο κρότο σ' ένα μνημούρι. Σηκώνει την ταφόπετρα και τραβά θριαμβευτικά μια κοπέλα.
 Τότε οι Τούρκοι, ανοίγουν τη μια ταφόπετρα πίσω από την άλλη και τα μάτια τους αστράφτουν από την προσδοκία της ηδονής. Τραβούν έξω από τους τάφους τις κοπέλες. Στριγγλίζουν τ' ανυπεράσπιστα κι αδύναμα πλάσματα, καθώς μάταια προσπαθούν ν' αντισταθούν. Τους ξεσκίζουν τα ρούχα κι εκεί πάνω στις ταφόπετρες, τις βιάζουν.
 Σ' ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία δεν ξέρω άλλο παρόμοιο περιστατικό.
 Όταν αποχαλινωθή το ανθρώπινο κτήνος μην καρτεράς μήτε από τους νεκρούς προστασία. Ο Τζώρτζ Χόρτον αργότερα θα γράψη: "Μια από τις πιο ζωντανές εντυπώσεις που πήρα μαζί μου φεύγοντας από τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της καταισχύνης πως ανήκα στο ανθρώπινο γένος". ".