Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί…

Προτού ξεφτιλίσουμε και τον έρωτα,κάνοντάς τον φθηνή καψούρα. τραγουδισμένη σε ξεπεσμένα επαρχιακά σκυλάδικα μιας υποκριτικής επαρχίας που μυρίζει μούχλα ,και πληρωμένες βίζιτες.
.Παντού όλα πληρωμένα στην ζωή μας με ανταλλάγματα
Προτού κρυφτούμε στο υποκριτικό εγωιστικό καβούκι μας. με σιωπές που από την κραυγή τους σε ξεκουφαίνουν.
Προτού ρίξουμε ασβέστη στα παιδικά μας χαμόγελα. και τα τσιμεντωσουμε
Προτού κρύψουμε στο σκοτάδι τα μάτια μας που δεν μπορούν να κρυφτούν,γιατί αν τα αντικρίσουμε στον ήλιο,θα μας κάψουν με τις αλήθειες τους και τα παράπονά τους
Προτού σταματήσουμε να ακούμε και να βλέπουμε παρά μόνο ότι μας συμφέρει, κάνοντας εγωκεντρικούς μονολόγους
Προτού,τότε όταν ξυπνάγαμε και κοιμομασταν ζητώντας δικαιοσύνη .
Προτού σκοτώσουμε όχι με σφαίρες αλλά με τους καθημερινούς μας συμβιβασμούς, το παιδικό μας πρόσωπο



Προτού ξεχάσουμε ότι ήμαστε άνθρωποι που έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης
Τότε που δεν φοράγαμε καθημερινά μάσκες,στην ζωή μας,γιατί δεν φοβόμασταν
(ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΩ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΜΟΥ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΜΕ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΕΓΩΙΣΤΗ)
Πάντα θα ανατριχιαζεις με τέτοια ποιήματά. αναζητώντας τα κενά μας όνειρα.

Συγχώρα με, αγάπη μου – ερωτικό ποίημα Τάσος Λειβαδίτης

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί…
Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες…
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου…
Μα και τι να πει κανείς…
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή…
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας…
Θάθελα να φωνάξω τ’ονομά σου,αγάπη,
μ’ όλη μου τη δύναμη…
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει…
Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…
Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..
Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ’ενα σπίτι που’ πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος…
Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί…
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ’ την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ’ τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα…
Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ’αγγίζεις…