Η ζωή καμιά φορά σε βάζει σε δικό της δρόμο και τον ακολουθείς θέλοντας και μη... μέχρι να σε βγάλει στο ξέφωτο...
Χάθηκα από εδώ λόγω απρόβλεπτων δυσκολιών τον τελευταίο χρόνο... Ελπίζω σιγά σιγά να ισορροπήσουν τα πράγματα και να τα λέμε πάλι στην @αυλή αυτή του marianaonice....
Τυχαία άκουσα το παραπάνω τραγούδι του αξέχαστου Καζαντζίδη και ασυναίσθητα αναρωτήθηκα:
Αρκεί άραγε να συγχωρεί κανείς για να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως πριν;
Αρκεί μια συγνώμη για να ζωντανέψουν συναισθήματα, σκέψεις και ελπίδες που από καιρό έχουν πεθάνει στην ασφυξία της αδιαφορίας, συμφεροντολογίας, ωχαδελφισμού και ατομισμού;
Αρκεί μια συγνώμη άραγε για να ξανακολλήσουν τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη της ψυχής μας που θρυματίστηκε στο βράχο της άρνησης να σε ακούσουν, να σε υπολογίσουν, να σε εκτιμήσουν και να αφουγκραστούν την απελπισία σου, την απογοήτευσή σου, το θυμό σου;...
Αρκεί μια συγνώμη για να εμπιστευτείς ξανά αυτούς που ήταν ανίκανοι εδώ και χρόνια να νοιώσουν την αποξένωσή σου και την απέραντη μοναξιά σου ανάμεσα τους και να ακούσουν την ατέλειωτη κραυγή της απόγνωσής σου;
Αρκεί μια συγνώμη για να ξεχαστεί η απαξίωση που σου έδειξαν και η πονηριά που βίωσες στο μεδούλι σου επί σειρά ετών από ανθρώπους που περνούσαν τον εαυτό τους πιο ξύπνιο από σένα και σε μεταχειρίστηκαν σαν λάφυρο που κέρδισαν με απάτη και ψευτιές;
Από ανθρώπους που σου έταξαν λαγούς με πετραχήλια και στο τέλος το μόνο που σου έδωσαν ήταν τα ανέξοδα και χωρίς κανένα κόστος λόγια;
Όταν εσύ δίνεις τα πάντα χωρίς υπολογισμούς και καιροσκοπισμούς, χωρίς καχυποψία και υστεροβουλία, όταν εσύ δίνεις όσα έχεις και ό,τι έχεις στην ψυχή αλλά και στην τσέπη σου... και εισπράττεις μόνον απληστία και μεγαλύτερη απαίτηση για να δώσεις κι άλλα σε ανθρώπους που έπρεπε να σου σταθούν και να σε στηρίξουν αντί να τους στηρίξεις εσύ... τότε μια συγνώμη δεν αρκεί για να σβήσει η χρόνια απαξίωση και ο εξευτελισμός που ένοιωσες κοντά τους...
Έρχεται η στιγμή που οφείλεις πια να λυπηθείς τον εαυτό σου και να τον σεβαστείς και να τον λυτρώσεις από τον απέραντο θυμό και τη θλίψη που σου δημιούργησαν άνθρωποι που δεν σε εκτίμησαν γι' αυτό που εσύ είσαι ούτε άξιζαν την αγάπη και την προσφορά σου...
Άνθρωποι που σου λένε ότι σ' αγάπησαν αλλά χωρίς κόστος και χωρίς καμιά θυσία για σένα, αντίθετα μόλις αντιληφθούν ότι έπαψαν να σε εξουσιάζουν γίνονται εκδικητικοί και ζητούν να σε αφανίσουν και να σε εξευτελίσουν ολοκληρωτικά, είναι ψεύτες και ακόμη κι αν τους δώσεις τη συγνώμη σου δεν πρέπει πια να τους εμπιστευτείς ξανά στη ζωή σου...
Άνθρωποι που σε χρέωναν για τα καθημερινά αναγκαία σε όλους πράγματα στη ζωή και σου πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν τι σημαίνει εκτίμηση, αγάπη και θυσία...
Άνθρωποι μίζεροι και συμφεροντολόγοι ακόμη και ένα διαμάντι να συναντήσουν στο διάβα τους θα το προσπεράσουν γιατί θα το νομίσουν για απλή "κοτρώνα"...
Συγχώρεσέ τους... μα προχώρα μπροστά και μη κοιτάς πίσω σου... γιατί θα σε εγκλωβίσουν πάλι στη μιζέρια και στο βάλτο τους... στην πονηριά και τη συμφεροντολογία τους και τότε θα τσακίσουν κάθε προσπάθειά σου να πετάξεις και να γλυτώσεις από τη λασπώδη και ανιαρή μοναξιά τους..
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΝΟΣ παρά να πορεύεσαι στη ζωή μαζί με αυτούς τους ανθρώπους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου