Μήπως τελικά παθαίνουμε αυτά που μας αξίζουν...;

άρθρο από την αγαπημένη φίλη Ελένη Ζιωγα αφουγκρκαστείτε το!!

Όταν ακούω Έλληνα να λέει για άλλον συνέλληνα "καλά του κάνανε και τον απολύσανε, εγώ δηλαδή καλύτερα είμαι που είμαι άνεργος;" αντί να πει " λυπάμαι που θα πάθει κι αυτός ό, τι κι εγώ και στέκομαι στο πλευρό του" συνθλίβομαι. Και σαν Ελληνίδα και σαν άνθρωπος, και σαν γυναίκα , και σαν απ΄όλα... 
Μα δεν σκέφτεται εκείνος που τα λέει αυτά πως η ψυχολογία της μισαλλοδοξίας είναι χαλί στρωμένο για την διάλυση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους όπως τα ξέραμε...; Δεν αναλογίζεται, ακόμα χειρότερα, πως με τον εκδικητικό φθόνο δηλητηριάζει κυρίως την δική του ψυχή; Δεν περνάει απ΄το μυαλό του πως τέτοιους λαούς θέλουν οι υπερξουσίες του κέρδους για να κάνουν αναίμακτα τα πειράματά τους...;
Κακά τα ψέματα. 


Ο κρίκος που ενώνει τους ανθρώπους είναι μια και μόνο λέξη: ΣΥΜΠΟΝΙΑ! Με την συμπόνια κερδίζονται οι σχέσεις και οι κοινωνικοί συγχρωτισμοί της αλληλεγγύης , με την αλληλο-συμπαράσταση των καταπιεσμένων κερδίζονται οι μάχες.
Πώς περιμένουμε , ω συνέλληνες, να οργανωθούμε αναμεταξύ μας όταν ακόμα και τώρα ,και μάλιστα τώρα ακόμα περισσότερο , θέλουμε να βγάλουμε ό ένας το μάτι του άλλου;
Πώς να γίνει πόλεμος με τόσο σπαρμένο μίσος στην ίδιο στρατόπεδο; Απλά τα πράγματα. Αν μισείς τον συνάνθρωπό σου, δεν μπορείς ποτέ να συνεργαστείς μαζί του για το κοινό καλό. Δεν είσαι άξιος για κάτι τέτοιο. Σαν πρόσωπο. Σαν πολίτης. Και σαν άνθρωπος. Και, στην γενίκευσή του, δυστυχώς, ούτε σαν λαός... Μήπως τελικά παθαίνουμε αυτά που μας αξίζουν...;