Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, ετοιμάζει τη ριγέ του πιτζαμούλα με την ανάλογη σηματοδότηση, περιμένοντας από το βιαστή του να θεσπίσει νόμους για τη διατήρηση της παρθενίας.
Όταν στο τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, «αποκαλύφθηκε» η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το εύλογο ερώτημα που απασχόλησε την κοινή γνώμη, είναι το πώς φρικαλεότητες τέτοιου βαθμού, κατάφεραν να κρατηθούν κρυφές για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμα και από τους ανθρώπους των διπλανών χωριών - περιοχών στο Άουσβιτς, το Νταχάου κι αλλού που δήλωναν εκ των υστέρων «εμείς δεν είχαμε ιδέα τι συνέβαινε εκεί».
Στις αρχές του Γ' Παγκόσμιου Πολέμου, αυτού που ζούμε σήμερα δηλαδή, γιατί δεν είναι η πυρηνική καταστροφή που περιμέναμε αλλά έχει την ακόμα πιο ύπουλη και επικίνδυνη μορφή του οικονομικού πολέμου, η νεοναζιστική Ε.Ε. ευλογεί ακριβώς την ίδια μέθοδο. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Στοχοποιώντας όπως έκανε δεκαετίες πριν, η Γερμανία, συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, κυρίως με φυλετικά κριτήρια, ως υπεύθυνους για την οικονομική κατάσταση που η ίδια η Ε.Ε. επέβαλλε, και ως επικίνδυνους για την ασφάλεια των πολιτών που η ίδια η Ε.Ε. εξοντώνει.
Η μέθοδος είναι απλή, δοκιμασμένη και αλάνθαστη από το παρελθόν. Ποντάροντας πάνω στα αμβλυμένα κριτήρια αξιολόγησης των πολιτών που έχεις φροντίσει να εξαθλιώσεις: Κατασκευάζεις έναν – πολλούς αποδιοπομπαίους τράγους, και ερεθίζεις εναντίον τους το λαϊκό αίσθημα που ούτως ή άλλως φλερτάρει πάντα, από την ίδια την ανθρώπινη φύση, με τη ροπή στο ρατσισμό. Δημιουργώντας μέσω της παραπληροφόρησης, μια γόνιμη για κάθε είδους σκοταδιστική αντίδραση και πράξη, σύγχυση.
Ποιοι τέλος πάντων είναι όλοι αυτοί οι λαθρομετανάστες; Και πως έφτασαν ως εδώ; Μόνοι τους; Ή με την συνενοχή κρατικών παραγόντων και παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων; Εφ' όσον εικάζουμε ότι ζούμε σε ένα οικουμενικό χωριό, κατά πόσο είμαστε αμέτοχοι στην οικουμενική οικονομική εξαθλίωση των χωρών τους, την ώρα που τη στηρίζουμε χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, αγοράζοντας αγαθά πολυεθνικών, που παράγονται σε συνθήκες σκλαβιάς και ακραίας, μέχρι εξαντλήσεως και θανάτου, καταναγκαστικής εργασίας στις χώρες τους; Ποιά είναι η διαφορά τους απέναντι σε μας; Το χρώμα τους, τα έθιμα τους, η κουλτούρα τους, η μυρωδιά τους;
Αποτελούν δημόσιο κίνδυνο λόγω της λαθραίας τους εισόδου στη χώρα και υγειονομικό κίνδυνο λόγο του τρόπου ζωής τους; Ποιος επωφελήθηκε από αυτό; Πρώτα από όλα οι ίδιοι οι Έλληνες. Που μας συνέφερε να τους συντηρούμε σε καθεστώς παρανομίας σαν εργάτες δούλους για να εξασφαλίσουμε μικρότερο κόστος εργασίας. Ποιός νοιάστηκε τόσα χρόνια παρουσίας τους δίπλα μας, για την υγειονομική τους περίθαλψη; Την ώρα που οι ίδιοι δεν είχαν καμία πρόσβαση σε αυτήν και στερούνται την ανάλογη παιδεία;
Πού είναι το ελληνικό κράτος τα τελευταία 20 χρόνια, από τότε που ο Αντώνης Σαμαράς, ο σημερινός πρωθυπουργός του νεοφασιστικού ελληνικού κράτους, είπε «ανοιχτά είμαστε, μπείτε;» Πότε το κράτος προσπάθησε να τους αντιμετωπίσει σαν ανθρώπινες οντότητες με ανάγκες, χωρίς να τους μειώσει εξευτελιστικά την προσωπικότητα, μετατρέποντας μερικούς από αυτούς όπως και ήταν δεδομένο με τέτοιες συνθήκες διαβίωσης, σε αυτό που σήμερα εύκολα αποκαλούμε «κτήνη»;
Κανείς δε γίνεται κτήνος από μόνος του. Χρειάζονται συγκεκριμένες συνθήκες, συνθήκες που στην Ελλάδα επικρατούν απέναντι τους εδώ και χρόνια για να μεταμορφώσουν έναν άνθρωπο. Για δύο δεκαετίες, το ελληνικό κράτος αγνόησε προκλητικά την ύπαρξη τους. Ακόμα και τώρα συζητά για το αν πρέπει ή όχι να δημιουργηθεί χώρος για την τέλεση των θρησκευτικών τους υποχρεώσεων. Δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια για την αναβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, και τον έλεγχο των στοιχείων ταυτότητας τους. Βολικό. Γιατί με αυτόν τον τρόπο, ομαδοποιείς και ισοπεδώνεις. Αφήνεις στη μοίρα τους, μια ομάδα 1000 ανθρώπων για παράδειγμα, ανάμεσα στους οποίους γνωρίζεις ότι οι 100 είναι πρώην τρόφιμοι φυλακών κι έχουν βεβαρημένο μητρώο, προκειμένου την κατάλληλη στιγμή να κατηγορήσεις, να στοχοποιήσεις ως εγκληματίες και τους υπόλοιπους 900. Έχοντας πετύχει να έχεις στο πλευρό σου τη λαϊκή οργή, εξ' αιτίας των εκτρόπων που στο ενδιάμεσο έχουν συμβεί και απέναντι στα οποία ήσουν σαν κράτος, απλός παθητικός παρατηρητής.
Με πολλαπλό μακροπρόθεσμα κέρδος. Την υποβάθμιση ολόκληρων αστικών περιοχών για παράδειγμα, τα ακίνητα των οποίων έχουν ήδη ακριβοπουληθεί σε μεγαλοεργολάβους, ώστε να τα μετατρέψουν μετά τη μαζική εκκαθάριση, σε πολυτελείς κατοικίες και Μall. Tην προμελετημένη και ποθητή για τους κρατούντες, άνοδο και νομιμοποίηση των ακροδεξιών χρυσαυγιτικών ομάδων, σε ρόλο Ρομπέν των Δασών και επαναστάτη, με σκοπό την εγκαθίδρυση ενός κράτους φόβου. Τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στην tv, με τις βουλευτικές κόντρες και τις ανταλλαγές «γαλλικών» με τους χρυσαυγίτες, είναι απλά ένα μικρό θεατρικό για σκόνη στα μάτια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος υποστηρικτής των χρυσαυγιτών από την άρχουσα τάξη, που ανακάλυψε – δημιούργησε από το πουθενά την πιο αποτελεσματική εμπροσθοφυλακή των συμφερόντων τους.
Και φερετζέ κάλυψης της πραγματικής διάθεσης τους και των μελλοντικών τους σχεδίων, γενικές και αόριστες παπαρολογίες όπως το «ευρωπαϊκό ιδεώδες. (το ποιο;) και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σαν να περιμένεις δηλαδή από το βιαστή σου να θεσπίσει νόμους για τη διατήρηση της παρθενίας σου. Μέσω του εγκλεισμού σου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όταν θα κριθείς επικίνδυνος. Γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, είναι ένα απλό πείραμα, απέναντι σε μια ομάδα που δεν έχει αντιπρόσωπο και δεν μπορεί να αμυνθεί. Το επόμενο βήμα έχει ήδη σχεδιαστεί ασχέτως αν διαψεύστηκε (τακτική «λέω, το παίρνω πίσω, το ξαναλέω, το παίρνω πίσω, μετά το εφαρμόζω και όλοι έχουν εξοικειωθεί με αυτό»). Μιλάω για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των φοροφυγάδων που υποθετικά τελικά δεν θα γίνουν.
Σου έχω νέα. Θα γίνουν. Κι αν δεν γίνουν για τους φοροφυγάδες θα γίνουν για άλλες κοινωνικές ομάδες που πρώτα θα στοχοποποιηθούν ως επικίνδυνες. Και δε θα ανοίξει ρουθούνι. Γιατί θα το έχουμε αποδεχτεί ως κάτι φυσιολογικό. Έχουμε και μια παράδοση σαν χώρα σε αυτό, για να μην ξεχνάμε τον «νέο Παρθενώνα της αναμορφωτικής Μακρονήσου» επί Χούντας.
Αυτή τη στιγμή, στα υπάρχοντα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, καταγράφονται καθημερινά απόπειρες αυτοκτονίας, σοβαρά επεισόδια ψυχολογικών διαταραχών, εκρηκτικά επικίνδυνες υγειονομικές συνθήκες, ξυλοδαρμοί και εξευτελισμοί από αστυνομικούς. Σε ένα θέατρο του παραλόγου, που θεωρητικά στήθηκε ως μεταγωγικός σταθμός για παράνομους λαθρομετανάστες πριν την απέλαση τους από τη χώρα και εξελίσσεται σε πραγματικό Γκουαντάναμο μακροπρόθεσμης παράνομης, χωρίς κατηγορητήριο κράτησης. Και άβατο για τον δημοσιογραφικό φακό και την ανάλογη ανταπόκριση που θα μεταφέρει προς τα έξω τη φωνή των κρατουμένων και την πραγματικότητα των συνθηκών κράτησης.
Χωρίς όλο αυτό να απασχολεί κανέναν. Ούτε καν τα ψιλά των ειδήσεων. Όπως δεν απασχολούσε το Βατικανό, το Νταχάου και το Άουσβιτς μολονότι αποδεδειγμένα γνώριζαν γι αυτά. Η ελληνική εκκλησία είναι ικανοποιημένη δημιουργώντας χριστιανικά συσσίτια επιλεκτικής αγάπης. Για το φόνο δίπλα μας, ούτε λόγος. Για τη Μανωλάδα ούτε μια δήλωση. Την ώρα που η τηλεόραση παίζει αυτό το κατάπτυστο και παραπλανητικό διαφημιστικό σποτάκι, για την ασφαλή μεταφορά όσων παράνομων μεταναστών το επιθυμούν, στην πατρίδα τους αν επικοινωνήσουν με το αρμόδιο τηλέφωνο. Σαν να λέει ο γκεσταπίτης που εφηύρε τον θάλαμο αερίων στον Εβραίο μέσω της τηλεόρασης: «πάρε μας τηλέφωνο στα κεντρικά των SS, για να σου πληρώσουμε το εισιτήριο για την πατρίδα και να φροντίσουμε για την ασφάλεια σου». Και να μας καρφώσεις και κανέναν άλλον παράνομο.
Εντάξει ομολογουμένως υπάρχει μια εξέλιξη. Παλιότερα σε σαπάκιαζαν στο ξύλο για να υπογράψεις δηλώσεις ιδεολογικής μετάνοιας. Τώρα τουλάχιστον δημόσια, απλώς στον ακουμπάνε με ερωτική λαγνεία μπας και πειστείς να ενδώσεις. Σε όλα τα επίπεδα. Στο εργασιακό, το δημόσιο λόγο, την «πρέπουσα συμπεριφορά» και τη δημιουργία καταδοτών με εθνικό φρόνημα (άλλη μέγκλα αυτό το σποτάκι που λέει πως υπεύθυνοι για τη χασούρα των δημόσιων συγκοινωνιών είναι οι λαθρεπιβάτες). Τι να τηλεφωνήσεις για να ψηφίσεις το αγαπημένο σου τραγούδι στη Eurovision, τι να τηλεφωνήσεις για να καταδόσεις τον διπλανό σου από τη στιγμή που και τα δύο τηλέφωνα, κρίνονται ως εθνοσωτήριες πράξεις.
Είναι αποδεδειγμένο, πως ο καλύτερος (και πιο ανέξοδος) τρόπος να κλειστείς σε άσυλο και στρατόπεδο συγκέντρωσης, είναι μετατρέποντας σε τέτοιο, τον χώρο του σπιτιού σου. Αποχαυνωμένος, περιορισμένος και φοβισμένος, πανέτοιμος να δεχτείς κάθε εντολή, κατασκευασμένη κοινή γνώμη και γράμμα του νόμου, που θεσπίστηκε για το καλό σου. Για όποιον επιμένει να μη συμμορφώνεται, στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός οικίας, ήδη έχουμε. Και σε λίγο θα έχουμε πολλά περισσότερα.
Πηγή: KLARINA BOURANA: Τα ελληνοναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είναι μόνο η αρχή | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/105030#ixzz2TDTPuM2J
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου