Το μνημείο των πεσόντων στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής
Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών.
Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου.
Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο
ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες
και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
στην Καισαριανή την 1η Μαΐου 1944, η εργατική Πρωτομαγιά
συνέπεσε με την άνανδρη εκτέλεση 200 Ελλήνων ανδρών από τις γερμανικές
δυνάμεις Κατοχής.
Έτσι, η Καισαριανή δεν εορτάζει μόνο την Εργατική Πρωτομαγιά όπως
όλος ο υπόλοιπος ελεύθερος και δημοκρατικός κόσμος
. Η ίδια ημέρα είναι ημέρα ιστορικής τιμής και μνήμης.]
«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»
έγραψε στην πορεία του προς το θάνατο ο Νίκος Μαριακάκης,
γεωπόνος από τα Χανιά.
ακούγοντας το τουρκομπαροκ(αναγκαστικά στο Φανάρι)από ένα πιτσιρικά στο δίπλα αμάξι,γύρισα σπίτι
στα μπαράκια της γειτονιάς,δυνατά beet με νέους να πίνουν ποτακι
άνοιξε το facebook αργά ,και είδα τα γνωστά
ζωάκια για υιοθεσία,προδομένες ψυχές,που λένε το πόνο τους και.
(όχι ότι θα γλίτωνα)
να με καλούν να παίξω παιχνίδια
και το οριστικό σφάλμα
άνοιξα τηλεόραση
ο Άδωνις να λέει τον αντίπαλο του βαψομαλια,και να υπόσχεται
καλύτερες μέρες με τα μνημόνια
σίγουρα οι καιροί είναι μπερδεμένοι
μέσα σε ένα τεράστιο εργοστάσιο δεματοποίησης,που πολτοποιούνται σε ένα δέμα ,αντιλήψεις,ιδεολογίες,και ιδεοληψίες όπου
πράσινοι,μπλε,μαύροι και κόκκινοι διεκδικούν το δικαίωμα στο αλάθητο του πάπα,
και όποια άλλη άποψη πάει στην πυρά
αυτά τα παιδιά που έπιναν αμέριμνα το ποτό τους,
μόλις εχτές τα καταδίκασαν οριστικά δις εις θάνατον
κατώτατος μισθός 400 ευρώ
να υπογράφουν συμβάσεις ,ότι δουλεύουν 4ωρα ενώ πραγματικά 12ωρα
ανασφάλιστα κάτω από την τρομοκρατία της ανεργίας
μετανάστες που καταγγείλαμε το σύστημα ότι τους εκμεταλλεύεται ,
και αντί να τους πληρώνει τους πυροβολεί
η νεολαία και αυτή να αυτοεξορίζεται πιεζόμενη απο την ανέχεια και την ανεργία
και μετά από μια μέρα τα ξεχνάμε όλα
με τους πατεράδες τους,τρομοκρατημένους,να έχουν υποθηκευμένα τα ακίνητα
και τα κινητά τους στους τραπεζίτες
με τους εκατομμύρια άνεργους,που αν είσαι εκεί γύρω στα 40 και μετά,
βήνει η γη κάτω από τα πόδια σου,
με τις χιλιάδες αυτοκτονίες
(να είστε σίγουροι οτι είναι πάνω απο 4000)
πολλές δηλώνονται σαν ανακοπή,πνευμονικό οίδημα,ή΄
ατυχημα για λόγους ταμπού της κοινωνίας
(ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΠΙΑ..ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ
ΝΑ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ)
με κράτος και παρακράτος να μην θέλει ενότητα,για ευνόητους λόγους,
και να χωρίζει εσκεμμένα σε βόρειους και νότιους,για να σπείρει διχόνοια
ανατριχιάζω ,όταν σκέφτομαι ,οτι για να ξαναπάρουν πίσω τα δικαιώματά τους
θα πρέπει να χυθεί αίμα,όπως στο Σικάγο,αν αποδεκτω οτι η ιστορία επαναλαμβάνεται
θλίβομαι όταν σκέφτομαι ότι ο Έλληνας δεν έχει ιστορική μνήμη
ούτι όσους ήρωες έβγαλε,γεννοβόλησε και προδότες
με τα πουλημένα σωματεία,που χρόνια κάνουν καλά την δουλειά τους,
(υπέρ του συστήματος)
με την λογική διαίρει και βασίλευε
ελπίζω όσο είναι καιρός να βρούμε αυτά που μας ενώνουν,και να ενωθούμε
ενάντια στον κοινό εχθρό
Τρέξε μανούλα όσο μπορείς
τρέξε για να με σώσεις
κι απ’ το Χαϊδάρι μάνα μου
να μ’ απελευθερώσεις
Γιατί είμαι μελλοθάνατος
και καταδικασμένος
δεκαεφτά χρονών παιδί
στα σίδερα κλεισμένος
Απ’ την οδό του Σέκερη
με πάνε στο Χαϊδάρι
κι ώρα την ώρα καρτερώ
ο Χάρος να με πάρει
τα κρατητήρια του Χαϊδαρίου, ήσαν τα χειρότερα μαζί με τα κρατητήρια της
οδού Μερλιν κατά την περίοδο της Κατοχής
κι εκεί οδηγούνταν όλοι οι μελλοθάνατοι....
Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης
Πρωτομαγιά 1944
-Πρωτομαγιά 2013: Εξήντα εννέα χρόνια συμπληρώνονται
φέτος από την ηρωική θυσία των 200 πατριωτών στην Καισαριανή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα των ναζί.
Οι «200», πρώην κρατούμενοι-εξόριστοι επί δικτατορίας Μεταξά στην Ακροναυπλία,
την Ανάφη, τον Αϊ-Στράτη κ.ά., εκτελέστηκαν ως αντίποινα
για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και τριών συνοδών του αξιωματικών
στους Μολάους της Λακωνίας, στις 27 Απριλίου του 1944.
Δέκα φορτηγά χρειάστηκαν για να μεταφέρουν τους «200» από το Χαϊδάρι, όπου κρατούνταν,
στην Καισαριανή.
Και ο δρόμος γέμισε σημειώματα, στη μάνα, στον πατέρα, στα αδέλφια,
στους αγαπημένους, στους συναγωνιστές,
παρακαταθήκη για αυτούς που έμεναν πίσω να συνεχίσουν την πάλη για την ελευθερία.
«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»
έγραψε στην πορεία του προς το θάνατο ο Νίκος Μαριακάκης, γεωπόνος από τα Χανιά.
Αξέχαστο το «όχι» του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στην προσφορά των ναζί
να του χαρίσουν τη ζωή, επειδή γνώριζε πέντε γλώσσες και τους ήταν χρήσιμος ως διερμηνέας.
Είπε ότι θα δεχόταν να ζήσει μόνο εάν δεν πήγαινε άλλος
στο εκτελεστικό απόσπασμα στη θέση του.
Ανά είκοσι άτομα γινόταν οι εκτελέσεις και όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις στιγμές
θυμούνται ότι το χώμα δεν προλάβαινε να ρουφήξει το αίμα
. Πλήθος κόσμου έτρεξε να δει εάν βρισκόταν κάποιος δικός τους στα φορτηγά
που επέστρεφαν γεμάτα πτώματα.
Την ημέρα εκείνη γράφτηκε μία από τις πλέον αιματοβαμμένες σελίδες
της αντίστασης κατά του κατακτητή στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου