Τι κι αν η κυβερνητική συνοχή τρίζει συνεχώς; Τι κι αν ο πρωθυπουργός εξαρτάται πλέον, και πρακτικά, από την κοινοβουλευτική στήριξη της ΔΗΜΑΡ; Τι κι αν οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις... συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ωχριούν μπροστά στους εμφυλίους που έχουν ξεσπάσει στους εσωκομματικούς κόλπους των τριών συνεταίρων;
Η τριανδρία εµµένει, με ψηλά το κεφάλι μάλιστα, στον δρόμο που χάραξε προς την άνευ όρων παράδοση της χώρας και του λαού της στην καταστροφή. Η επιμονή με την οποία η τρικομματική ηγεσία προασπίζεται την κυβερνητική συμμαχία δεν αποτελεί πλέον επιλογή των μερών της, αλλά έχει καταστεί υποχρεωτική όσο ποτέ εξ αιτίας της διαπιστωμένης ομηρίας της.
Όµηροι ενός φορολογικού νομοσχεδίου που θα επιβάλει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - παρά τις όποιες προσπάθειες επικοινωνιακής διάσωσής του - την απομύζηση των συνήθων υπόπτων... πάλαι ποτέ μεσαίων στρωμάτων που τροφοδοτούν σήμερα τις τάξεις των νεόπτωχων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή.
Όµηροι των εξωφρενικών προαπαιτούμενων των ξένων πιστωτών, τα οποία - δεδομένης της γραμμής «μη διαπραγμάτευσης» - θα τηρήσουν, θέλοντας και μη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική κυριαρχία. Όμηροι μιας στρατηγικής επιλογής την οποία καλούνται να προασπιστούν μέχρι τέλους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να «περισώσουν ό,τι μπορούν» από τη μαζική φυγή των ψηφοφόρων τους την ώρα που αρχίζουν να νιώθουν στον σβέρκο τους την καυτή ανάσα της κάλπης.
Πάνω από όλα, όμως, οι τρεις εταίροι είναι όμηροι των πεποιθήσεων και των φόβων τους. Πρώτα της πεποίθησης ότι μοναδικός δρόμος ήταν αυτός της υποταγής στους εταίρους - δανειστές μας. Και ύστερα του φόβου που τους κυρίευσε όταν άρχισαν να υποψιάζονται ότι ενδεχομένως να υπάρχει άλλος δρόμος... ο οποίος όμως οδηγεί στον δικό τους πολιτικό αφανισμό. Γι’ αυτό και, παρά το αντάρτικο στο εσωτερικό της Ν.Δ., παρά την άτακτη «εκκένωση» του βυθιζόμενου ΠΑΣΟΚ και παρά την άτυπη - αλλά ουσιαστική - διάσπαση της ΔΗΜΑΡ, οι τρεις αρχηγοί κάνουν την... πάπια, τονίζοντας με κάθε ευκαιρία ότι η συμμαχία «αντέχει». Συγχαρητήρια. Το μόνο που απομένει τώρα είναι να δούμε πόσο ακόμη θα τους αντέξει ο ελληνικός λαός.
Η τριανδρία εµµένει, με ψηλά το κεφάλι μάλιστα, στον δρόμο που χάραξε προς την άνευ όρων παράδοση της χώρας και του λαού της στην καταστροφή. Η επιμονή με την οποία η τρικομματική ηγεσία προασπίζεται την κυβερνητική συμμαχία δεν αποτελεί πλέον επιλογή των μερών της, αλλά έχει καταστεί υποχρεωτική όσο ποτέ εξ αιτίας της διαπιστωμένης ομηρίας της.
Όµηροι ενός φορολογικού νομοσχεδίου που θα επιβάλει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - παρά τις όποιες προσπάθειες επικοινωνιακής διάσωσής του - την απομύζηση των συνήθων υπόπτων... πάλαι ποτέ μεσαίων στρωμάτων που τροφοδοτούν σήμερα τις τάξεις των νεόπτωχων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή.
Όµηροι των εξωφρενικών προαπαιτούμενων των ξένων πιστωτών, τα οποία - δεδομένης της γραμμής «μη διαπραγμάτευσης» - θα τηρήσουν, θέλοντας και μη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική κυριαρχία. Όμηροι μιας στρατηγικής επιλογής την οποία καλούνται να προασπιστούν μέχρι τέλους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να «περισώσουν ό,τι μπορούν» από τη μαζική φυγή των ψηφοφόρων τους την ώρα που αρχίζουν να νιώθουν στον σβέρκο τους την καυτή ανάσα της κάλπης.
Πάνω από όλα, όμως, οι τρεις εταίροι είναι όμηροι των πεποιθήσεων και των φόβων τους. Πρώτα της πεποίθησης ότι μοναδικός δρόμος ήταν αυτός της υποταγής στους εταίρους - δανειστές μας. Και ύστερα του φόβου που τους κυρίευσε όταν άρχισαν να υποψιάζονται ότι ενδεχομένως να υπάρχει άλλος δρόμος... ο οποίος όμως οδηγεί στον δικό τους πολιτικό αφανισμό. Γι’ αυτό και, παρά το αντάρτικο στο εσωτερικό της Ν.Δ., παρά την άτακτη «εκκένωση» του βυθιζόμενου ΠΑΣΟΚ και παρά την άτυπη - αλλά ουσιαστική - διάσπαση της ΔΗΜΑΡ, οι τρεις αρχηγοί κάνουν την... πάπια, τονίζοντας με κάθε ευκαιρία ότι η συμμαχία «αντέχει». Συγχαρητήρια. Το μόνο που απομένει τώρα είναι να δούμε πόσο ακόμη θα τους αντέξει ο ελληνικός λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου