Ο ΔΡΟΜΟΣ

Kαμιά φορά η ζωή είναι μια διαδρομή, ένα ταξίδι που ξεχνάς τον προορισμό του και χάνεσαι σε μονοπάτια άγνωστα γεμάτα κακοτοπιές, κινδύνους μα και ομορφιές απρόσμενες και μοναδικές...
Είναι φορές που χωρίς να το καταλάβεις είσαι σε δευτερόλεπτα σε άλλο κόσμο, μόνος σου, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μας εντατικής, καλωδιωμένος και όταν επανέρχεσαι ζητάς απεγνωσμένα να δεις τους φίλους να σου σφίγγουν το χέρι... μέσα σε ένα όραμα σαν από ταινία  του Παύλου Σιδηρόπουλου... Φίλοι ντυμένοι στα άσπρα δίπλα στη θάλασσα, ή κάπου ψηλά στον ουρανό να συζητάνε τα δικά τους..., με τον πάτερα σου που μέσα σ' αυτή την κοσμοχαλασιά, φέτος αποφάσισε να σου αφήσει παντοτεινό γειά και να φύγει για τ' άστρα... Λες και δεν άντεξε να δει την κατάντια της Χώρας που τον γέννησε, λες και δεν άντεξε να ζήσει την εξόντωση των παιδιών του από την ίδια τους την πατρίδα... Κι έτσι έφυγε, αφήνοντας ακόμα πιο μεγάλο το κενό πίσω του...
Αυτός ο πατέρας που βλέπει από ψηλά τις αδικίες και τις περικοπές στις συντάξεις των αδύνατων και των φτωχών λες και σου φωνάζει: Υπομονή...
Μα πώς να κάνεις υπομονή όταν καπιταλιστικά γουρούνια, ντυμένα στο πέπλο της αριστεράς σου υφαρπάζουν την ψήφο και σε λένε ρατσιστή όταν τολμήσεις να αρθρώσεις λέξη για το έθνος σου και την πατρίδα σου, που το έριξαν βορρά στα δόντια των ξένων λύκων; πώς να κάνεις υπομονή όταν γύρω σου βλέπεις μόνον προδότες των ονείρων σου και των ιδανικών σου;

 
Και τότε θυμάσαι εκείνο το έρημο σκυλί, έξω από το νοσοκομείο, να μην τρώει και να περιμένει υπομονετικά το αφεντικό του, να βγει... εκείνο το έρημο σκυλί, να σε κοιτάει με τα μελαγχολικά του μάτια, ακίνητο σαν άγαλμα θυμίζοντάς σου πως κι αυτό έχει ψυχή και βλέπει, κι ακούει και νοιώθει και συμπονά το δικό σου πόνο και την προδοσία, καλύτερα κι από άνθρωπος...
Και εκεί όταν βλέπεις το χάρο να σου κάνει νεύμα να γυρίσεις πίσω, θυμάσαι τους στίχους της φίλης Χαράς Αυγερινού απο το βιβλίο "πνοή Ζωής με άρωμα θανάτου" που λέει: "ακόμα και μέσα στο σκοτάδι υπάρχει μια αχτίδα φωτός",  και σκέφτεσαι ότι ναι ακόμα και μέσα στην Ελλάδα της προδοσίας ανατέλει ο ηλιος!
Την Ελλάδα του ήλιου, της θάλασσας, του χαμόγελου που την έκαναν χώρα της δυστυχίας και των αυτοκτονιών! αλλά θα το πληρώσουν, γιατί θα αντέξουμε, όπως έγινε και άλλες φορές! Χωρίς λαδέμπορους και μαυραγορίτες!! διδασκόμαστε από το παρελθόν, σαν την ταινία "ψυχή βαθειά", όπου η μάννα που έχασε και τα δυο της παιδιά στον εμφύλιο λέει τη μεγάλη αλήθεια: "σε αυτόν τον πόλεμο κερδισμένοι είναι μόνον οι μαυραγορίτες"!!
Καμιά φορά σε παρασύρει η  διαδρομή, σε συναρπάζει το ταξίδι και δεν σε νοιάζει ο προορισμός...
χάνεσαι στη μάχη, χωρίς να σε νοιάζει αν θα κερδίσεις τον πόλεμο, σαν τους 300 του Λεωνιδα!
Γράφτηκαν στην ιστορία για τη μάχη τους σε ένα χαμένο πόλεμο από την αρχή, γιατί πίστεψαν στο όνειρο και έδωσαν τη ζωή τους γι' αυτό.
Κάποια φορά, όταν νοιώθεις μόνος με το χάρο, τότε λες και συνομοτεί όλο το σύμπαν να ξαναγυρίσεις στη ζωή που σε περιμένει και παίρνεις δύναμη από φίλους, από ανθρώπους γνωστούς και άγνωστους, ζητιάνους και πλούσιους, κλέφτες και  αστυνόμους, που ακόμα βλέπουν και σκέφτονται όπως εσύ και από το πουθενά όλοι ενωμένοι σου σφίγγουν το χέρι και τότε νοιώθεις δυνατός και εκεί που λες τα παρατάω αποφασίζεις να συνεχίσεις να αγωνιστείς, γιατί αξίζει, για όλους!

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΔΕΛΦΙΑ!

Η Ελλάδα θ' αναστηθεί! Ξέρει το δρόμο... τον έκανε πολλές φορές και η διαδρομή γνωστή, παρά τις ανατροπές και τις κακοτοπιές, η Ελλάδα πάντα έβρισκε τον προορισμό της!