Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου... Σολωμός.

 

Σύννεφα... πυκνώσατε πάλι...
αντάρα η μορφή σας...  έτοιμη να λυτρώσει τα ψαροκάϊκα από την αδυσώπητη αλμύρα...
Στο βάθος το γκρίζο φωτίζεται... σημάδι ότι το φως υπάρχει πίσω από το μαύρο και θα βρει το δρόμο του ξανά να φωτίσει τα σκοτάδια μας...

Θάλασσα ανταριασμένη... θάλασσα θυμωμένη...  με πείσμα ανταγωνίζεσαι τον ουρανό και προσπαθείς να του μοιάσεις... σαν το χαμαιλέοντα μιμείσαι τα χρώματα του και αφρίζεις μανιασμένα θέλεις κι εσύ με τα κύματά σου να μοιάσεις στα σύννεφα... και να λουστείς το κρυμμένο φως τους...

Διαβάστε περισσότερα στο Ζητείται ελπίδα