.jpg)
Περνάει εμπρός μας η μέρα
σημάδι φωτεινό.
Και πάντα έτσι μας βρίσκει
απάντεχο από πέρα
βαρύ το δειλινό.
Το φως σου θα στερέψεις
ελπίδα μας χρυσή
θα σε σιμώσουν οι ήσκιοι
κι έτσι μοιραία θα γνέψεις
στο δειλινό και σύ...
Δυό δάκρυα και αυτό το αφιέρωμα σε έναν αγαπημένο πατέρα, που η ελπίδα του, έγνεψε στο δειλινό τόσο αναπάντεχα...
6 σχόλια:
που η ελπίδα του, έγνεψε στο δειλινό
@Ανώνυμε
Έτσι είναι, πάντα η ελπίδα όλων μας κάποτε γνέφει στο δειλινό της ζωής μας...
Aφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους.
Έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ,
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ.
:((
Δεν μπορώ...δεν θέλω να πω τίποτα άλλο
Και μόλις χτες σου έγραψα ακόμα ενα ποίημα αγαπημένε μου ανέμε...
:((
Δάκρυα κυλούν ασταμάτητα και τ αφήνω. Αυτά θα φύγουν μα τα δάκρυα της ψυχής ποτέ. Ηδη είναι ραγισμενη ματωμενη και διαλυμένη πια...
Είμαι εδω αγαπημένε μου ανέμε. Ένας για όλους και όλοι για έναν... ίσως το λέω αυτό για να παρηγορησω εμένα αλλά η ουσία είναι πως ποναω φρικτά ψυχικά...
Ένας για όλους και όλοι για έναν...
Το φως σου θα στερέψεις
ελπίδα μας χρυσή
θα σε σιμώσουν οι ήσκιοι
κι έτσι μοιραία θα γνέψεις
στο δειλινό και σύ...
Δημοσίευση σχολίου