Χάρτινοι ήρωες...

Νομίζω ότι τούτο το ποιήμα σήμερα γίνεται επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε..
Αυτό που θλίβει περισσότερο δεν είναι η θηριωδία των κυβερνώντων, δεν είναι η απληστία των καρεκλοκένταυρων, δεν είναι  η αδικία που πλέον έγινε μαχαίρι που καρφώνει την όποια ελπίδα για μια ζωή αξιοπρεπή, δεν είναι το μίσος που πλημμύρισε την ψυχή μας, αλλά αυτό που είναι το χειρότερο είναι ότι "αφιονισμένοι" Έλληνες αστυνομικοί χτυπούν αναίτια και με πρωτοφανή βαρβαρότητα Έλληνες πολίτες που διαδηλώνουν ειρηνικά... σε μια χώρα που ...λένε ότι έχει δήθεν δημοκρατική σοσιαλιστική κυβέρνηση...



Ζούμε το χειρότερο πόλεμο της ιστορίας μας, αφού οι εχθροί ντύθηκαν "φίλοι" και η κατοχή είναι προ των πυλών και ακόμη δεν έχει βαθύνει...

Τούτος ο χειμώνας
μπάζει από παντού
πεινασμένα καρβέλια.

Τα σπουργίτια
βαλθήκανε να χαλάνε
τις μοναχικές φωλιές
των χελιδονιών.

Ένας ζητιάνος
πηγαινοέρχεται νευρικά
γύρω
από τ' ακονισμένα μαχαίρια
της ανεργίας.

Άλλη μια διαδήλωση
τελειώνει...
τα χρόνια περνάνε...
τα πανό
γίνανε πανοφόρια
χιλιοφορεμένα
κι εμείς
ακόμα κάνουμε πηγαδάκια
στον άνυδρο πάτο
μιας Γενικής Συνέλευσης.

Ορθώς, ορθώς
σκεπτόμενοι, μα οι αφίσες στους δρόμους
είχαν τη δεδηλωμένη
μονοχρωμία του κόμματος.

Να γιατί
οι μαύρες κουκούλες
έκρυβαν πολύ καλά
τους επίορκους ηγέτες

Να γιατί
οι πλαστογράφοι των ποιημάτων
αναγνώριζαν
τους γραφικούς χαρακτήρες.

Να γιατί
οι χάρτινοι ήρωες
ήταν διάτρητοι από τις σφαίρες
των δολοφόνων!

Μάκης Βενέττας