Σελίδες

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Μια εικόνα που συγκλονίζει


Μια εικόνα που, δυστυχώς, έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας, μια εικόνα που, ενδεχομένως, πολλοί την προσπερνούν, χωρίς να την αφήνουν να συνειδητοποιηθεί μέσα τους, σαν να μην υπάρχει, είτε, γιατί δεν τους ενδιαφέρει, είτε, γιατί δεν αντέχουν να τη συλλάβουν σε όλη της την έκταση.
Τη στιγμή που ο πρωθυπουργός με σπαραξικάρδιες δηλώσεις περί θυσιών του παίζει με τη νοημοσύνη, αλλά και τα νεύρα των πολιτών, και τα.. κολλητήρια του κόμματος και του πολιτικού συστήματος παίζουν καθημερινά την όπερα της πεντάρας, προσπαθώντας ο καθένας να κοροϊδέψει το λαό για τον εαυτό του, η Ελλάδα γεμίζει με τέτοιες εικόνες. Φευγαλέες εικόνες για τους περαστικούς, εικόνες που αν τις αφιερωθούν μερικές στιγμές όχι τόσο σκέψης, όσο συναισθήματος, συγκλονίζουν και σημαδεύουν.
Δύο ζωντανά πλάσματα, ένας άνθρωπος κι ένας σκύλος, αγκαλιασμένα στην απόγνωση και στη μοναξιά τους. Δύο υπάρξεις τόσο διαφορετικές με την ομοιότητα της απομόνωσης απ' τους γύρω, του αποδιωγμού, της αίσθησης ότι δεν έχεις κανέναν, ότι είσαι μόνος σου στον κόσμο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους. Η αίσθηση ότι δε σου έχει μείνει τίποτα, υλικό, ή συναισθηματικό, ότι οι άνθρωποι είναι άγρια θηρία που σε έσπρωξαν στην καταστροφή, ή αδιάφοροι διαβάτες που δε δίνουν δεκάρα. Η αίσθηση ότι πια αυτός ο κόσμος δε σε χωρά, δε σε αφορά και πως η μόνη σου παρηγοριά είναι η ζεστασιά ενός ζώου. Ενός ζώου που δεν έχει τη ''νοημοσύνη'' ενός ανθρώπου, αλλά μπορεί να νιώσει αυτά που οι άνθρωποι αρνούνται να νιώσουν. Ενός ζώου που μοιράζεται την απελπισία και το φόβο για όποιον πλησιάζει, γιατί οι εμπειρίες του του έμαθαν ότι οι άνθρωποι πλησιάζουν, για να το βλάψουν και όχι, για να το αγαπήσουν - όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές και με τους ανθρώπους.
ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
http://enomenoiblogers.blogspot.com

2 σχόλια:

marianaonice είπε...

Πραγματικά μια εικόνα που συγκλονίζει...
Μου θύμισε τα λόγια του Μενέλαου Λουντέμη, "Η γη μας είναι χαμένη ανάμεσα στ΄ άστρα κι οι άνθρωποι πάνω της ξένοι ο ένας για τον άλλο"!
Ανθρωπιά!! Λέξη άχρηστη και άδεια! Ούτε μια στάλα πια!! μονάχα ανθρώπινα ρημάδια!!
Έτσι καταντήσαμε, δυστυχώς...

Aνεμος είπε...

Δύο ζωντανά πλάσματα, ένας άνθρωπος κι ένας σκύλος, αγκαλιασμένα στην απόγνωση και στη μοναξιά τους. Δύο υπάρξεις τόσο διαφορετικές με την ομοιότητα της απομόνωσης απ' τους γύρω, του αποδιωγμού, της αίσθησης ότι δεν έχεις κανέναν, ότι είσαι μόνος σου στον κόσμο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους.