Αφιερωμένο στις μαννούλες που σήμερα τα παιδιά τους τις ξέχασαν...

Άνοιξη μέρα γιορτής, της μάννας είναι λένε..
κι όμως εσύ σαν θυμηθείς, απόμακρο το βλέμμα σου
θωρεί το παρελθόν και τα δυό μάτια κλαίνε...

Θύμησες γλυκιές μα και με πίκρα τυλιγμένες
χρόνια σκληρά, χρόνια φτωχά με φόβο και με σέβας
η αγάπη περισσή, μα λιγοστή η αγκαλιά από μάννες βασανισμένες...

Το μέλλον είναι εδώ και το δικό σου σπλάχνο,
ούτε που τη θυμήθηκε της μάννας τη γιορτή σου...
κι εσύ πνίγεις το παράπονο που μια ζωή μαυρίζει την ψυχή σου...

Είναι η ζωή κατήφορος και δεν την προλαβαίνει
κι ούτε που νοιάστηκε το άκαρδο αν η μάννα του
στην πόρτα λαχταρά να το δει να μπαίνει...

Γύρω μαννούλες και παιδιά λουλούδια και φιλιά
μοιράζονται μπροστά σου,
κι είναι βαθειά η μαχαιριά που πριν ακόμα γκριζάρουν τα μαλλιά
η λησμονιά σε πλάκωσε από τα ίδια τα παιδιά σου...