Σε αυτή τη χώρα με τους παράξενους ανθρώπους: που είναι άλλοι πολύ έξυπνοι και άλλοι το άκρως αντίθετο, έχεις την αίσθηση πως πρέπει –πριν διατυπώσεις άποψη – να δίνεις πάντα τα διαπιστευτήριά σου. Όχι για τους έξυπνους, αλλά για τους άλλους. Διότι, οι άλλοι θα συμφωνήσουν μαζί σου (με ό,τι πεις ή γράψεις), ΜΟΝΟ αν ανήκεις: στη φυλή τους, στην ομάδα τους, στο κόμμα τους, στο σινάφι τους ώστε να έχετε κοινά συμφέροντα. Μόνο για το ατομικό τους συμφέρον νοιάζονται, όχι για το ορθό ή το λάθος. Παρόλα αυτά, τελικά, η σκέψη των διαπιστευτηρίων απορρίφθηκε. Ο καθένας ας κατατάξει μόνος του τον εαυτό του: στους έξυπνους ή τους άλλους, καθώς θα διαβάζει τα παρακάτω.
Τα ΜΜΕ στις 11/5/2011, κατά τη διάρκεια της 24ωρης πανελλαδικής απεργίας (των συνδικάτων: ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ), στο πλαίσιο της τακτικής της απόκρυψης των συμβάντων που διαδραματίζονται σε «πραγματικό χρόνο» (live), απεργούσαν πάλι. Ο μόνος τρόπος να πληροφορηθούν οι πολίτες για τα γεγονότα ήταν μέσω των συμπολιτών τους. Που αναρτούσαν διαρκώς στο Διαδίκτυο – με Κοινωνική Δικτύωση, τις αποδείξεις των ανοσιουργημάτων που διαπράττονταν βάσει του νέου «πολιτικού» δόγματος: «Σοσιαλισμός» με Βαρβαρότητα.
Η αιματηρή ωμότητα, από τους διαπιστευμένους για την άσκηση βίας υπαλλήλους (τα ΜΑΤ) της προϊσταμένης «πολιτικής» Αρχής, είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες ελαφρά τραυματισμένους και το βαρύτατο τραυματισμό ενός διαδηλωτή, που μεταφέρθηκε σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο.
Η κρατική εγκληματικότητα, που εντείνεται, δείχνει την αύξηση της ανασφάλειας που διακατέχει –κάθε μέρα και περισσότερο– τα άτομα του υπόδικου πολιτικού συστήματος που υποδούλωσαν προδοτικά τη χώρα, υπογράφοντας: το Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση με την οποία η Ελλάδα αποδέχεται την παραίτηση από την Εθνική Κυριαρχία της. Η ένταση της κρατική βίας είναι το μέτρο του φόβου της εξουσίας: όσο πιο πολύ φοβάται, τόσο πιο βίαια – αιματηρά καταστέλλει. Αυτή η γνώση είναι το μόνο θετικό στοιχείο στο απαράδεκτο – αποτρόπαιο – απάνθρωπο γεγονός του βαρύτατου τραυματισμού του διαδηλωτή από τους ανεγκέφαλους των δυνάμεων καταστολής. Ορισμένοι από τους οποίους, σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν διαχωριστεί από την κοινωνική ζωή των συμπολιτών τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά ο υπερβάλλον ζήλος που δείχνουν για την υπεράσπιση της κατοχικής κυβέρνησης της Τρόικας.Όμως, παράλληλα με την κρατική βία παρατηρούμε αύξηση και της ιδιωτικής βίας. Μεμονωμένοι ή οργανωμένοι σε ομάδες πολίτες, συγκρούονται και αλληλοσκοτώνονται με αφορμή διαφόρων γεγονότων: προβοκατσιών ή τυχαίων περιστατικών που είναι εκμεταλλεύσιμα από προβοκάτορες. Τα οποία αποσκοπούν στο διχασμό της κοινωνίας και την ενθάρρυνση της έννομης – κρατικής βιαιοπραγίας. Αφού, πλέον, η καταστολή ανταποκρίνεται στο περί ηθικής αίσθημα των περισσοτέρων.
Αυτό είναι το ανησυχητικό: Ότι οι φοβισμένοι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται πως ο φόβος τους γίνεται ο καταλύτης που νομιμοποιεί την κρατική βία: εναντίον τους. Ενώ η ένταση της βίας είναι πάντα ανάλογη της ανασφάλειας (δηλ. του φόβου) της Αρχής που την εξασκεί.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες αυξημένης εντροπίας της κοινωνίας, όλα μπορούν να συμβούν. Ανά πάσα ώρα και στιγμή…
Η τάξη πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί μέσα στη –«βομβαρδισμένη» από τα ΜΜΕ – σκέψη κάθε πολίτη. Που οφείλει να αναλογιστεί τις ευθύνες του, να εντοπίσει έγκαιρα τον πραγματικό εχθρό (που είναι η πηγή όλων των προβλημάτων του) και να τον καταργήσει αντι-δρώντας. Αυτός ο εχθρός –σίγουρα– δεν είναι ο ταλαιπωρημένος μετανάστης: ο σύγχρονος δούλους της Νέας Τάξης των Πραγμάτων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου