Σαν κάτι να σου ξεφεύγει δάσκαλε. Ό,τι σου έγραψα εδώ, το έγραψα με 1/4 θυμού και 3/4 αγάπης (αλλά δεν το βλέπω να διαβάζεται. Είναι μεγάλο το κείμενο για νεοέλληνες. Ωστόσο, ποντάρουμε στις εξαιρέσεις…).
http://massmedia-gr.blogspot.com/
Σίγουρα, δουλειά είναι ό,τι λερώνει, όπως, επίσης, δουλειά είναι -και- ό,τι δεν λερώνει. Οι Έλληνες που φάγανε τα νιάτα τους στις σκληρές δουλειές που λέρωναν, θέλησαν να σπουδάσουν τα παιδιά τους για να έχουν αυτά μια καλύτερη μοίρα, μια ευκολότερη ζωή. Ή τουλάχιστον τις δυνατότητες γι’ αυτό το όνειρο. Και ο εργατικός μετανάστης, σήμερα, με τα ίδια όνειρα μεγαλώνει τα δικά του παιδιά. Αυτό δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως αξιόμεμπτη οικογενειακή αντίληψη, ή ως η αιτία του προβλήματος της ανεργίας (ή της εργασίας) στην Ελλάδα.
Στην εποχή μας –εποχή της γνώσης, της πληροφορίας και των νέων τεχνολογιών– η υπόδειξη της επιστροφής στις χειρωνακτικές εργασίες της πάλαι ποτέ βιομηχανικής εποχής αποτελεί –επιτρέψτε μου– βαυκαλισμό, που αποτρέπει από το στόχο της προόδου και της ανάπτυξης με βάση τα νέα πολιτικοοικονομικά δεδομένα των σύγχρονων κοινωνιών.
Τα σφάλματα και τις παραλήψεις των ανίκανων του πολιτικού και επιχειρηματικού «συστήματος», που επέστρεψαν την χώρα στην «γεωργική εποχή», δεν θα τα πληρώσει η σπουδαγμένη νεολαία, που διακαώς επιθυμεί να εφαρμόσει τις γνώσεις της στα αντικείμενα των σπουδών της.
Η Ελλάδα, ευτυχώς, εξ αιτίας αυτής της «οικογενειακής αντίληψης» των γονέων, που προέτρεπαν για σπουδές τα παιδιά τους, προετοιμάστηκε για τη νέα εποχή, εν αγνοία των πολιτικατζήδων που την κυβερνούσαν (και την κυβερνούν). Όμως, γι άλλη μια φορά, το προβληματικό πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να αξιοποιήσει την πληθώρα των Ελλήνων επιστημόνων με τρόπο αξιοκρατικό και άρα παραγωγικό. Επιπλέον, σε πάρα πολλές περιπτώσεις άργησε –ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ– να αναγνωρίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα των νέων ειδικοτήτων. Επίσης, το κράτος άφησε ασύδοτους τους εργοδότες. Να εκμεταλλεύονται με ανασφάλιστη εργασία, για ένα κομμάτι ψωμί (για 600 ευρώ) όσους νέους συμβιβάζονταν από ανάγκη: για τα χρήματα ή για να μη χάσουν την επαφή με το αντικείμενο που σπούδασαν.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ζούγκλας και εργασιακού μεσαίωνα, που επικρατούσαν και επικρατούν (νομιμοποιημένες πλέον) στον ιδιωτικό τομέα, δεν πρέπει να αποτελεί απορίας άξιο γιατί οι περισσότεροι πτυχιούχοι είχαν και έχουν ως μοναδικό μέλημα τους μια θέση στο Δημόσιο. Τα αίτια δεν είναι μόνο οι γνωστικές ελλείψεις ορισμένων πτυχιούχων που αποφοίτησαν από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια – τα οποία έχουν ισοπεδωθεί από το νεποτισμό και την κομματοκρατία. Ακόμα και ο πλέον καταρτισμένος νέος, δεν μπορεί να παράξει ή να δημιουργήσει μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον χωρίς βασικούς κανόνες, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο σεβασμός της προσωπικότητας του. Σήμερα, υπάρχει μια γενιά νέων ανθρώπων –μεταξύ 30 και 45 χρόνων– που αισθάνεται σαν στυμμένη λεμονόκουπα, πεταμένη στον κάδο του ΟΑΕΔ…
Ο νέος φοβάται τη δουλειά, επειδή κατάντησε δουλεία (Σημ.: μια μικρή μετατόπιση του τόνου από την λήγουσα στην παραλήγουσα αρκεί για να βοηθήσει την αλήθεια του νοήματος). Κι ενώ όλοι, οι ελεύθεροι πολίτες, αναγνωρίζουν – το συναμφότερον: ως καθήκον και ως δικαίωμα την εργασία, κανείς δεν μπορεί να τους υποχρεώσει –ειδικά το 2011– να αναγνωρίσουν ως «καθήκον» τη δουλεία (Σημ.: προσοχή στον τόνο).
Το μέλλον της προόδου, στη μεταβιομηχανική εποχή της πληροφορίας και των νέων τεχνολογιών, βρίσκεται στα χέρια εκείνων των πολιτών που κατέχουν το άυλο κεφάλαιο της γνώσης. Όποιος είναι σε θέση να τους σεβαστεί, να τους αξιοποιήσει και να τους ανταμείψει αναλόγως, θα κερδίσει το στοίχημα της πραγματικής ανάπτυξης του τόπου. Εκείνος, όμως, που θα το πράξει θα πρέπει να είναι απαλλαγμένος από τη νοοτροπία του λαμόγιου ή του αμοραλιστή. Θα πρέπει να τον διέπει η νοοτροπία του ξένου ανταγωνιστή του, που καραδοκεί για να «αρπάξει» την πολύτιμη γενιά των κεφαλαιούχων της γνώσης, που ήδη βρίσκονται στον προθάλαμο της μετανάστευσης, καθώς δεν βλέπουν: ούτε την πολιτική, αλλά ούτε και την επιχειρηματική βούληση για την ορθή αξιοποίησή τους. Δυστυχώς – δυστυχέστατα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου