Οι Γερμανοί ξανάρχονται!

Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Για να είμαστε ακριβείς ποτέ δεν έφυγαν, απλώς εντείνουν διαρκώς την παρουσία τους και επαυξάνουν την επιρροή τους όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Τις ευκαιρίες βέβαια τις προσφέρουμε εμείς άλλοτε αφελώς και καλόπιστα  και άλλοτε σκόπιμα και αμαρτωλά (σκάνδαλο Siemens). Τα πρόσφατα όμως γεγονότα στην ευρωζώνη και ο ρόλος του Γερμανικού Reich σε αυτά μου έφερε στο μυαλό την θαυμάσια αυτή κωμωδία που έγραψαν κάποτε ο Αλέκος Σακελάριος με τον Γιώργο Γιαννακόπουλο.

Ό,τι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί με τα όπλα δύο φορές στον 20ο αιώνα το κατάφερε τώρα η κυρία Μέρκελ με το Ευρώ. Πρώτα μας ξεφτίλισαν με την Αφροδίτη επαίτη και τα λιβελογραφήματά τους και έπειτα μας στραγγάλισαν οικονομικά.

έβαια όλοι γνωρίζουν ότι η γερμανική μηχανή αναζητούσε ήδη από την λήξη του πολέμου τον ζωτικό χώρο που εξασφάλισε με την Ευρωζώνη. Η Ευρώπη μεταβλήθηκε σε μια σίγουρη αγορά γερμανικών προϊόντων και υπηρεσιών. Όμως η ωχρή και διστακτική αναδιανομή του οφέλους και ειδικά εκείνου που παράγεται στη Γερμανία από χέρια Γερμανών αλλά και άλλων που εργάζονται εκεί, με τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ και τα πιο πρόσφατα της Στήριξης, επέτρεψε στους άλλους λαούς να επωφεληθούν μερικώς και τους ξεγέλασε. Αρκέσθηκαν στα ψίχουλα και δεν απαίτησαν την ισότιμη διανομή των κερδών της Ευρωπαϊκής παραγωγής.  Το αφεντικό ξεθάρρεψε και τώρα το 4ο REICH εμφανίζεται ανιστόρητα απαιτητικό στο προσκήνιο των καιρών και σε εφαρμογή του δόγματος του Καραγκιόζη απαιτεί:  «τα κέρδη δικά μου, οι υποχρεώσεις δικές σας». 
Μόνοι τους έβαλαν τα χεράκια να βγάλουν τα ματάκια τους. Όσο κι αν βρίσκουν πρόθυμους πολιτικούς στην Ευρώπη να στηρίζουν ή να ανέχονται αυτή την άθλια πολιτική δεν είναι μακριά η στιγμή που οι άλλοι λαοί θα φωνάξουν «όχι, φτάνει πια». Δεν μπορεί οι Γερμανικές επιχειρήσεις να ενθαρρύνουν και να διευκολύνουν ανήθικους πολιτικούς να λεηλατούν το βιος μας. Δεν μπορεί εμείς να πληρώνουμε ακριβότερα από τους Γερμανούς τα ίδια προϊόντα. Δεν μπορεί εμείς να αγοράζουμε τα όπλα που αυτοί παράγουν για να εξασφαλίζουμε τα σύνορα της Ευρώπης. Η μήπως η Ευρώπη δεν έχει σύνορα; Δεν μπορεί να ανεχόμαστε να παίζουμε τον ρόλο της αποθήκης μεταναστών με προορισμό την Ευρώπη (συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ ). Δεν μπορεί εμείς να πληρώνουμε τα σπασμένα άλλων και ειδικά τα πανωτόκια στα δάνεια που μας φόρτωσαν ανίκανοι πολιτικοί και λαμόγια.

Την κρίση στην Ευρώπη την δημιούργησαν οι Τράπεζες των άλλων, όχι οι δικές μας. Τη ζημιά όμως θα την πληρώσουμε όλοι, όχι ανάλογα με την συμμετοχή μας στη λεηλασία των καταθέσεων αλλά ανάλογα με τα δανεικά που μας έχουν φορτώσει. Κέρδος για τους ισχυρούς και από την κρίση, με επιτόκια τοκογλυφικά για να στηρίξουμε το δικό τους τραπεζικό σύστημα.

Εμείς υπήρξαμε απλώς το πρώτο επώνυμο θύμα της γερμανικής πλεονεξίας, πέραν των λοιπών αδυνάτων που έχουν ήδη γονατίσει. Ακολούθησε η Ιρλανδία. Έπονται Πορτογαλία, Ισπανία και Βέλγιο και όλοι οσμίζονται ότι δεν θα γλιτώσει ούτε η κραταιά Γαλλία. Αυτό φυσικά το γνωρίζει ο κ. Σαρκοζύ και αντιδρά, αλλά προφανώς δεν αρκεί για να πεισθεί το Γερμανικό πάντσερ ότι δεν είναι αφεντικό αλλά συνεταίρος.

Για τον λόγο αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε αν έφτασε ο καιρός, κάποιος στο τόπο αυτό να φωνάξει φτάνει. Και τι θα πει φτάνει; Θα φύγουμε μήπως από το Ευρώ; Όχι βέβαια. Τους Γερμανούς δεν τους συμφέρει να μας αφήσουν να φύγουμε και να χαλάσει η προσοδοφόρα για αυτούς μηχανή.  Εμείς βέβαια μπορούμε να πούμε ότι θα φύγουμε από το Ευρώ, ότι θα δραχμοποιήσουμε τα δανεικά και μετά θα κόψουμε τη δραχμή στα τρία, ώστε να υποτιμήσουμε και το χρέος μας, να το μειώσουμε στο εν τρίτον (1/3) και να βρεθούμε να χρωστάμε περίπου το 50% του ΑΕΠ, γεγονός που θα μας επιτρέψει να το εξυπηρετήσουμε  χωρίς ανέξοδες θυσίες.

Θα μπορούσαμε  ενδεχομένως να αρνηθούμε να πληρώσουμε το μέρος του χρέους που αφορά στα πανωτόκια ή και ολόκληρο το χρέος ακόμα. Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να το πούμε και να το επιδιώξουμε. Τι φοβόμαστε μη μας κάνουν ντα; Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση είναι να έχουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Να μην έχουμε ανάγκη από άλλα δανεικά.

Μια τέτοια απόφαση της Ελλάδας θα πονέσει πιο πολύ τους άλλους από εμάς και θα μας δώσει την ευκαιρία να σηκώσουμε τα μανίκια μας άλλη μια φορά, θυσιάζοντας τους κόπους μιας γενιάς για να ζήσουν οι ερχόμενες καλλίτερα, όπως τότε το 1953 επί υπουργίας Μαρκεζίνη. Προσέξτε όμως, δεν πρέπει να επιτρέψουμε ξανά να πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού. Να μην ξανακούσουμε συνθήματα σαν το «Τσοβόλα δώστα όλα». Να μην ακούσουμε ξανά για μίζες και λεηλασίες του δημόσιου κορβανά. Ανευθυνότητα και πλιάτσικο τέλος και όποιος από τους σωτήρες δεν μπορεί να εγγυηθεί με την περιουσία του και τη ζωή του ακόμη ότι θα τα καταφέρει να διαχειριστεί τα κοινά τίμια και αποτελεσματικά, να πάει σπίτι του από τώρα.

Μήπως πρέπει να επανέλθει στη Δημοκρατία μας ο θεσμός των Ευθύνων στους οποίους λογοδοτούσαν οι ελεγκτές Νομοφύλακες στον αρχαίο και όμορφο κόσμο των Ελλήνων, για να γλιτώσουμε από λαμόγια, τεμπέληδες, σκιτζήδες και βλάκες.
http://www.elzoni.gr/html/ent/399/ent.6399.asp