Η Ομόνοια αλλιώς. Η Αθήνα αλλιώς. Eμείς αλλιώς.
Η Ομόνοια λοιπόν.
Η Ομόνοια που ξεχάστηκε, η Ομόνοια που «δεν είναι για μας», η Ομόνοια «η όξω από δω», η Ομόνοια των «πρεζάκηδων», η Ομόνοια του «είσαι τρελός που θα κατέβεις βραδιάτικα εκεί κάτω;¨. Στο πιο-κέντρο-δεν-υπάρχει της πόλης μας, στην πλατεία που θάψαμε με συνοπτικές διαδικασίες, εκεί ακριβώς δώσαμε το νέο μας ραντεβού. Στην πιο βροχερή Παρασκευή που έχουμε να θυμηθούμε εδώ και χρόνια. Αγωνιώδη μηνύματα στο site, στο facebook, «θα γίνει-δεν θα γίνει;».
Θα γίνει. Ακόμα κι αν ρίχνει καρέκλες. Κι έγινε.
Όταν αρχίσαμε να μαζευόμαστε, ένα τέταρτο πριν τις 10 το βράδυ, ο καιρός έδειχνε να έχει ηρεμήσει. Τα πρώτα κεράκια στηνόντουσαν ήδη κατά μήκος της πλατείας μπροστά από την Αθηνάς. Δίπλα, μια ομάδα αστέγων που κοιμόντουσαν πάνω από τη σχάρα εξαερισμού του μετρό για να ζεσταίνονται. Στον πρόχειρο πάγκο μας μπουκάλια κρασιά, ούζο, ποτά. Δύο θαμώνες της πλατείας πλησιάζουν. Ακούω τον ένα που ζητάει λίγο κρασί. «Φίλε δεν είμαι πρεζάκι, μην νομίζεις».
Διαβάστε περισσότερα στο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου