(στην ολόγιομη αδημονία του Αυγούστου )

http://www.afterzed.gr/kartasos
Πες αλεύρι.
ένα φωνήεν από τα μπλε του ουρανού
στη θάλασσα του καλοκαιριού
γυρεύει το σύμφωνό σου αστέρι


(κι από Αύγουστο) ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ,
αλλά μη βάλεις ποτέ σε παρένθεση την ΑΝΟΙΞΗ
και ερωτηματικό στη λέξη ΦΕΓΓΑΡΙ,
όταν «γεμίζει» χρώματα τα πανσέληνα όνειρά του.
Γιατί κάθε άνθρωπος εφευρίσκει μια ιστορία παντός καιρού,
που πιστεύει πως είναι η ζωή του!
Ζωή «μπάμπουσκα» που ανοίγοντας τη μια
ανακαλύπτεις μέσα μιαν άλλη όλο και πιο κρυφή αλήθεια.
Βρες το μίτο σου λοιπόν
πληκτρολογώντας «ΛΟΥΛΟΥΔΙ» παπάκι δυο πέταλα.
τελεία ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ gr
Κι η Ποίηση ένα άλλοθι,
που όμως αθωώνει το φεγγάρι;


(επικεφαλής λεζάντα για τη συνημμένη στη φαντασία «θερινή» εικόνα)
Και μεταξύ των άλλων ακούτε ένα αηδόνι,
που, κελαηδώντας ή μάλλον κλαίγοντας,
πάνω στα κλαδιά μιας πυκνόφυλλης κουμαριάς, παραπονιόταν για την αγάπη του,
ζητώντας βοήθεια από τα γύρω δάση.



(κατακλείδα θερινού μηνύματος)
ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΣΠΗΛΙΕΣ μια ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Πανσέληνος!
Έσο έτοιμος!
Τι βιαστικός,
λες και χωρίς πανσέληνο αύριο
δεν θα 'βλεπες να εκλείψω (Κική Δημουλά)
Κάνοντας έρωτα μ' ένα εφήμερο φεγγάρι
ρουφήχτηκες απ' την πανσέληνη έκλαμψή του
και τώρα τρελός
ψάχνεις
για μια διέξοδο λειψή (Λευτέρης Πούλιος)
Επειδή όσο κι αν κάπνισα δεν βρήκα το μίτο μου,
επειδή δεν ξέρω αν το φως είναι τέχνασμα σκότους, ώσπου να γράψω «λουλούδι»,
έχει ήδη χάσει δυο πέταλα!
Κι ο Μινώταυρος τι βιολιστής, θεέ μου! (Γιάννης Στίγκας)


ΣΤΑΣΙΜΟ: (σ' ένα μέρος της Ελλάδας, του οποίου τώρα δεν ξέρω τ' όνομα, υπάρχει η πηγή του Έρωτα, από την οποίαν όποιος πιει, αφήνει κατά μέρος κάθε αγάπη του.


Εκεί, λοιπόν, μια μάγισσα τραβάει από τον ουρανό τα θαμπωμένα αστέρια, που είναι όλα ροδοκόκκινα σαν από ζωντανό αίμα και επιβάλλει με τα μαγικά της λόγια την αλλαγή της πορείας του μαγεμένου φεγγαριού και πετυχαίνει σύναξη καταμεσήμερο της νύχτας και των νυχτερινών θεών, μέσα σε μια σατανική σύγχυση· και με μακρύ αγκομαχητό, σπάζοντας τη σκληρή γη, ν' ανακαλεί τις ψυχές των παμπάλαιων παππούδων, μέσ' από τα ερημικά τους μνήματα.
[JACOPO SANNAZARO (1456-1530), ΑΡΚΑΔΙΑ Ποιμενικό μυθιστόρημα. Πρώτη μετάφραση στην ελληνική γλώσσα: Κώστας Μιχ. Σταμάτης. Παράρτημα Επετηρίδας «Μαραθά»-1, 2008 - κι άλλα πολλά αποσπάσματα στις ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ των ιστολογίων]


κ ART ά SOS (Κάρτας Τάσος)
για τον ΠΡΟΣΕΤΑΙΡΙΣΜΟ μαγικού ρεαλισμού λέξεων:
ξορκίζοντας με εφήμερες αναρτήσεις ΠΛΑΓΙΟΤΙΤΛΩΝ
την άμεμπτη μαγεία της ΣΙΩΠΗΣ,
ανακαλύπτεις μια ατέλειωτη ΣΤΙΓΜΗ «υπεροψίας και μέθης»,
αντικλείδι πενιχρό για τη «ματαιότητα των μεγαλείων»,
που έχει ο κάθε «ΔΑΡΕΙΟΣ» μέσα μας!
Τι θέλει να πει ο Ποιητής;