Μικρές περιπλανήσεις μ' εκείνους που δεν ήρθαν
στις άδειες ώρες θ' ακουμπήσεις θα χαθείς
ψεύτικα σαν στολίδια τα λόγια σου λυγάνε
πώς να σωθείς
Της πρώτης μου αγάπης τις ωραίες τις στιγμές
πού να τις βρω
κοντά μου πάντα θα' ναι
στο δρόμο στο λιμάνι στο σταθμό
Στο παγωμένο χέρι στον αποχωρισμό
στα θλιμμένα τα βράδια στον καφέ τον πρωινό
Φθαρμένες παραστάσεις ένας αγέρας κλαίει
σχεδία η ζωή δε θα προφτάσεις αλλού να πας
στο κρύο άδειοι δρόμοι η πόλη κρυφά γελάει
να μ' αγαπάς
4 σχόλια:
Γειάσου αγαπούλη...έ,έλα ντέ βρέ αγαπούλη..πόσο δίκιο,έχει αυτό το τραγούδι...μα πόσο δίκιο...κ ειδικά στους τελευταίους,στοίχους του...φιλάκια..καλή Κυριακή καλέ μου......
Φθαρμένες παραστάσεις ένας αγέρας κλαίει
σχεδία η ζωή δε θα προφτάσεις αλλού να πας
στο κρύο άδειοι δρόμοι η πόλη κρυφά γελάει
να μ' αγαπάς
Να μ' αγαπας...τι αλλο; Αν μ' αγαπας και σ' αγαπω και αγαπαμε γενικα, ακομα και τα ασχημα καπως θα ομορφαινουν...
Της πρώτης μου αγάπης τις ωραίες τις στιγμές
πού να τις βρω
κοντά μου πάντα θα' ναι
στο δρόμο στο λιμάνι στο σταθμό
Στο παγωμένο χέρι στον αποχωρισμό
στα θλιμμένα τα βράδια στον καφέ τον πρωινό
Οι στίχοι σου αυτοί πάντα με κάνουν να βουρκώνω...
Είναι ίσως γιατί στο βάθος μου θυμίζουν τη ζωή που γλύστρισε μέσα από τα δάχτυλά μου σαν το νεράκι και χάθηκε για πάντα η ομορφιά που ήθελα αλλά δεν μπόρεσα να ζήσω...
Το αίσθημα του ανικανοποίητου και η πίκρα ότι η ζωή δεν μας έδωσε όσα μας χρωστούσε ειναι αδυσώπητα βασανιστικά!!
:(
Δημοσίευση σχολίου