Το μονοπάτι της Αγάπης..

Καλοκαίρι, Ελλάδα, Σωτήριο Έτος 2010 Μ.Χ…
ΑΠΟ ΝΕΦΕΛΟΒΑΤΗΣ



Πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε φέτος, εκεί δίπλα στη θάλασσα, εκεί που είχε πέντε χρόνια γεμάτα να πάει το καλοκαίρι.. Λίγο οι δουλειές, λίγο τα προσωπικά, λίγο η ανάγκη να δει και άλλα μέρη, τον κρατούσαν μακριά. Μα φέτος πήγε. Μετά από τόσο χρόνια, όλα τα ίδια, μα και όλα διαφορετικά του φαίνονται.. Είναι που έχει αλλάξει κι ο ίδιος..

Του αρέσει να παρατηρεί, ειδικά τώρα που είναι σε γνώριμα μέρη, και τα κοιτάει από του χρόνου την απόσταση. Ειδικά σ’ αυτούς τους καιρούς που είναι τόσο διαφορετικοί από εκείνους της παιδικής του ηλικίας.. Και διαφορά, δεν βρίσκετε ούτε στα σπίτια που άλλαξαν, ούτε στα καινούργια τα μπαράκια που ξεφύτρωσαν, ούτε οι συμμαθητές που μεγάλωσαν κι έκαναν δικά τους παιδιά σ’ αντίθεση με εκείνον, ακόμα τουλάχιστον.. Είναι ότι τότε έκαναν όλοι όνειρα.. Μικροί μεγάλοι έκαναν όνειρα για ένα αύριο καλύτερο τότε, και το διεκδικούσαν..

Τώρα…

Τώρα ο ήλιος καίει σαν τότε (καλά αρκετά περισσότερο, μια και η τρύπα που έκανε η ανθρώπινη αναλγησία στον ουρανό, στο όνομα του κέρδους, όσο πάει και μεγαλώνει), η θάλασσα είναι λάδι, καθώς δεν έχουν ακόμα αρχίσει τα μελτέμια, οι παραλίες γεμάτες, το νησί και η Ελλάδα χαυνώνεται και δροσίζεται.

Οι κάτοικοι έχουν μετατραπεί σε λουόμενους, κυρίως όσοι έχουν κάποιο σπίτι σε χωριό, ή κάποιον φίλο που μπορούν να πάνε, κι απολαμβάνουν τις μέρες της ξεκούρασης. Από τη δουλειά... Που όλο και περισσότερο με δουλεία μοιάζει..

Άραγε πόσοι θα γυρνούσαν πίσω ηθελημένα; Πόσοι θα γυρνούσαν σε μεγαλουπόλεις απαξιωμένες, σε τσιμεντουπόλεις που τα δέντρα είναι αξιοθέατα, που τα παιδιά τους μεγαλώνουν σε σταθμούς και σε «παιδότοπους», που το να πάνε και να γυρίσουν στη «δουλειά» παίρνει πιότερο χρόνο από όσο έκανε ο Χριστός να ανεβεί το Γολγοθά, είναι ενίοτε εξίσου μαρτυρικό, και δεν υπάρχει και βοήθεια στην πορεία;

Πόσοι θα γύριζαν σε μια δουλειά που πλέον είναι επισφαλής, όπου αξιολογούνται κάθε μέρα με τα νούμερα που βγάζουν (είτε είναι σερβιτόροι, είτε καθηγητές σε φροντιστήρια, είτε γιατροί σε ιδιωτικές κλινικές, είτε δικηγόροι, είτε μπογιατζήδες, είτε και δημόσιοι υπάλληλοι τώρα πια, ενόψει των επερχόμενων απολύσεων κι από εκεί); Που το μεράκι και η ποιότητα έχει θυσιαστεί στο όνομα του κέρδους και των αγορών; Που ξέρουν ότι δε θα πάρουν σύνταξη πλέον ποτέ (αφού έτσι αποφάσισαν οι ξένοι επικυρίαρχοι, και προσυπέγραψε η «κυβέρνησή» μας), κι ας τους κρατάνε εισφορές στο ένα τρίτο του μισθού τους ή και περισσότερο; Που οι οικογένειες χάνονται ανάμεσα σε ατέρμονες διαδρομές, μια και δεν μπορούν να βρεθούν; Που η αγάπη για τα παιδιά μεταφράζεται στα ιδιαίτερα που μπορεί ο γονιός να προσφέρει, ενώ έχει ξεχάσει ή δεν έχει προλάβει να δώσει ένα χάδι, να πει μια κουβέντα;

Πόσοι θα γύριζαν σε ένα χώρο που είναι αναγκασμένοι να βλέπουν κάθε μέρα τα ίδια θλιμμένα και αγέλαστα πρόσωπα, είτε πρόκειται για συναδέλφους είτε για πελάτες;

Πόσοι θα γύριζαν σε μια πόλη που το «καλημέρα» είναι τόσο σπάνιο , όσο και το να δει κανείς ένα ελάφι να περπατά στην άσφαλτο;

Πόσοι θα γύριζαν σε μια δουλειά που ενώ θέλουν και μπορούν, δεν τους αφήνουν να προσφέρουν όσα θέλουν και μπορούν; Γιατί δεν υπάρχουν κονδύλια, χρόνος (μαζικοποίηση λένε της παραγωγής στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας»), διάθεση από τους συναδέλφους, ούτε και τακτικός μισθός κάποιες φορές και αναγκάζονται να καταφεύγουν σε επισχέσεις κάθε τρεις και λίγο για να πάρουν αυτά που τους οφείλονται (όσοι μπορούν να το κάνουν κι αυτό..).

Πόσοι θα γύριζαν σε ένα μέρος που το έχει πλακώσει η σκοτεινιά, που ο φόβος τριγυρνά στους δρόμους, που έχει πιο πολλούς αστυνομικούς από ότι στην Παλαιστίνη κι εξίσου ξένους προς τους ντόπιους (ειδικά αν διαμαρτυρηθούν για της «πεφωτισμένης» κυβέρνησης τα μέτρα), μα ποτέ δεν βρίσκει κάποιον όταν τον χρειάζεται; Που χτυπιούνται αλύπητα οι εργαζόμενοι κι οι φοιτητές στις πορείες, που ψεκάζονται σαν να είναι χειρότεροι από του «κράτους» τους εχθρούς (μια και τα χημικά απαγορεύονται στον πόλεμο), μα οι ληστείες σε σπίτια και μαγαζιά είναι καθημερινές, και αστυνομικός τότε δε φαίνεται πουθενά; Κι αν πάει κανείς να δηλώσει κάτι, τον κοιτάν λες και τους βάζει αγγαρεία (ενώ βαράνε με μεράκι απ’ ότι φαίνεται στα βίντεο);



Πόσοι θα γύριζαν εκεί..;


Για τη συνέχεια πατήστε εδώ.