Θ' αφήσω μια κραυγή πνιγμένη σαν κρώξιμο άγριου πουλιού...

"Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον Αλέξη μου"

Νέα τραγωδία στην Καμαρούλα στο Αγρίνιο, όπου αυτοκτόνησαν η μητέρα και η αδελφή του 16χρονου Αλέξη Νικολόπουλου, ο οποίος τον Νοέμβριο του 2006 είχε δολοφονηθεί μαζί με άλλους τέσσερις κυνηγούς. Δεν μπορώ άλλο τη ζωή μου χωρίς τον μικρό μου τον Αλέξη. Θα σας βλέπω μαζί με τον Αλέξη από ψηλά. Σας ζητάω συγγνώμη... Με αυτές τις λίγες λέξεις που κατάφερε να γράψει πάνω σε μια κόλλα χαρτί αποχαιρέτησε τα δυο της παιδιά, συγγενείς και φίλους και έπειτα πήρε τον δρόμο για το μακρύ ταξίδι δίχως επιστροφή για να συναντήσει και να αγκαλιάσει το 16χρονο αγόρι της, το οποίο της το στέρησαν στις 25 Νοεμβρίου του 2006 τα σκάγια της καραμπίνας που κρατούσε ο Διονύσης Φούκας.


Η μικρή της κόρη ένιωσε για μία ακόμη φορά τον θάνατο να φωλιάζει στο σπίτι τους και σηκώθηκε να δει τι συμβαίνει... Οταν αντίκρισε την μητέρα της νεκρή και διάβασε το σημείωμα, και η δική της ψυχή λύγισε και αποφάσισε να την ακολουθήσει με τον ίδιο τρόπο. Πήρε το ίδιο στυλό και έγραψε στον μεγάλο της αδελφό: «Βρήκα τη μαμά νεκρή. Δεν μπορώ άλλο αυτή τη ζωή, θα πεθάνω και εγώ. Βασίλη, να είσαι δυνατός και να προσέχεις». Επειτα έκλεισε για πάντα τα δακρυσμένα μάτια της και ο ανείπωτος πόνος της έσβησε...

Δεν μπορώ να φανταστώ μέχρι που μπορεί να φθάσει η αντοχή ενός ανθρώπου, δεν μπορώ να φανταστώ το μέγεθος του πόνου της απώλειας του παιδιού σου, δεν μπορώ να νοιώσω την απόγνωση της αδελφής και κόρης που βλέπει τη ζωή της να στοιχειώνουν τα κουφάρια των πιο αγαπημένων της ανθρώπων....
μα μπορώ να φανταστώ τη λύτρωση που έρχεται να γαληνέψει την ολάνοιχτη πληγή όταν καλέσεις το θάνατο να σε σκεπάσει με τη φτερούγα του...
....
αγάλια θα συρθώ ως τα πόδια
εκεί του αντικρυνού βουνού
κι απ' τα στερνά μου ακόμα εφόδια
θα σας μοιράσω καθενού

Έπειτα στο αίμα βουτηγμένη
του πληγωμένου κεφαλιού
θ' αφήσω μια κραυγή πνιγμένη
σαν κρώξιμο άγριου πουλιού
.....

Έτσι φαντάστηκε την παράδοση στον όλεθρο η Μαρία Πολυδούρη, έτσι νομίζω βιώνει τον απόλυτο χαμό, κάθε μάνα που έχασε το μονάκριβό της σπλάχνο...

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια για τόσο πόνο και τόση απώλεια, στη ζωή αυτών των ανθρώπων...

Μοιραστείτε