Επιστροφή στο μέλλον

ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ  ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Επιστροφή στο μέλλον. Η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού και η αριστερά» του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ, 12 ευρω:

Έξοχο! Μανιφέστο! Βάση για να καταλάβει κανείς τι θ ακολουθήσει…

Συνιστάται ανεπιφύλακτα! Έπρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερα.

  

Ο κ. 150.000 Ευρώ ετησίως: Η απόλυτη γελοιοποίηση του συνδικαλισμού. Η «εργατική τάξη» πάει στον παράδεισο με τον διάβολο στις τσέπες…

 Επισκέψεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Θα είχαν νόημα σήμερα μόνο για διαμαρτυρία, για να του υπενθυμίσουν ότι πρέπει ν ασκεί ουσιαστικά τα καθήκοντά του –που όπως αναφέρεται στο σύνταγμα είναι «να φυλάσσει το Σύνταγμα και τους νόμους και να μεριμνά για την πιστή εφαρμογή τους…»- και όχι να κάνει τον τροχονόμο σε κάθε δικτατορίσκο που περνά για να τον ενημερώσει.. Επίσης θα περίμενε κανείς από την αριστερά την υποβολή αιτήματος για διεκδίκηση δημοψηφίσματος, για τα μέτρα και το πρόγραμμα σταθερότητας, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το πρόγραμμα και τις προεκλογικές θέσεις του κυβερνητικού κόμματος και του Πρωθυπουργού και όχι να λένε πως η διαδικασία είναι νόμιμη και πως όσα κάνει η κυβέρνηση περιλαμβάνονταν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. 

Μπορούν να του υπενθυμίσουν το παράδειγμα του Προέδρου της Ισλανδίας. Αν ήθελε ή πιέζονταν να εφαρμοστεί ουσιαστικά το σύνταγμα, δηλαδή ή να εφαρμόσει η κυβέρνηση της προεκλογικές της εξαγγελίες ή να εκφραστεί η λαϊκή κυριαρχία με το να ερωτηθεί ο λαός –με δημοψήφισμα ή εκλογές- για τα μέτρα και το πρόγραμμα σταθερότητας, ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ, θα έπρεπε να ζητήσει ν απευθύνει διάγγελμα και μέσω αυτού να ζητήσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ή εκλογών. Η αριστερά πρέπει να παλεύει για την διεκδίκηση ουσιαστικής δημοκρατίας, να πιστεύει σ αυτή τη δυνατότητα, να διαπαιδαγωγεί τους εργαζόμενους στις αξίες της δημοκρατίας , ν απαιτεί απ τους αστικούς θεσμούς ουσιαστική δημοκρατία, να δείχνει τα όρια της αστικής δημοκρατίας, αλλά και να διεκδικεί με συνέπεια ουσιαστική δημοκρατία. Όμως σήμερα βλέπουμε στην αριστερά, άλλους μεν να γράφουν δημοκρατικούς στόχους απλώς στο πρόγραμμά τους και άλλους να υπόσχονται ότι θα λύσουν τα δημοκρατικά προβλήματα στο σοσιαλισμό, στην ουσία να μην πιστεύουν ότι μπορεί να διεκδικηθεί κάτι παραπάνω στο θέμα της δημοκρατίας στη χώρα μας, απ αυτό που ζούμε σήμερα. Γι αυτούς πχ η δικαιοσύνη της Ελλάδας και η δικαιοσύνη της Ιταλίας είναι κατ ουσίαν ένα και το αυτό: αστική δικαιοσύνη. Τελεία και παύλα.

Μοιραστείτε