Χαράχτηκε το βλέμμα σου στα δυο
με κάτι δάκρυα πικρά μπογιατισμένα
και μου 'πες ξημερώματα "πάρε με από δω"
κι απ' τη σιωπή προτίμησες δυο λόγια μεθυσμένα
Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
κι εσύ φοβάσαι.
Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
να με θυμάσαι να με θυμάσαι.
Οι αγάπες σου σ' αφήσαν μοναχή
σου μάθαν πως να φεύγεις μ' ένα "γεια σου"
μα κάποιο βράδυ ξέχασες μια πόρτα ανοιχτή
κι ένα σπιρτόκουτο που γράφει τ' άνομά σου.
Μοιραστείτε
1 σχόλιο:
Οι αγάπες μου μ' αφήσαν μοναχή
μου μάθαν πως να φεύγω δίχως ένα "γεια σου"...
Έτσι θα μου άρεσε περισσότερο ο στίχος αυτός...
:))
Πολύ όμορφο τραγούδι.
Κάποτε είχα γράψει ένα ποιήμα με τίτλο "θυμάσαι;;"
Σήμερα μοιάζει διαχρονικό για τις σχέσεις των ανθρώπων και ταιριάζει στην ανάρτησή σου αυτή.
:)))
Δημοσίευση σχολίου