Κατά το Αν του Κίπλινγκ.

Μια ολόκληρη ζωή θυμάμαι και πριν από μένα θυμόταν ο πατέρας μου, και πριν από αυτόν ο παππούς μου… ότι η Ελλάδα είναι στο χείλος του γκρεμού, σχεδόν πτωχεύει, ότι δημόσιοι λειτουργοί κλέβουν δημόσιο χρήμα, ότι κανείς δεν τιμωρείται, ότι πάντα οι άλλοι που έφυγαν φταίνε, ότι ο λαός πρέπει να βάλει πλάτη, για να αποφύγουμε την καταστροφή και άλλες τέτοιες μεγαλοστομίες και κηρύγματα, που πλέον εξαντλήθηκαν όλα, μέχρι κεραίας και κανείς πια δεν ακούει...
Σήμερα, βάλθηκαν όλοι να επιβιώσουν με το να εξομοιωθούν πλήρως με τους κλέφτες που ρήμαξαν τη ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας, τα όνειρά μας και την ελπίδα μας να παραμείνουμε άνθρωποι και να ζήσουμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία.
Σήμερα κυριαρχεί το δόγμα κλέψε για να φας και άρπαξε για νάχεις!!

Θλίβομαι που αδύναμη απλά παρακολουθώ το σκοτάδι να με τυλίγει, θλίβομαι που ο κόσμος δεν έχει δουλειές, νοιώθω ενοχή που εγώ έτυχε να έχω ακόμη δουλειά, αγωνιώ για το μέλλον του παιδιού μου, αγωνιώ για το αν θα πάρω σύνταξη ποτέ… αγωνιώ για το αν θα ξημερώσει ποτέ σ’ αυτό τον τόπο άσπρη μέρα! Σκέφτομαι:

Αν μπορείς να είσαι ατάραχος όταν τριγύρω σου οι άλλοι κλέβουν με χίλιους τρόπους και ρίχνουν σε σένα το άδικο,

Αν μπορείς να παρακολουθείς τις εξεταστικές επιτροπές που βγάζουν πορίσματα ότι ΕΣΥ έκλεψες τα λεφτά,

Αν μπορείς να εξηγήσεις γιατί οι κατέχοντες υψηλές θέσεις στο Δημόσιο, είναι …χοντρούληδες, με φουσκωμένες κοιλιές και φουσκωμένα μάγουλα,

Αν μπορείς να κατανοήσεις γιατί οι νόμοι «πιάνουν» μόνον τους μικρούς και αδύναμους και όχι τους μεγαλόσχημους κλέφτες και απατεώνες που σφετερίζονται εκατομμύρια,

Διαβάστε περισσότερα στο marianaonice




Μοιραστείτε