THE COVE: Ο όρμος της μαζικής σφαγής των δελφινιών!!

Από τη @Roadartist

Το The Cove (ο όρμος) είναι ένα ενδιαφέρον, αποκαλυπτικό ντοκυμαντέρ.

O Έλληνας ομογενής και διάσημος φωτογράφος του National Geographic Louie Psihoyos, (μαζί με τον παρουσιαστή Ric O’Barry του πασίγνωστου "Φλίπερ, το Δελφίνι") το κινηματογράφησαν στα κρυφά αποκαλύπτοντας μια ανατριχιαστική απίστευτη ιστορία μαζικής δολοφονίας δελφινιών. Τα μυστήρια που αποκάλυψαν ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το αποτέλεσμα είναι πέραν κάθε φαντασίας, ένα ντοκυμαντέρ-θρίλερ, για γερές καρδιές.

Τα μεγαλύτερα περιβαντολλογικά εγκλήματα ώς συνήθως συντελούνται με την ανοχή των κυβερνήσεων, των αρμοδίων φορέων και των ιθυνόντων.
Έτσι και στην πόλη Τaiji της Ιαπωνίας, οι ψαράδες αιχμαλωτίζουν δελφίνια (23.000 ετησίως), τα σφάζουν και έπειτα πωλούν το κρέας τους απολαμβάνοντας την πλήρη κάλυψη της ιαπωνικής κυβέρνησης.

O καλά κρυμμένος και προστατευμένος όρμος όπου συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, περιπολείται από φύλακες που απαγορεύουν οποιαδήποτε φωτογράφηση ή καταγραφή. Η πράξη αυτή γίνεται ετήσια με την ανοχή της ιαπωνικής κυβέρνησης, και την άγνοια των Γιαπωνέζων.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 60, ο Ric O’Barry ήταν ο πιο γνωστός εκπαιδευτής δελφινιών στον κόσμο και δούλευε στο πλατό της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς "Φλίπερ το δελφίνι". Καθημερινά, ο Barry έβαζε τα δελφίνια να δουλεύουν κι έκανε έτσι το τηλεοπτικό κοινό να χαμογελά.

Το 1970, ωστόσο, όλα άλλαξαν. Η σειρά είχε ολοκληρωθεί, κάποια από τα δελφίνια είχαν πουληθεί σε θιάσους, ενώ ένα από αυτά, η Κάθι, είχε περιοριστεί σε μια δεξαμενή στο Μiami Seaquarium.
Ο Barry αισθανόταν τη θλίψη της, δεν είχε καθόλου αντιληφθεί όμως τη δύναμή της.

«Μια μέρα κολύμπησε στην αγκαλιά μου, με κοίταξε μέσα στα μάτια, πήρε μια ανάσα, βυθίστηκε στον πυθμένα και έμεινε εκεί. Προσπάθησα να την επαναφέρω αλλά ήταν αργά. Για τα δελφίνια, κάθε ανάσα είναι μια συνειδητή προσπάθεια - όχι όπως στους ανθρώπους, που γίνεται αντανακλαστικά - και η Κάθι επέλεξε να μην πάρει την επόμενη ανάσα», εξομολογείται ο Ric O’Barry με δάκρυα στα μάτια.

Ξαφνικά, αισθάνθηκε «βρώμικος». Όρμισε στο γραφείο του διευθυντή ουρλιάζοντας: «Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί;»

Διαβάστε τη συνέχεια στη @Roadartist μας, που ανέδειξε το θέμα που ομολογώ ότι εγώ δεν γνώριζα...

Μοιραστείτε