κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος πριν δω

ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΙΣΕ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΙΛΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα

Κάτω η θάλασσα με ένα καράβι το φεγγάρι ποιο πέρα

Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες σαν άσπρο φουστάνι

Σε κρατούσα απ το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμ' οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την πρόδωσαν

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά

σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

Στο ρυθμό σου που καίει ακόμα

αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία

Κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος πριν δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε μόνοι

πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει

Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ... Μοιραστείτε