ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΗΧΗΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΘΕ ΣΦΑΙΡΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ
ΑΠΟΨΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ
Τάσος Λειβαδίτης
«Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια/ σ΄ ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία/ Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια/ σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία/ Παιδιά, και τον αντέξατε τον δύσκολο καιρό/ Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό/ Στο δρόμο περπατούνε αγκαλιασμένοι / κρυφομιλούνε σε κάποιο καφενείο/ κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι/ σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο».
Torill Engeland Magrette (ετών 22 σκοτώθηκε στο πολυτεχνείο μια Νορβηγεζα για εμάς
πατώντας κάτω θα κατεβάσετε το εκπληκτικο cd
Ο ΜΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΜΙΚΗ
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΔΙΘΥΡΆΜΒΟΥΣ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΣΤΕΦΑΝΙΑ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΗΛΙΚΙΑ
ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝ ΑΙΩΝΊΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
επειδή ξεχνάμε κι όσο περνάει ο καιρός θα ξεχνάμε περισσότερο, οφείλουμε να έχουμε πάντα στον νου μας- και να τη γιορτάζουμε- τη μεγαλειώδη εξέγερση των νέων του ΄73 κατά της χούντας.
. Δεκαεπτά Νοέμβρη, σήμερα. Να είμαστε καλά, για να τη γιορτάζουμε. Και να θυμίζουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας πως εκείνη τη νύχτα, ένα τσούρμο αγόρια και κορίτσια, τα βάλανε με τη χούντα, με κίνδυνο να συλληφθούν, να βασανιστούν, να εκτελεσθούν. Κάτι που δεν έγινε , από τη μέγιστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, στα επτά χρόνια της τυραννίας.
11 σχόλια:
Αλητες!!!!!Με το πολυτεχνειο σας που ειναΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ δεστε που εχετε φτασει την Ελλαδα!!!!ΤΗΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΑΛΥΣΕΙ
@ανωνυμε στο πολυτεχνειο πεθαναν 15 χρονα παιδια ειναι ακομα ποιο επίκαιρο σημεραμε με τα τόσα προβλήματα.......ένα μήνυμα πέρασαν ......
όλοι μαζί ενωμένοι
Μακάρι το όραμα αυτών των παιδιών κάποτε να γίνει αληθινό!
Μακάρι κάποια στιγμή να τους τιμούμε στ' αλήθεια και να μη καπηλευόμαστε τη μνήμη τους...
Τιμή και δόξα στους νεκρούς του Πολυτεχνείου που πίστεψαν στη δημοκρατία και θυσιάστηκαν γι' αυτήν!
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ!!
Μετρώ τους χτύπους ... το αίμα μετρώ ....
@ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
«Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια/ σ΄ ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία/ Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια/ σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία/ Παιδιά, και τον αντέξατε τον δύσκολο καιρό/ Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό/ Στο δρόμο περπατούνε αγκαλιασμένοι / κρυφομιλούνε σε κάποιο καφενείο/ κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι/ σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο».
Ο Νοέμβρης είναι ο μήνας του Πολυτεχνείου. Ο μήνας της λαϊκής αντίστασης στην αμερικανοκίνητη χούντα. Μας θυμίζει την όμορφη εκείνη εποποιία, που έγραψαν με τα λόγια τους και με το αίμα τους τα παιδιά, που οι σκυλάνθρωποι της δικτατορίας «τα έλεγαν αλήτες».
Όσοι υπήρξαν αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες γνωρίζουν ότι η εποποιία του Πολυτεχνείου δεν είχε τίποτε ούτε το συνηθισμένο ούτε το σκηνοθετημένο. Είχε κάτι απ’ την αγιότητα της Μ. Παρασκευής και τον ηρωισμό της εξόδου του Μεσολογγίου. ΄Ήταν μια κορυφαία αναμέτρηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας της προς τις σκοτεινές δυνάμεις των εγχωρίων προδοτών και των ξένων πατρώνων τους.
Παρόμοιων προς αυτούς, που και στις μέρες μας μεθόδευσαν και μεθοδεύουν την οικονομική μας άλωση και την άνευ όρων υποταγή μας
στον οκονομικό φασισμό...
Καλημέρα καλέ μου...μιά πολύυυ σπουδαία μέρα σήμερα..δε ξέρω έτσι πάντα συγκινούμαι,αυτή τη μέρα..ίσως επειδή ήμουν κ γώ φοιτήτρια..κ επειδή αυτό αφορά νέα παιδιά...επειδή οι φητοιτές του Πολυτεχνείου ήταν πολύ νέοι...κατά κάποιο τρόπο,δεν έχουν αλλάξει κ πολλά από τότε...τα πράματα είναι τα ίδια...τα προβλήματα για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους αυτά τα παιδιά...συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη (έλειψη εργασίας,παιδιά,κ ελευθερία)...κ γίνονται όλο κ μεγαλύτερα...συνεχώς...πιστέυω πρέπει να τους τιμούμε επειδή περισσότερο μας έδειξαν μέσα από αυτό που έκαναν ότι πρέπει πάντα να αντιστεκόμαστε,να 'χτυπάμε'το κακό στη ρίζα του..κ να μην είμαστε παθητικοί δέκτες να μη δεχόμαστε να ζούμε όπως μας έχουν πολλοί επιβάλει να ζούμε,επειδή έτσι θέλουν αυτοί...ότι πρέπει να υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο τα ιδανικά κ τις αξίες μας,όποια κ αν είναι αυτά...και ότι πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν γιανά τα διαφυλάξουμε...ακόμη κ αν αυτό σημαίνει να δώσουμε κ την ίδια μας τη ζωή γι αυτά...αυτό είναι πολύ σπουδαίο μνμα...θα τους θυμόμαστε πάντα...πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι λένε αν βλέπουν από εκεί που είναι τώρα,αυτά που γίνονται εδώ..κάτω...ή τι θα έλεγαν εάν ζούσαν σήμερα κ έβλεπαν τη κατάσταση όπως είναι σήμερα...μπορεί να ένιωθαν μεγάλη λύπη κ απογοήτευση ίσως...μπορεί... καλημέρες παιδιά...
τοτε η κανελλοπουλου,τοτε ο κουμης.τοτε ο καλτεζας και πολλοι αλλοι.σημερα ο αλεξης,η κωνσταντινα,εγω κι εσυ.
Σαν σήμερα πριν 41 χρόνια,Κυριακή 17-11-68 παντρεύτηκα την γυναίκα με την οποία συμβιώνω από τότε!Δεν υπήρχε ούτε το Πολυτεχνείο,ούτε η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν.Υπήρχε όμως η Δικτατορία της Χούντας των Συνταγματαρχών,κι'όλα τ'ασκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η Σκλαβιά!Αποφράδα,σκληρή και πέτρινη εποχή,ο κόσμος είχε γυρίσει ανάποδα......
Απίστευτο πόστ καλέ μου!..μπράβο! τι μου θύμισες τώρα!...'Οταν σφίγγουν τα χέρια ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο,όταν σφίγγουν τα χέρια η ζωή τραβάει την ανηφόρα'....θυμάμαι στις σχολικές γιορτές...(Γυμνάσιο-Λύκειο)...που κλαίγαμε πάντα όταν διαβάζαμε τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που είναι πάρα πολλοί...πολλοί λένε ότι δεν πρέπει να κλαίμε για τα παιδιά αυτά...δεν ξέρω..ίσως δεν πρέπει να κλαίμε...αλλά πως να μη κλαίς όταν σκέφτεσαι ότι ήταν νέα παιδιά...;;κ ότι θυσίασαν τη ζωή τους την ίδια γιανά ζούμε εμείς σήμερα ελέυθεροι;;;....ε,δε μπορείς όσο κ αν θες....
ΗΜΕΡΑ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
Δημοσίευση σχολίου