Σελίδες

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

ζωη


Τώρα όμως είμαι εδώ .


Είμαι εδώ.

Ναι !

Είμαι δίπλα σας .

Ανάβω πάνω μου όλους τους προβολείς .

Με λένε Ζωή και είμαι τριάντα έξι ετών (36). Δώδεκα χρόνια στο κόσμο του Αids . Ναι γι’ αυτό θα σας μιλήσω .

Χρόνια τώρα μέσα στο μυαλό μου στριφογύριζε η ιδέα να δημιουργήσω ένα blog ,για να κάνω γνωστό το πρόβλημα μου .

Δεν θα μείνω όμως μόνο εκεί .Η αγάπη που με διακατέχει σαν άνθρωπο με σπρώχνει να προχωρήσω ακόμα πιο πέρα .

Να βοηθήσω με την σωστή ενημέρωση.

Είμαι μια γυναίκα που παλεύει !

Από εσάς θα ήθελα την συνεργασία σας, για να γίνει μόνιμη η ανάρτηση του κειμένου μου, στη δική σας σελίδα.

εδω η σελιδα

http://zwhaggelou.blogspot.com/
ΑΝ ΑΔΕΙΑΣΕΤΕ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
http://kopelametokanarini.blogspot.com/2009/03/blog-post_04.html

Είχα ανάγκη. Την αγκαλιά σου. Το χάδι σου. Μόνο.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Τον μοιρασμένο ύπνο.
-Ναι.

Κλείνει τα μάτια κι αποκοιμιέται πάλι.
Δεν ξύπνησε ποτέ. Ποτέ ξανά.

6 σχόλια:

marianaonice είπε...

Εδώ είμαστε Ζωή!
Μαζί σου στον αγώνα για τη ζωή!!!
Συνέχισε!!

Mikros Alitis είπε...

Πάλι καλά που υπάρχεις και εσυ ΑΝΕΜΕ και βρίσκουμε όλα εκεινα τα μπλογκ που πραγματικα ΑΞΙΖΟΥΝ.... πάω να την βρω

Aνεμος είπε...

φωτεινο παράδειγμα της αγάπης και της θέλησης για ζωη ...ας το διαδώσουμε εσένα αλιτάκο θα στα ψάλω άλλη φορά μας ανησυχησες αλλά σε αγαπάμε τι να κάνουμε

Mikros Alitis είπε...

ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ δεν λες τιποτα... τωρα την διαβάζω, μαυρισε η ψυχη μου βρε ανεμε με την ατυχία της... αληθεια σου λεω καταστεναχωρηθηκα... πηγα να γραψω σχόλιο, και δεν μπορουσα... τι μπορει να γράψει κανεις σε έναν τοσο δυνατο ανθρωπο????

Θα της κανω αφιερωμα στην επόμενη αναρτηση...

Και εγω σας αγαπω πολυ...χεχε
:-)
Καλο βραδυ ανεμε

eirini είπε...

Άνεμε, η αφήγησή της είναι συγκλονιστική! Πήγα τις προάλλες στο μπλοκ της και έπαθα πλάκα με τα όσα διάβασα! Πόη δύναμη έχει πραγματικά αυτό το κορίτσι μέσα του για να αντιμετωπίζει τόσα χρόνια όλο αυτό! Είναι αξιοθαύμαστη!!!

Γειά σου φίλε μου! Φιλάκια!!!

marianaonice είπε...

Μόλις διάβασα και την τελευταία ιστορία που μας παραπέμπεις Άνεμε!
Πραγματικά απίστευτη ιστορία...
Ο μοιρασμένος ύπνος...
Η ανάγκη της ψυχής μας να μοιραστεί... τους πόνους της... να νοιώσει μια αγκαλιά, ένα χάδι... τίποτε άλλο...

Υπέροχη ιστορία!!