Online petition - τα παιδιά δεν φταίνε
ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΑΜΑ ΣΤΗ ΛΕΩΦΌΡΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ ΑΠΟ ΤΙΣ 3 ΚΑΙ 10 ΣΚΟΤΩΜΈΝΟΣ Έπιασα το ένα της χέρι προσπαθώντας να ψηλαφήσω σφυγμό. Τίποτα... Το άλλο είχε πάρει μια παράξενη θέση, διαλυμένο από τα πολλά κατάγματα. Διαλυμένο σε πολλά σημεία ήταν και το ένα της πόδι.
- Έφη, Έφη, μίλησέ μου, φώναζε συνεχώς ο οδηγός, που παρέμενε εγκλωβισμένος στη θέση του.
- Και όμως ζει!
Ψηλάφησα τη μηριαία αρτηρία! Τα δάκτυλά μου είχαν αισθανθεί ένα μαλακό κτύπημα, έναν αδύναμο σφυγμό!
- Η κοπέλα αιμορραγεί, φώναξα. Πρέπει αμέσως τώρα να της δώσουμε ό,τι έχουμε από υγρά στη φλέβα. Στράφηκα προς έναν νεαρό πυροσβέστη:
- Μήπως έχετε ορούς μαζί σας;
- Όχι, γιατρέ μου, τι να τα κάνουμε εμείς αυτά;
Κοίταξα τον αστυνομικό:
- Εσείς, κανέναν ορό, κάτι...
- Όχι, όχι, είπε, κουνώντας το κεφάλι του.
- Η κοπέλα χάνεται, είναι κρίμα, μπορεί να σωθεί... Πρέπει κάτι να κάνουμε...
Γύρισα με απόγνωση το βλέμμα γύρω μου. Και άλλο περιπολικό, ένα τηλεοπτικό συνεργείο, μα πουθενά ασθενοφόρο. Και η ώρα περνούσε, το κρύο γινόταν ανυπόφορο. Ο σφυγμός πια ακουγόταν με δυσκολία, κάπου κάπου...
Κάποτε ακούστηκε σειρήνα ασθενοφόρου. Έφθασε, σταμάτησε δίπλα στους τραυματίες. Το πλήρωμα, ένας μεσόκοπος οδηγός και μια νεαρή τραυματιοφορέας. Με γρήγορες κινήσεις, ο οδηγός έβγαλε ένα κοινό φορείο και μας έδωσε επιτακτικά το σύνθημα:
- Βάλτε ένα χεράκι να βάλουμε την κοπέλα πάνω. Τα έχασα! Περίμενα το ασθενοφόρο της σωτηρίας και διαπίστωνα πως μάλλον για φορτηγό μεταφοράς υ λικών επρόκειτο.
- Δεν θα κάνετε τίποτα, φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Φέρτε μου πρώτα ό,τι ορό έχετε.
Η νεαρή τραυματιοφορέας, με χέρια που άρχισαν να τρέμουν, μου έφερε ύστερα από πολύ ψάξιμο έναν ορό. Την κοίταξα με απορία.
- Θα πρέπει να μου δώσεις και τον καθετήρα για την φλέβα, φώναξα.
- Μη φωνάζεις, βρε γιατρέ, ένα απλό ασθενοφόρο είμαστε, μου λέει ο οδηγός. Δεν είμαστε κινητή μονάδα! Ο καθετήρας μπήκε, θα έπρεπε όμως να στερεωθεί με λευκοπλάστη. Χρόνος πολύς να βρεθεί, αλλά και να κοπεί δύσκολα από τα καλυμμένα με γάντια χέρια της νοσοκόμου. Επιτέλους, ο ορός άρχισε να τρέχει στη φλέβα.
- Βάλτε τώρα ένα χεράκι, επανέλαβε, συγκαταβατικά αυτή τη φορά, ο οδηγός του ασθενοφόρου.
- Άφησε το φορείο αυτό και φέρε μου, αν έχεις, το άλλο, εκείνο που είναι ειδικό για να σηκώνει τους τραυματίες.
Με τη βοήθεια του φορείου αυτού, σηκώσαμε την Έφη και την μεταφέραμε μέχρι το ασθενοφόρο.
Ο απεγκλωβισμός. Γυρίσαμε στο κατεστραμμένο αυτοκίνητο. Και τα δύο πόδια του οδηγού είχαν σφηνωθεί κάτω από το τιμόνι και ο απεγκλωβισμός του ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Οι πυροσβέστες έκοψαν το κάθισμα και σιγά σιγά καταφέραμε να απελευθερώσουμε και τον οδηγό. Ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά, περιμένοντας τώρα και δεύτερο ασθενοφόρο. Πουθενά βέβαια οροί, πουθενά παυσίπονα, μόνο το πέτσινο σακάκι ενός πυροσβέστη βοηθούσε τον τραυματία στο ρίγος του πόνου και του κρύου.Αβοήθητοι. Αστυνομικοί και πυροσβέστες χωρίς καμία εκπαίδευση, χωρίς κανέναν εξοπλισμό, αντιμέτωποι καθημερινά με αναρίθμητα δυστυχήματα. Ασθενοφόρα που χρειάζονται ώρα πολλή για να φθάσουν στο σημείο του τροχαίου. Και πληρώματα που αγνοούν, που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τον τραυματία. Που δυστυχώς, το μόνο που κάνουν είναι να καταβάλουν φιλότιμη προσπάθεια για την ταχύτερη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Όμως η ζωή σώζεται τα πρώτα λεπτά μετά το δυστύχημα.
συνειδητοποίησα κάτι που άκουγα, έτσι, κάπως αόριστα: Άνθρωποι ξεψυχούν στην άσφαλτο, άδικα, αβοήθητα, ανεξήγητα. Άνθρωποι σακατεύονται κουβαλώντας σε όλη την υπόλοιπη ζωής τους βαρύτατες σωματικές και ψυχικές αναπηρίες.
Ασθενοφόρα που χρειάζονται ώρα πολλή για να φθάσουν στο σημείο του τροχαίου. Και πληρώματα που αγνοούν, που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τον τραυματία. Όμως, η ζωή σώζεται τα πρώτα λεπτά μετά το δυστύχημα
πηγή http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=1406839&ct=1
5 σχόλια:
Καλησπερα.Τα λογια εδω, ή καλυτερα τα σχολια ειναι ΠΕΡΙΤΤΑ!
Και να θέλεις δεν μπορείς...τα λέει όλα η σιωπή!
Είχες δεν είχες μου ανέβασες το αίμα στο κεφάλι πάλι Άνεμε.
Ναι, οι ζωές κερδίζονται τα πρώτα λεπτά μετά το ατύχημα. Αλλά ποιος θα το πει; Ποιος μασκαράς καρεκλοκενταυροκαθηγητής της Ιατρικής θα το πει; Ποιος υπεύθυνος του Υπουργείου θα το πει; Ποιος υπεύθυνος του ΕΚΑΒ θα το πει;
ΚΑΝΕΝΑΣ.
Οι καθηγητές αναλώνονται στην εξέλιξη τους και στη τσέπη τους. Και μη βρεθεί κανένας να μου πει το αντίθετο γιατί θα του καρφώσω το νυστέρι στο μάτι. Έκανα ειδικότητα σε πανεπιστημιακή κλινική, και μάλιστα την αρχαιότερη και τα έχω ζήσει από μέσα.
Οι του Υπουργείου ή θα είναι μπλεγμένοι σε κανένα σκάνδαλο ή θα πηδάνε από καθαρίστριες (έχουν πέραση το τελευταίο καιρό, βλέπεις αλλοδαπές από Ουκρανία και Ρωσία) μέχρι γραμματείς και συνεργάτες ή θα ξύνουν τα αρχίδια τους να περάσει η ώρα και η θητεία τους χωρίς να μπλεχτούν σε καμιά υπόθεση. Και μετά περιμένουμε να κάνουν κάτι με τις υπογραφές που μαζεύουμε. Όσο για τους ΕΚΑΒίτες, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, νομίζουν ότι κουβαλάνε σωλήνες ή χαλιά ή φρατζόλες. Το 45% των μόνιμων βλαβών μετά από τροχαία ή πτώσεις οφείλονται στον κακό χειρισμό των "φροντιστών" υγείας στο χώρο του ατυχήματος και στη μεταφορά στο ασθενοφόρο. Οι περισσότεροι είναι άσχετοι, (δεν τους κατηγορώ γι αυτό γιατί οφείλεται στην αναλγησία και αδιαφορία του κράτους για σωστή εκπαίδευση) και αδιάφοροι, γι αυτό τους κατηγορώ. Αδιάφοροι στο να μάθουν, στο να ζητήσουν να μάθουν. Τους κατηγορώ γιατί δεν αρνούνται να δουλέψουν επειδή δεν γνωρίζουν τι να κάνουν. Όταν όμως τους αρνηθούν κανένα επίδομα τότε τα ασθενοφοροκαρούμπαλα παθαίνουν κώφωση και γαστρεντερίτιδα. Άσε που το ΕΚΑΒ έχει γίνει ρουσφετοταρσανάς του κάθε κόμματος. Για ρωτήστε να μάθετε τι πρέπει να κάνει κανείς για να τοποθετηθεί στο Ελ.Βενιζέλος; (θεωρείται καλή θέση)
Φτου να μην το πω.
Όσο για τα μπατσόνια, ναι μπάτσοι και μάλιστα του κερατά, που μόνο κλήσεις ξέρουν να κόβουν και μάλιστα ανορθόγραφα, για δείτε τους, γυαλί, μόστρα, ατσαλακωσιά, κινητό εν ώρα υπηρεσίας, καμάκι και μαλλί που ο αέρας πρέπει να φυσάει 30 ημέρες για ξεκολλήσει μια τούφα από το πολύ ζελέ. Τι να περιμένεις από αυτούς. Εδώ τους πληρώνει το κράτος για να πιάσουν κανένα κακοποιό, δε λέω λίγα παίρνουν, κι αυτοί εκνευρίζονται για τους έφυγε η τσάκιση στο παντελόνι. Κι εσύ περιμένεις να έχει ορρό και φλεβοκαθετήρα για να σώσει τον τραυματία. Ούτε σανό για ένα γάϊδαρο δεν μπορούν να μοιράσουν.
Οι πυροσβέστες είναι πυροσβέστες. Το λέει και η λέξη. Σβήνουν φωτιές. Δεν έμαθαν τίποτα άλλο. Εκτός κι αν περιμένεις να κάνουν αυτά που κάνουν στην Αμερική. Να ελέγξουν τις αεροφόρες οδούς τους τραυματία, να ακινητοποιήσουν τον αυχένα, να διασωληνώσουν, να φλεβοκεντήσουν, να συνδέσουν τον ορρό, να ακινητοποιήσουν τυχών κατάγματα και να μεταφέρουν τον πολυτραυματία με το scoup στο ασθενοφόρο που μοιάζει με διαστημόπλοιο με τα λαμπιόνια του και τον τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό του. Πολύ Grey's Anatomy βλέπουμε στο πεντάεδρο μου φαίνεται.
Και για να έχουμε καλό ρώτημα. Γιατί ζητάμε τόσα πολλά; Εδώ δεν υπάρχει η ειδικότητα της τραυματιολογίας, δηλαδή γιατροί εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίσουν κάθε είδους βλάβη που προκλήθηκε από ένα δυστύχημα, τροχαίο είναι αυτό, έγκαυμα, πτώση, πυροβολισμός, μαχαίρωμα, λιώσιμο από φορτηγό, πιάνο, ψυγείο, αυτοκίνητο, κ.ο.κ κι εμείς ζητάμε οι διασώστες του ΕΚΑΒ ή Μπάτσοι να έχουν έναν ορρό στο αυτοκίνητο τους. Πλάκα μου κάνετε;
Για ρώτα να μάθεις, αν ένας φέρελπις νέος γιατρός θέλει να ασχοληθεί με την τραυματιολογία πρέπει να πάει στο εξωτερικό, να του βγει ο πάτος στη κούραση από τα χειρουργεία, να πρέπει να κάνει τα πάντα γρήγορα και σωστά, να περνάει εξετάσεις κάθε χρόνο ή 2 χρόνια, να διαβάζει σαν να δίνει πανελλήνιες σε μόνιμη βάση κι αφού φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο να διαπιστώσει ότι τόσα χρόνια μαλακίες έκανε γιατί στο Γιουνανιστάν δεν μπορεί να κάνει αυτό που έμαθε.
Εδώ τους πήρε πόσα χρόνια για να βρουν λύση για την καρμανιόλα του Μαλιακού, για σκέψου πόσα χρόνια θα κάνουν να εκπονήσουν κάποιο σχέδιο ώστε να μην χάνεται ένα χωριό σε κάθε έξοδο του Σαββατοκύριακου και μια μικρή πόλη σε κάθε μεγάλη έξοδο, βλέπε Πάσχα.
Κάντε μια γύρα στα blog και στις εφημερίδες, βρίθουν από άρθρα για την Έλλειψη Παροχής Υγείας σε κάθε επίπεδο.
Άνεμε, χάλασε η διάθεση μου με το post σου. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχω δει τι γίνεται αλλά γιατί βλέπω ότι δεν γίνεται τίποτα και ξέρω ότι δεν θα γίνει τίποτα.
Θα ακουστώ ίσως σαν υποκινητής επανάστασης αλλά μάλλον πρέπει να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας.
Ζητώ συγγνώμη αν παραφέρθηκα.
Την Καληνύχτα μου και καλό κουράγιο στον αγώνα μας
φίλε μου γιατρέ σε ευχαριστώ εκ μέρους του φίλου μου .......η σιωπ΄΄η μου η σιωπή μας ..όπως έγραψαν και οι φίλοι μου πρίν σου αποδίδει φόρο τιμής............
Συγκλονιστική ιστορία αυτή, που γράφεται κάθε τόσο με αίμα στην άσφαλτο... Να εύχεσαι να μη σου τύχει, αλλιώς είσαι χαμένος. Ας προσέχουμε όλοι μας κι ας προσευχόμαστε για τα μη χειρότερα..
Καλή σου μέρα πατρίδα!
Δημοσίευση σχολίου