«Γιατροί και φαρμακευτική βιομηχανία

Διακεκριμένοι γιατροί από όλον τον κόσμο έχουν αρχίσει τελευταίως να κατηγορούν όλο και περισσότερο τις φαρμακευτικές εταιρείες ότι «κατασκευάζουν» ασθένειες με μόνο στόχο το κέρδος. Υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιώντας καλά οργανωμένους μηχανισμούς επινοούν νέες ασθένειες - βαφτίζοντας σοβαρές διαταραχές φυσιολογικά καθημερινά μικροπροβλήματα - ή παρεμβαίνουν στις θεωρούμενες «φυσιολογικές τιμές» της χοληστερόλης, της αρτηριακής πίεσης, της οστεοπόρωσης και άλλων δεικτών, μόνο και μόνο για να προωθήσουν τα σκευάσματά τους. Στην ουσία, τονίζουν, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να «καπηλεύονται» τον φόβο του κάθε ανθρώπου για την υγεία του και να μετατρέπουν υγιείς ανθρώπους σε ασθενείς.

H ανάπτυξη στενών σχέσεων ανάμεσα στους γιατρούς και στις φαρμακοβιομηχανίες έχει άμεση επίδραση στη συνταγογράφηση, πράγμα που διαπιστώνεται από την ταχύτητα με την οποία υιοθετείται ένα νέο φάρμακο, το οποίο πιθανώς είναι ακριβότερο από τα υπάρχοντα χωρίς να παρέχει κανένα πλεονέκτημα σε σχέση με αυτά.

Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους γιατρούς και στις φαρμακευτικές εταιρείες είναι από τις πλέον αμφιλεγόμενες. Ενώ κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητά της, τα όρια μέσα στα οποία αυτή θα πρέπει να αναπτύσσεται αποτελούν μόνιμη πηγή αντιπαράθεσης. Πρόκειται για μια σχέση που αναπτύσσεται πολύ νωρίς, όταν οι γιατροί είναι ακόμη φοιτητές, και συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους. Οι φαρμακοβιομηχανίες, μέσω των ιατρικών επισκεπτών, ενημερώνουν τους γιατρούς για τα προϊόντα τους. Το ερώτημα το οποίο γεννάται όμως είναι αν η απαραίτητη αυτή σχέση ξεπερνά τα όρια του θεμιτού και αποβαίνει σε βάρος των αρρώστων. Οι φαρμακοβιομηχανίες, στο πλαίσιο προώθησης των προϊόντων τους, προσφέρουν στους γιατρούς εκτός από ενημέρωση και μια σειρά από δώρα όπως ταξίδια, γεύματα, συμμετοχή σε συνέδρια.

Πρόκειται αναμφίβολα για μια ακριβή σχέση, τουλάχιστον από την πλευρά των φαρμακευτικών εταιρειών. Οι οποίες, έχοντας ξοδέψει χρόνο και χρήμα για τη δημιουργία φαρμάκων, θα ήθελαν, δικαίως, να δουν τους κόπους τους να αμείβονται.

τ ι είναι αυτό που φαίνεται να μειώνει τις αντιστάσεις των υποψήφιων γιατρών; Πιθανώς η αίσθηση ότι έχουν δικαίωμα σε αυτό το δώρο, το οποίο συνήθως έχει τη μορφή συμμετοχής σε συνέδριο, σε επιμορφωτικό σεμινάριο και γενικότερα σε ό,τι σχετίζεται με την επιμόρφωσή τους.

Η ανάγκη συνεχούς επιμόρφωσης των γιατρών φαίνεται να είναι το κλειδί αυτής της σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ομάδες ατόμων με διαφορετικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα. Οι εταιρείες οφείλουν να προωθούν επιτυχώς τα προϊόντα τους και να είναι επικερδείς προκειμένου να επιβιώνουν. Στόχος των γιατρών οφείλει να είναι η καλή υγεία των ασθενών τους. Το συμφέρον των ασθενών,

Πράγμα που με τη σειρά του απαιτεί χρόνο αλλά και χρήμα. Το δεύτερο αυτό μέρος έρχεται να καλύψει η φαρμακοβιομηχανία, δεδομένου ότι οι παροχές από την πολιτείa είναι ανύπαρκτες. Το φαινόμενο αυτό, της εκπλήρωσης του ρόλου της πολιτείας από τη φαρμακοβιομηχανία σε ό,τι αφορά τη συνεχή εκπαίδευση των γιατρών, είναι παγκόσμιο. Συνέπειά του είναι η ανάπτυξη όλο και στενότερων σχέσεων ανάμεσα στους γιατρούς και στις φαρμακοβιομηχανίες. Σχέσεις οι οποίες γεννούν εύλογες ανησυχίες σχετικά με την αντικειμενικότητα των γιατρών όταν επιλέγουν το καλύτερο δυνατό φάρμακο για τον ασθενή τους.