Σελίδες

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ (ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΕΛΗ)


Τάχα να φταίει ο πόλεμος και τα παιδιά που κλαίνε; 
Οι βόμβες που σφυρίζουνε σαν ουρλιαχτά μωρού;
 Να 'ναι τα άψυχα κορμιά που την ψυχή του καίνε; 
Να 'ναι οι φωνές των όπλων και του σπαραγμού; 
Ή μήπως βλέπει πώς γερνά στα χέρια μας η πλάση, σαν κακοφορμισμένη πώς μολύνεται πληγή; 
Πώς όσα η φύση θαυμαστά σαν μάνα που 'χει πλάσει κατασπαράζουμε με ζήλο κι αλαζονεία περισσή; 
Μήπως ακόμα άραγε το εφήμερο έχει νιώσει;
 Πώς ξεγλιστρά σαν άνεμος στα χέρια μας η ζωή; 
Κι ίσως ακόμη για καθέναν μας να το 'χει μετανιώσει, που για τριάντα αργύρια πουλάμε τη στιγμή. Ειν' όμορφος ο ουρανός και το φεγγάρι ξέρει πως τη γαλήνη που 'χει όταν το σύμπαν ησυχάζει
 κι όταν η θάλασσα γροικά ν' ακούσει ενα αστέρι,
 μ' όλους τους θησαυρούς της γης κανείς δεν τ' αγοράζει.

3 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Να σαι καλα φιλε μου για την αναδημοσιευση!
Μακαρι να μηνυπηρχαν λογοι να εμπνευστω ενα τετοιο ποιημα...
Σε ευχαριστω πολυ!

BUTTERFLY είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Aνεμος είπε...

Πώς ξεγλιστρά σαν άνεμος στα χέρια μας η ζωή;
Κι ίσως ακόμη για καθέναν μας να το 'χει μετανιώσει, που για τριάντα αργύρια πουλάμε τη στιγμή.