ΖΩΝΤΑΝΗ μετάδοση απο το ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο, στην Πάτρα, στην Χίο, σε όλη την Ελλάδα
Παρακολουθούσα χτες τις εκδηλώσεις, τους καβγάδες, τις αντιπαραθέσεις, τη διάθεση των συνανθρώπων μου να δράσουν, να πάνε στις πλατείες, να συμμετέχουν, να ακουστούν. Έψαξα να βρω λοιπόν τα δικά μου «διότι» στην ερώτηση γιατί δεν θα πάω με τους αγανακτισμένους:
Διότι το ερέθισμα για την κινητοποίηση, η κλωτσιά στον πισινό για τους αγανακτισμένους της Ελλάδας ήταν το επικοινωνιακό τρυκ που κάποιος (πολύ πανούργος είν’ αλήθεια) σκαρφίστηκε για να κινητοποιήσει τους Έλληνες. Οι παιδαριώδεις αντιδράσεις τύπου «Οι Ισπανοί μας καθυβρίζουν! Οι Ισπανοί λένε ότι την έχουν πιο μεγάλη… τη δημοκρατία. Οι Ισπανοί λένε ότι κοιμόμαστε. Θα τους δείξουμε εμείς!» δεν χωρούν σε σοβαρές κοινωνικές δράσεις.
Διότι δεν έχουν γίνει οι κατάλληλες ζυμώσεις ώστε ο κόσμος που θα κατέβει στο δρόμο σήμερα να έχει αιτήματα. Δεν έχει σημασία μόνο τι δεν σου αρέσει. Μεγαλύτερη έχει τι διεκδικείς. Αυτή η μάζα που πιέζει το κουμπί attenting στις εκδηλώσεις του facebook, δεν είναι δυνατόν να έχει σχηματισμένη άποψη για τις απαιτήσεις, για τα όσα διεκδικεί. Αν διεκδικεί…
Διότι είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι που πάτησαν το κουμπί attending λειτούργησαν όπως όταν πατούν την κοινοποίηση σε ένα σκουπιδοβίντεο ή βάζουν λάικ και φωνάζουν «πέστα» κάτω από αναρτήσεις εκτόνωσης. Διότι οι περισσότεροι δεν θα κατέβουν στις πλατείες και θα με απογοητεύσουν. Για άλλη μια φορά.
Διότι η πλειοψηφία όσων τελικώς παραστούν, θα νιώθουν δικαιωμένοι την επόμενη μέρα και θα έχουν αποκτήσει ένα ισχυρότατο άλλοθι έναντι της απόλυτης αδιαφορίας που έχουν επιδείξει τόσο καιρό για τα κοινά και που θα συνεχίσουν να επιδεικνύουν από αύριο.
Διότι η αλλαγή δεν έρχεται σε ένα απόγευμα, με μία διαμαρτυρία, (έστω και με) χιλιάδες φωνές άρνησης και καμία θετική εισήγηση.
Διότι η επανάσταση δεν σου κλείνει ραντεβού, φίλε. Δεν σε περιμένει στις έξι το απόγευμα στο Σύνταγμα, τυλιγμένη με ροζ φουλάρι, λευκό τι-σερτ και χαμόγελο τύπου «να ‘μαι κι εγώ». Δεν περιμένει να σε γνωρίσει, να σου δώσει φιλικό χτύπημα στον ώμο και να σε φιλήσει στον αέρα. Δεν περιμένει να τελειώσεις τις δημόσιές σου σχέσεις και να πας για καφέ σε παρακείμενο στέκι (ευτυχώς είναι το Κολωνάκι κοντά) ευχαριστημένος από τον εαυτό σου καθώς έκανες το καθήκον σου.
Αυτά σκεφτόμουν χτες. Όλη μέρα σχηματίζονταν τα «διότι» που με ωθούσαν να μην πάω, να μην συμμετέχω σε μια αντίδραση που προφανώς δεν θα έχει αποτέλεσμα αν δεν έχει συνέχεια.
Τελικά σήμερα…
Θα πάω στο Σύνταγμα. Μαζί με όλους τους αγανακτισμένους. Διότι αν δεν πάω θα ντρέπομαι για το υπόλοιπο της ζωής μου. Διότι αν δεν πάω δεν θα δικαιούμαι να έχω άποψη. Διότι αν δεν πάω θα μοιάζω με όσους πατάνε κουμπιά στα τυφλά. Διότι αν δεν πάω δεν θα δω με τα ίδια μου τα μάτια αν κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου. Θα πάω διότι κι εγώ είμαι αγανακτισμένη, λυπημένη, εξουθενωμένη, προδομένη.
Όμως αύριο…
Αύριο θα πάω στο Θησείο προσπαθώντας να βοηθήσω όσο μπορώ το κίνημα Πραγματική Δημοκρατία Τώρα. Και μεθαύριο θα ξαναπάω στο Θησείο. Και παραμεθαύριο. Και κάθε μέρα.
Διότι μου έχει γίνει συνείδηση το ακόλουθο: Χρειαζόμαστε μια ηθική επανάσταση, μια ριζική αλλαγή στην κουλτούρα μας. Και αυτό χρειάζεται πολλή δουλειά. Κάθε μέρα!
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου